Vandaag moesten we vroeg op, half zeven. De jeep werd volgeladen met al het kookgerei, reservemateriaal en alle fietsen werden op het dak geplaatst. Ik heb nog nooit zoveel fietsen op een auto gezien, 15 stuks!! Die auto was meteen tien keer zoveel waard. Het was een rit van zo’n 5 uur naar de voet van de Atlas.
Na de lunch rond twee uur ‘s middags zijn we op de fiets gestapt. Ik was hartstikke gaar van die autorit. Het had me heerlijk geleken om nog even een tukkie te mogen doen om even bij te komen en het eten te laten zakken. Maar nee, ik moest toch echt m’n fiets weer in elkaar zetten. De mannen gingen meteen met mach 7 van start. Ik liet me niet kennen en fietste er meteen achteraan. Dat was niet zo slim. Binnen een kwartier was ik al buiten adem en helemaal stuk. De rest van de groep viel ook al redelijk snel uit elkaar. De snelle mannen waren al snel uit het zicht verdwenen. Zij hadden van te voren de routes al op hun GPS gezet, zodoende konden ze lekker hun eigen tempo fietsen. Ik had me iets laten afzakken en op m’n eigen tempo verder gefietst.
Een graadje of 30 en geen wind. Dit klimaat was echt ontzettend wennen. Ik had twee volle bidons met water op m’n fiets en nog een liter water in m’n rugzak. De jeep reed achter ons aan met het water en reservemateriaal. Na een uur of twee te hebben gefietst was, ondanks zuinig aan te hebben gedaan, al mijn water op. De jeep, noch andere fietsers waren nergens te bekennen. Dan maar even heel rustig aan verder fietsen. Onderweg kwam ik langs een boer die een stukje van zijn land met een tuinslang aan het nat houden was. Totaal kansloos. In de tuinslang zaten een aantal gaatjes waar kleine straaltjes water uit kwamen. Ik keek nog even om me heen en zag niemand, ik gooide m’n fiets aan de kant en ging onder dat straaltje staan. Het straaltje water stelde echt heel weinig voor, maar wat was dat lekker zeg! Even dat vieze zweet en zand van m’n lichaam. M’n kleren en schoenen waren hierdoor ook lekker nat geworden, maar helaas ook binnen een paar minuten volledig droog gewapperd.
We hadden een mooi stukje downhill over asfalt. Nadat we op elkaar hadden gewacht zijn we met de hele groep naar beneden gefietst. De drie snelle mannen gingen een wedstrijdje met elkaar doen. Dat kon ik niet zomaar aan me voorbij laten gaan dus ik zette ook de sprint in. We gingen echt ontzettend hard naar beneden! De tranen druppelden door de harde rijwind langs m´n wangen richting m´n oren. Met m´n kin bijna op het stuur en m´n kont achter op het zadel liet ik m´n fiets naar beneden rollen. 50, 60, 70 tot ik uiteindelijk de mannen had ingehaald met 78 kilometer per uur. Ik voelde me echt ontzettend stoer dat ik ze had ingehaald. Dat downhill bevalt me wel! Door de snelheid begon de remolie te koken. Daardoor kon ik niet meer remmen. Gelukkig kwam er niet opeens een dier de weg oversteken anders was ik echt de Sjaak.
De schemer viel en we moesten nog zeker twee uur fietsen. Volgens mij ben ik zo nachtblind als het maar kan, ik zie echt niks. Eigenlijk ben ik op deze offroad wegen gewoon een gevaar in het donker. We fietsen nu weer met de hele groep bij elkaar. Sommige hadden een hoofdlampje bij zich. Op dat hele kleine lichtje kon ik me dan een beetje focussen. De jeep reed met groot licht achter ons aan. Zonder de jeep had ik het echt nooit gered! De volgende dag zag ik pas hoe diep dat ravijn was waar we in het donker langs waren gefietst. Tevens zouden we met daglicht prachtig uitzicht hebben gehad op het stuwmeer, maar dat is ook aan ons voorbij gegaan.
Samen met een andere Nederlandse deelde ik een tweepersoonskamer. Er lag allemaal zand op de vloer, het bed was doorgezakt en volgens mij ook al heel lang niet gewassen, en in de deur naar het balkon zat geen glas meer zodat de kamer net een koelkast was. Zodra de zon weg is, koelt het echt heel erg af dus dat wordt met een jogging broek aan naar bed. Douches hebben ze hier niet. Er staat een bak met heet water en een bak met koud water. Met een soort van steelpannetje meng je het tot de gewenste temperatuur en gooi je het over je heen. In gedachten zag mezelf al met brandwonden naar huis gaan dus uit veiligheidsoverwegingen heb ik alleen het koude water over me heen gegooid. Voordeel is wel dat je lekker wakker blijft.
Vervolgens werd het eten opgediend; linzensoep vooraf en tajine als hoofdgerecht. Ik verlangde al naar een biertje en pasta of een snack ofzo.
Upload je eigen reisverhaal
Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.
