’s Ochtends bleek dat de meiden op mijn kamer niks hadden meegekregen van mijn nachtelijke avonturen. Ik voelde me echt leeg en had ontzettend buikpijn. De gids vertelde ons dat we zouden beginnen met een flinke klim met daarna een afdaling gevolgd door een stuk glooiend terrein. Dit terrein werd ook wel de Grand Canyon van Marokko genoemd. Astrid ging een poging op de fiets wagen, zo dapper! Nu was er ruimte voor mij in de jeep. Eigenlijk tegen al mijn principes in. Ik vond dat de jeep er was voor gevallen zoals Astrid, of als je je been breekt ofzo. Maar ik kon nu gewoon even niet anders. Ik voelde me zo alleen in de jeep. Zat ik daar met die Marokkaanse chauffeur waar ik nauwelijks mee kon communiceren. Het voelde als een soort van falen. Iedereen was keihard aan het ploeteren op de fiets en ik zat daar maar voor me uit te staren. Bovendien was die klim nog behoorlijk lang dus zat ik best wel lang in die jeep heen en weer te wiegen op die niet verende super ranzige stoel met die verschrikkelijke muziek aan. Ik kon me op dat moment echt overal aan irriteren. Waarom doe ik hieraan mee? Wat is hier nou leuk aan? Ik kan toch ook gewoon een rondje Schoorl fietsen? Ik had ook gewoon veel meer moeten trainen!
Bij de eerste pauze hebben we m’n fiets van het dak gehaald. We deden een colaatje en vervolgens ging ik een poging op de fiets wagen. Of ik nou in die jeep zit, of op de fiets, beide is verschrikkelijk. Dat stukje dalen hadden ze net voor de pauze gedaan dus vanaf nu is het alleen nog een beetje glooiend. Als een slak ging ik vooruit. M’n kont deed zeer, m’n buik deed zeer en m’n benen hadden er ook ff geen zin meer in. Wat betreft het energie niveau, na alleen dat ene yoghurtje van vanmorgen, is m’n lichaam klaar voor een rustdag. Ik had een uurtje gefietst en hield het toen voor gezien. Met de tranen in m’n ogen hield ik het voor gezien. Het gaat gewoon niet meer. Het uitzicht was wel echt adembenemend. Dit leek inderdaad op de Grand Canyon. Zo ontzettend mooi.
Eenmaal bij de herberg aangekomen voelde ik me wel oké. Volgens mij had ik er goed aan gedaan om vandaag rustig aan te doen. Ik had ‘s avonds de linzensoep laten staan en een klein beetje tajine genomen. Waarom worden m’n gebeden niet gehoord en krijg ik gewoon geen pasta en bier ‘s avonds?? Tijdens het slapen ging het weer helemaal fout. Ik heb nog nooit zo’n hevige kramp gehad. In het donker moest ik op zoek naar het toilet. Ik had geen tijd om mijn hoofdlampje te zoeken. Helaas is dit toilet weer zo’n gat in de grond, ergens buiten. Op het moment dat ik m’n broek laat zakken en ook maar iets door m’n hurken ga, ben ik de controle kwijt. Ik ga weer helemaal los. En zo gaat het weer de hele nacht door.
Upload je eigen reisverhaal
Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.
