Fietsen door de Eifel – Vennbahn van Troisvierges naar St. Vith

Dag 3 van onze Duitsland trip, en de 2^de dag fietsen. Waar we gister per fiets de Eifel hebben verkend, hebben we voor deze dag de Vennbahn uitgekozen als fietsroute. Niet de gehele Vennbahn, maar een deel daarvan. We beginnen bij het officiële eind punt Troisvierges in Luxemburg, wat met de auto ongeveer anderhalf uur rijden van Bernkastel-Kues is. Bij het plaatsen van de racefietsen op de drager, komen we er achter dat het zadeltasje wat ik (Ralph) gebruik van mijn fiets af moet.

We vertrekken vanuit Troisvierges voor een dagtocht naar Waimes. Dit zou een afstand van circa 45km moeten zijn, dus met een beetje omrijden komen we dan op een totale dag afstand uit van circa 100km. Met het mooie weer moet dit goed te doen zijn.

Aangekomen in Troisvierges vinden we na even te moeten zoeken het beginpunt van de route, en tevens een kleine parkeergelegenheid waar we de auto neerzetten. We staan naast een spoorbaan geparkeerd. Op dit punt is eigenlijk weinig te beleven. We zien wat mensen lopen, er komt af en toe een auto voorbij maar dat is het wel. Nu maar hopen dat de fietsendrager nog op de auto zit als we terug komen, en dat er niet wordt ingebroken. Zo’n buurtje is het namelijk wel.

We vertrekken op wederom een stralende dag, met de temperatuur voorspellingen tot wel ver boven de 35 graden. En wij maar denken dat we voor zulke omstandigheden in Zuid Frankrijk hadden moeten gaan fietsen. De Vennbahn begint gelijk met een aantal enorm steile stukjes, die niet lang zijn maar wel erg zwaar (+10%). Dit zorgt er voor dat in plaats van even lekker de benen warm te kunnen draaien, het zuur gelijk vol in onze benen zit, en dat we daarom op de vlakke stukjes toch maar even iets rustiger fietsen om in een lekker ritme te komen. De fietspaden liggen er wederom weer erg goed bij, en de schaduw van de bomen houdt de warmte nu nog lekker weg.

Na een kilometer of 10 te hebben gefietst, en toch al best wat hoogte meters te hebben gemaakt, beginnen we lekker in ons ritme te raken. We komen niet heel veel mensen tegen onderweg, en de afdalingen over de goed geasfalteerde fietspaden zijn een heerlijke beloning voor het lichtere klimwerk. Maar dan, na 15km veranderd de weg van asfalt in onverhard… We hebben hier wel iets over gelezen, en als het goed is betreft het maar een kort stukje dus dit moet goed komen op de racefiets.

Tot onze verbazing duren de stukken onverhard alleen veel langer als dat we hadden verwacht, en beginnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken over onze dunne banden en alle steentjes waar we overheen aan het fietsen zijn. Niet veel later gebeurt dan ook het onvermijdelijke, en de eerste lekke band is een feit.

 

Gelukkig zijn we handig genoeg om onze banden te plakken, dus even de spulletjes bij elkaar zoeken en dan kunnen we binnen 15 minuten weer verder. Euhhhh, nou ja, als je de bandenplak spullen dan in ieder geval niet in op de achterbank van de auto laat liggen…. Wat stom zeg!!! Met alleen een pomp kom je er niet! Gelukkig komen er al snel wat mensen voorbij fietsen, en na een aantal keer vragen stopt een Nederlands stel die gelukkig wel goed voorbereid is. Ze blijken al enorm veel te hebben gefietst in hun leven, en zijn nu vanuit Nederland vertrokken om de Vennbahn te gaan fietsen. Na een half uur kletsen en banden plakken zijn we er weer helemaal klaar voor en nemen we afscheid van elkaar. Alleen nog even het achterwiel terug zetten, en dan kunnen we verder. Op naar St. Vith, waar we wat kunnen drinken en opzoek naar een fietsenmaker om wat plak spulletjes te kopen. Terwijl ik het achterwiel terug zet, valt Nikki op dat de band niet goed op de velg zit. Grrrrr… Nou ja, geen probleem! Ik laat de band even leeg lopen, vouw het een aantal keer heen en weer zodat deze goed zit en begin weer lucht in de band te pompen. Terwijl ik pomp, voel ik dat het niet helemaal lekker gaat omdat er lucht ontsnapt en daardoor buig ik de pomp iets meer van mij af. KNAK!!! Ventiel gebroken… ja hoor, dat kan er ook nog wel bij 🙁 Ondertussen staan we al ruim een uur stil, en beginnen we er wel een beetje klaar mee te raken. We besluiten dan dat Nikki op zoek gaat naar drinken en een fietsenmaker voor een plaksetje, en dat ik probeer om nog iemand te vinden met bandenlichters die ik kan lenen.

Volgens de navigatie ligt de eerste fietsenwinkel in het plaatsje St. Vith wat nog 10km fietsen is, dus dit gaat nog wel even duren. We spreken af dat wanneer mijn fiets het weer doet dat ik even bel zodat we elkaar tegemoet kunnen fietsen, en als ik echt niemand kan vinden die mij kan helpen dan spreken we af dat we elkaar hier weer zien. Zonder hulp kan ik geen kant op. Inmiddels sta ik hier al anderhalf uur in de fikkende zon met nog maar een heel klein beetje water.

Na een half uur komt er eindelijk iemand voorbij die mij aan bandenlichters kan helpen, en plaats ik de nieuwe binnenband. Ik bel Nikki die ondertussen in St. Vith is aangekomen en daar bandenplak spullen heeft gekocht, en die geeft aan dat ze even wat lekkers gaat kopen in de supermarkt zodat we even kunnen lunchen zodra we elkaar tegemoet rijden. Op dat moment weet ze nog niet dat ze helemaal tot onderaan in St. Vith is gefietst, waardoor ze alles weer terug omhoog moet fietsen en er dan achter komt dat de Vennbahn helemaal niet makkelijk terug te vinden is. Waar ik ondertussen probeer niet lek te rijden op 10km onverhard, is Nikki druk opzoek naar de Vennbahn en net als ze deze weer heeft gevonden kom ik haar tegemoet rijden.

Na samen wat broodjes te hebben gegeten besluiten we dat het al te laat is om onze originele planning aan te houden. We hebben nog maar 30km gefietst, maar het is ondertussen al 14:00 uur dus we besluiten terug naar de auto fietsen. Het feit dat we beiden nog niet meer keer lek hebben gereden is eigenlijk een wonder, dus hier rekening mee houdende is het beter om terug te gaan. Uiteindelijk rijden we nog best een lang stuk over fietspaden die eigenlijk niet eens die naam zouden mogen hebben tot Nikki op bijna exact hetzelfde punt als mij lek rijdt.

Gelukkig hebben we nu wel een plak setje bij ons. Ik ga gelijk druk aan de slag, maar als ik het doosje open kom ik er achter dat er geen bandenlichters in zitten. Zou ze die dan los bij zich hebben?? Nee dus haha, als je vraagt om een reparatie setje bij de fietsenmaker gingen wij er van uit dat dit inclusief bandenlichters is. Gelukkig komen we nog een groep Duitsers tegen waar we deze van mogen lenen, en weten we dat het onverharde gedeelte er nu bijna op zit. Fingers crossed dat we het laatste stukje zonder problemen doorkomen.

Ik merk nadat ik Nikki haar band heb geplakt dat we toch wel weinig hebben gegeten over de gehele dag, en dat ik mij steeds een beetje slapper begin te voelen. Zeker met de enorme hitte (rond de 40 graden) heb ik eigenlijk ook lang niet voldoende gedronken. Dit wordt in de minuten daarop eigenlijk alleen maar erger tot ik op een punt kom dat het echt niet meer gaat. Nikki ziet een bankje staan en stelt voor om een half uurtje rust te nemen zodat we daarna de laatste kilometers kunnen fietsen.

Het rusten heeft geholpen, en na een paar Dextro energie tabletten voel ik me alweer een stuk beter. De benen voelen niet top, maar zodra het fietspad weer echt fietspad wordt rij ik het laatste stuk wel op karakter. Het enige probleem is dat het water al geruime tijd zo goed als op is, en we nog maar 1 kleine cola in mijn tas hebben zitten. Uiteindelijk komen we om 19:00 uur weer aan in Troisvierges waardoor we dus bijna 9 uur hebben gedaan over een afstand van circa 60km haha. Gelukkig hebben we wat water in de auto liggen (naast de plak spullen op de achterbank), en kunnen we dus even op krachten komen. Gebroken rijden we terug naar de Eifel in de hoop dat de keuken van het hotel nog open is zodat we in ieder geval nog even lekker kunnen eten.

Uiteindelijk zijn we dus niet naar Waimes gefietst, maar enkel tot St. Vith. Hier hadden we er voor kunnen kiezen om even iets te eten en te drinken op een terrasje, maar kozen wij er voor om iets bij de supermarkt te halen. Van het Nederlandse stel die ons zo lief heeft geholpen met het plakken van de band begrepen we dat de route was omgelegd omdat zich in een aantal tunnels een beschermde vleermuizen kolonie had gevestigd. Dit was tevens de reden dat wij op een groot deel van deze route helemaal geen restaurantjes zijn tegen gekomen. Ondanks dat we veel drinken bij ons hadden bleek dit dus toch niet genoeg voor een dag zoals deze.

We raden dit deel van de Vennbahn niet aan voor mensen die deze op de racefiets willen afleggen (tenzij alle tunnels weer worden opengesteld). De stukken onverhard, maar ook de gleuven in de fietspaden bij iedere brug zijn niet bevorderlijk voor de banden en velgen. Je hoeft geen trekking fiets te hebben, maar je fiets moet wel tegen een stootje kunnen.

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.