Vandaag staat de Assif Melloul kloof op de planning. Na een lekker ontbijt zijn we weer op de fiets gesprongen. Het zou weer een zware dag worden. Ik had nu wat extra water en snoep mee voor onderweg. Zonder snoep ben ik nergens! De route was echt heel mooi en afwisselend. We hebben meerdere malen een rivier moeten doorkruizen. Soms kon je er fietsend door heen, en soms moest je vanwege de krachtige stroming toch echt met je fiets op je rug lopend de rivier door. De eerste paar keer deed ik nog m’n schoenen en sokken uit. Ik heb namelijk echt een mega hekel aan natte sokken. Daar word ik heel erg chagrijnig van. Maar na de derde oversteek was ik het zat en liep ik met mijn schoenen aan door de rivier.
Die warmte tijdens het fietsen en dat zweten is echt niet goed voor je zitvlees. Normaal heb ik nooit last van schuurplekken op het zitvlees maar gister begon het al zeer te doen en nu kon ik nog amper zitten. Vanavond maar even kijken of ik er iets aan kan doen.
Twee uurtjes voor de finish fietsen we een lang stuk single track langs een ravijn. Op het pad lagen allemaal kiezels en rotsen dus je moest echt focussen. Ik hoorde iemand een paar keer mijn naam roepen. Maar voor me, noch achter me, was niemand te zien. In de veronderstelling dat ik begon te hallucineren en gek werd, ben ik door gefietst. Ik moest gewoon even wat snoepjes eten dacht ik.
Een kilometer verder, op een open plek, hielden we allemaal even een kleine pauze om onze reserves aan te vullen. Er bleek iemand te missen. De reisleidster fietste terug om te kijken waar de ontbrekende Astrid zich bevond. Astrid fietste achter mij maar de persoon die daar weer achter fietste heeft haar ook niet gezien. Uiteindelijk bleek Astrid door al het zweet op haar handen van het stuur te zijn gegleden, vervolgens viel ze van haar fiets en ging ze head first het ravijn in. Haar geluk was dat er een paar meter beneden langs die klif een rots met allemaal cactussen stond die haar val had gebroken. Anders was ze nog zeker honderd meter verder omlaag gevallen. Haar fiets was stuk, wielen krom, van voor tot achter lag ze open en ze zat onder de cactus naalden. Ze leek een beetje op een stekelvarken. Maar het was niet om te lachen. Ook al had ze ontzettend veel geluk, het was echt intens zielig voor haar. Ze had mijn naam, en nog een paar andere namen geroepen voor hulp. Niemand, behalve ik, had haar gehoord. Ik voelde me schuldig.
Bij aankomst in de herberg hebben we eerst onze fietsen afgespoeld. Er kwamen wat locals naar ons toe gelopen. Ze staarden ons heel verbaasd aan. Ik dacht eerst dat ze ons maar gek vonden om met die hitte te mountainbiken. Dat vond ik zelf namelijk ook! Later zag ik dat we echt zo ontzettend veel water hadden verspilt aan het schoonmaken van onze fietsen, dat ze ons dat niet echt in dank hadden aangenomen.
Astrid was ontdaan van alle cactus naalden, alle wonden waren gedesinfecteerd en verbonden. Ze had moeite met lopen en had ontzettend veel pijn. We hadden geen bedden in deze herberg. Er waren twee kamers beschikbaar met een paar matjes tegen elkaar aan op de grond. Die matjes waren een beetje vergelijkbaar met een kussen voor een tuinstoel. Gelukkig was ik zo moe dat ik het allemaal wel best vond. Maar voor Astrid was dit echt een hel.
We hadden slechts één gat in de grond voor al onze behoeftes. Best smerig kan ik je vertellen. De douche was hetzelfde als gister. Ik kon meteen even m’n oorlogswond op m’n zitvlees bekijken. Dat zag er echt niet best uit. Dat warme water brandde er ook nog even lekker in. M’n zitplooi lag echt helemaal open, de vellen hingen er aan.
Na de (alweer) ranzige linzensoep en tajine zijn we gaan slapen. Ik ben naast Astrid gaan liggen zodat ze me kon wakker maken als ze me nodig had. Ik had geen oog dicht gedaan. Astrid moest de hele nacht huilen van de pijn. Ik kon niks voor haar doen, ik vond het zo erg.
Upload je eigen reisverhaal
Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.
