Fietsen door Oost & Centraal Europa – Bulgarije deel 2

Welkom op ons blog over fietsen door Oost & Centraal Europa. In deel 2 beschrijven we hoe we vanuit Svilengrad in Bulgarije naar de grens met Servië fietsen. Veel lees en kijkplezier!

Na 4 dagen onderweg te zijn geweest vanuit Istanbul is de oversteek met de grens naar Bulgarije een feit. We staan aan de poort van Europa! Wat een raar gevoel dat we na 4 maanden van huis te zijn, Europa in fietsen. We zijn altijd al benieuwd geweest naar Oost-Europa, en hoe leuk is het om zo veel verschillende landen per fiets te gaan ontdekken!?

Fietsen door Bulgarije – onze route

We fietsen de route door Bulgarije uiteindelijk als volgt:
Etappe 1 – 70km: Edirne naar Charmanli (302 hoogtemeters)
Etappe 2 – 118km: Charmanli naar Plovdiv (659 hoogtemeters)
Etappe 3 – 78km: Plovdiv naar Gabrovitsa (435 hoogtemeters)
Etappe 4 – 85km: Gabrovitsa naar Sofia (904 hoogtemeters)
Etappe 5 – 78km: Sofia naar Dimitrovgrad (368 hoogtemeters)

България
geschreven door Ralph

Nog 20km en dan zullen we de grens met България bereiken, oftewel, Bulgarije. We betreden dan de Europese Unie, maar dat betekent nog niet dat we nu alles weer zonder problemen kunnen lezen, met euro’s kunnen betalen of ons zomaar ergens met Engels of Duits verstaanbaar kunnen maken. Vooral het Cyrillisch schrift baart ons (lees: Ralph) enige zorgen met betrekking tot de leesbaarheid van de verkeersborden, maar goed, dat maakt het gelijk ook wel weer een beetje spannend 🙂

We vertrekken met heerlijk zonnig weer vanuit Edirne op weg naar de grens met Bulgarije. De weg naar de grens is een lange brede autoweg, waar we maar sporadisch worden ingehaald door auto’s. Het landschap is vlak, wat in vergelijking met het glooiende van de afgelopen dagen weer even wennen is. Onderweg komen we tevens een afslag richting de grens met Griekenland tegen. Dit is een smal zandweggetje waar met een omgevallen houten bordje wordt aangegeven dat je deze route kunt nemen mocht je richting Griekenland willen. Tsja, de relatie tussen Turkije en Griekenland… het zal er op deze manier ook niet echt veel beter op worden. Terwijl we verder over de saaie weg fietsen zit ik nog wel even te dagdromen op mijn fiets over hoe het zou zijn als we via Griekenland naar huis zouden fietsen. Heerlijk door alle Zuid Europese landen fietsen, langs de kust, door de nodige berg passen, mediterraans eten… Oké! Dat is voor een volgende fietsvakantie 🙂

Niet veel later komen we dan daadwerkelijk bij de grens met Bulgarije aan. Wat gelijk opvalt zijn de vele douanepoortjes, en daardoor toch steeds wel een behoorlijke rij met auto’s. Gelukkig mogen wij overal vooraan aansluiten en duurt het dan ook niet lang voordat we alle controles achter ons laten.

Eenmaal over de grens valt ons gelijk een ding op; de enorme rij wachtende chauffeurs met hun vrachtauto’s die klaar staan om hun goederen vanuit de EU Turkije in te brengen. De eerste 2km volgen we de hoofdweg en ondertussen worden we aangemoedigd door zwaaiende en toeterende chauffeurs. Waarschijnlijk staan al die mensen al een dag of langer te wachten voordat ze de grens over mogen, en terwijl wij van ons relaxte fietsleventje aan het genieten zijn duurt het niet lang voordat we de eerste fles water aangeboden krijgen 🙂

Na een paar kilometer over de hoofdweg te hebben gefietst vinden we de afslag richting de 8. Dit is een soort N weg die een stuk rustiger is, en ondanks sommige stukken echt in een slechte staat verkeren vermaken we ons prima.

We zijn onderweg naar het plaatsje Charmanli. Onderweg fietsen we door verschillende dorpjes waar we rond het middaguur ergens besluiten te stoppen om wat te gaan eten. We vinden een hofje waar we heerlijk buiten kunnen zitten in de zon, en terwijl we de menu kaart proberen te ontcijferen komt een serveersters ons helpen, van enkele gerechten kent ze de Duitse vertaling 🙂 We bestellen brood, omelet, en een pan vol met gegrilde groente. GROENTE! Echt verrukkelijk. Nik leeft zich helemaal uit in de worteltjes, doperwten, mais en wat allemaal wel nog niet meer. En ik….? Zelfs ik, die dit thuis echt nooit zou eten, zit nu stiekem te genieten van al dit lekkers. We rekenen uiteindelijk omgerekend iets meer dan 10 euro af voor deze heerlijke gerechten en 4 cola en vervolgen onze weg richting Charmanli.

Eenmaal aangekomen in Charmanli vinden we een hotel waar een aantal ‘ongure’ types voor de ingang staan te kletsen met elkaar. De man met een grote gouden ketting met daaraan een groot gouden kruis blijkt de eigenaar en hij heeft nog wel een kamer vrij. Als ik vraag of we de fietsen ergens veilig kunnen stallen zegt hij dat dit op de kamer kan. Oké, nu maar hopen dat de kamer groot genoeg is… Dat blijkt geen enkel probleem haha. De kamer is net een balzaal. Het hotel lijkt in niets op een hotel, maar dat maakt ons niks uit 🙂 We vullen wat bureaucratische documenten in en genieten van een heerlijke douche in onze veel te ruime badkamer. Als we even later een biertje gaan kopen bij de lokale kruidenier blijkt dat een hele fles wodka goedkoper is dan een cola in het restaurant waar we eerder die dag iets hebben gegeten haha.

Laten we de checklist even af gaan;
– ongure types voor het hotel die uiteindelijk enorm vriendelijk blijken te zijn ✔
– bureaucratische documenten invullen bij het inchecken ✔
– spotgoedkope wodka ✔

Ja, hoor! We zijn in Oost Europa 🙂 Wat een heerlijke eerste dag, en wat hebben we een zin om onze weg morgen richting Plovdiv te gaan vervolgen.

Plovdiv
geschreven door Ralph

We verlaten Charmanli en fietsen verder richting Plovdiv. De autoweg is een stuk drukker dan de dag ervoor en het glooiende landschap is ook weer terug van weg geweest. De eerste 3 uur leggen we maar 40km af.

In de weg zitten veel scheuren, waardoor je veel klappen te verduren krijgt via het stuur. Dit is voor een korte tijd niet zo’n probleem, echter na een uur begin je je armen en schouders behoorlijk te voelen. Terwijl we hier uiteraard heerlijk over zitten te klagen, fietsen we met volle bak zon en zo’n 25°C het ene dorp na het andere dorp door op zoek naar iets te eten. Uiteindelijk vinden we na 60km pas een restaurantje waar de beste man ook nog eens een woordje Duits spreekt, en waar we van een welverdiende lunch genieten. Terwijl we aan het eten zijn komen er twee oudere vrouwen naast ons zitten. Beide zijn zo te zien al een tijd lang niet meer naar de sportschool geweest, en al hijgend ploffen ze aan een tafeltje naast ons neer om vervolgens de ene na de andere sigaret op te steken, terwijl ze een biertje nuttigen.

50km later en tegen het eind van de middag fietsen we de stad Plovdiv binnen. Nik heeft me verteld dat dit één van de bezienswaardigheden in Bulgarije is, en als we het oude centrum binnen fietsen begrijp ik gelijk waarom. Wat een prachtige historische gebouwen en wat een gezellige sfeer. Zo’n leuke stad had ik echt nooit verwacht!

We hebben de vorige avond nog even snel wat adressen opgezocht waar we zouden kunnen overnachten, en nadat de eerste 2 vol blijken te zitten komen we uiteindelijk terecht bij Stan en zijn vrouw die een Guesthouse runnen. Er is nog 1 kamer vrij, en als we het geen probleem vinden om in een stapelbed te slapen dan kunnen we hier terecht. We besluiten hier te blijven en de volgende dag de stad verder te verkennen die ook nog eens is uitgeroepen tot Europese culturele hoofdstad voor het jaar 2019. Moe en voldaan vallen we die avond met onze kleren nog aan in slaap.

Hap-slik-weg
geschreven door Nikki

Na een ontzettend interessante stadstour langs alle prachtige bezienswaardigheden van deze verrassende stad gaan we ’s avonds uit eten bij een ietswat afgelegen restaurantje met heerlijke lokale gerechten. Op de terugweg naar het Guesthouse besluiten we nog wat boodschappen voor het ontbijt van morgen te halen. We hebben bijna geen cash geld meer op zak dus we pinnen nog wat Bulgaarse Lev voor de komende paar dagen. Maar in plaats van dat er geld uit de automaat komt, wordt de pinpas ingeslikt. Zonder dat de pincode verkeerd was ingevoerd of het negeren van een andere waarschuwing zijn we zomaar de pinpas kwijt! Het is inmiddels een uur of half tien en de bank is natuurlijk al lang gesloten. Er komen andere mensen aan en die ondervinden geen problemen met het pinnen. Oohw wat moeten we nou doen? Nu hebben we geen geld maar ook geen pas meer. Ralph besluit terug te lopen naar het Guesthouse, wellicht dat Stan ons kan helpen. Ik blijf wachten bij de pinautomaat – stel je voor dat onze pinpas er opeens uit zou komen 😉 

Na een half uurtje als een nachtwerker bij de pinautomaat te hebben gewacht en allemaal loerende blikken van duistere mannen te hebben ontweken komt Ralph terug samen met Stan. Stan belt naar het noodnummer dat op de gevel naast de pinautomaat staat vermeld en krijgt gelukkig al snel een medewerker van de bank aan de telefoon. Als we morgenochtend terugkomen met een legitimatiebewijs dan krijgen we onze pinpas terug…

Als twee bange konijntjes
geschreven door Nikki

Na een paar heerlijke dagen in Plovdiv vertrekken we richting Sofia. Ralph gaat eerst samen met Stan naar de bank om de pinpas op te halen, en met succes! Hij pint meteen wat geld bij deze bank, mocht de pas weer ingeslikt worden dan is er tenminste iemand die ons meteen kan helpen, maar dat is gelukkig niet nodig 🙂

Het is erg bewolkt en de eerste 20 kilometer hebben we lichte regen, maar met de wind in onze rug gaan we evengoed als een speer en fietsen we de enorme onweerswolk voorbij. De restaurantjes onderweg zijn schaars. Bij een soort van kroegje vragen we met handen en voeten of ze ook eten serveert. De eigenaresse doet erg haar best de menukaart uit te beelden. We begrijpen er weinig van maar nadat ik een kip heb uitgebeeld en zij niet meer bijkomt van het lachen schotelt ze ons toch nog iets van kipfilet, salade en rijst voor.  

We zijn een beetje ingekakt, en nu we lekker warm binnen zitten is de zin om verder te fietsen ook een beetje weg. Ralph rekent af en we stappen toch maar weer op onze fiets richting de heuvels en de onweerswolken. Dit keer worden we niet ontzien en komen we in de enorme onweersbui terecht. Voor lange tijd kunnen we nergens schuilen maar als we eenmaal bij een fabriekje aankomen… doen ze snel het hek voor ons neus dicht. Naja zeg, we mogen er niet schuilen! Het water komt inmiddels met bakken uit de hemel, regendruppels die zo groot zijn als grote hagelstenen. Het onweer weerkaatst tussen de bergen en komt steeds dichterbij, angstaanjagend! Als twee bange konijntjes staan we hulpeloos met onze fietsen naast het hek van de fabriek. Iets dat – als we later op internet uitzoeken wat te doen in zo’n situatie – STERK wordt afgeraden :$ Een werknemer komt naar ons toegelopen en hangt twee regenjassen over het hek, hij biedt zijn excuses aan dat hij ons niet mag laten schuilen maar de jassen mogen we wel even lenen. Dat is wel heel lief! 

Zodra het onweer voorbij is fietsen we door de regen in de richting van Gabrovitsa waar we hopelijk kunnen overnachten. We hebben trek, zijn moe en zeiknat… Ik verlang naar een warme douche! Wie had dat ooit gedacht na 3,5 maand door het snik hete Azië? 😉

Na een flinke klim over afgelegen boerenwegen vinden we het dorpje bovenop een berg en het vakantiehuisje waar we kunnen overnachten. Niemand spreekt hier Engels, Duits of een andere taal waar wij ons in verstaanbaar kunnen maken, echter de Bulgaarse vrouw die ons de sleutel overhandigd heeft hier geen enkel probleem mee en blijft hele verhalen ophangen. Vooral het invullen van de nodige documentatie is hilarisch 🙂 Het is een zespersoons vakantiehuisje waar we dus lekker de ruimte hebben om onze kleding te laten drogen. We nemen een hete douche en zetten de airco op 30 graden om op te warmen en onze kleding en schoenen snel te laten drogen.

Twee kroegen en een kerk hebben ze in dit dorpje wel, maar het dichtstbijzijnde restaurantje is op 1,5 uur fietsen. In het buurtwinkeltje liggen groenten en fruit uit de tuin van de eigenaresse van het winkeltje. We kopen bijna de gehele voorraad op – hopende dat ze nog wat in haar groentetuintje heeft staan voor de lokals – en koken een heerlijke groente-pasta 🙂

Droog brood en veel regen
geschreven door Nikki

Sinds tijden konden we gister bij het buurtwinkeltje geen eieren kopen, dus helaas geen eitje bij het ontbijt. De fietsschoenen zijn nog zeiknat van gister, en de mouwen van m’n trui en beide fietsbroekjes zijn nog klam. Gister had ik mijn fietstas niet goed afgesloten denk ik waardoor m’n reserve kleding ook nat was geworden (en nog steeds nat is) 🙁

Als we om half elf eindelijk het dorpje verlaten zien we dezelfde mensen als gistermiddag bij de kroeg zitten. Zijn ze een nachtje doorgegaan? Doordat we bovenop de berg zitten kunnen we de spieren eerst even opwarmen met een heerlijke afdaling en al snel zitten we weer op de hoofdweg richting Sofia, met een flinke wind tegen. Het landschap is redelijk vlak, de omgeving is niet erg inspirerend maar het is wel lekker rustig op we weg.

Net als gister komen we onderweg geen restaurantjes tegen. Halverwege de middag vinden we eindelijk een supermarktje en kopen we het laatste (droge) brood en iets van boter dat we staand snel naar binnenwerken. Onszelf weer even opladen zit er nu niet in. De laatste 20 kilometer moeten we de autosnelweg en de ring Sofia volgen. We twijfelen of het überhaupt wel mag maar we kunnen verder geen kant op. We zetten onze helmen op, doen een schietgebedje en fietsen al slalommend om de kapotte bierflesjes die op de vluchtstrook liggen langs de voorbijrazende auto’s. Ik ben echt helemaal op, zo ontzettend moe, ik zit gewoon te knikkebollen op de fiets. Zo blij als ik ben als ik de borden ‘centrum’ zie, zo teleurgesteld als Ralph zegt dat het Guesthouse nog tien kilometer verder is, en erger, nog behoorlijk heuvel op ook! Ik kan wel janken, kunnen we de tent niet opzetten langs de snelweg?

We komen uiteindelijk na heel veel putten zonder deksels te hebben ontweken op de ring Sofia en een behoorlijke klim aan bij het guesthouse van Ivan en Lina. Lina spreekt vloeiend Engels en na een uurtje al onze avonturen te hebben verteld nodigt ze ons uit om morgen met hun het centrum van Sofia te bezoeken. Wat een lieve mensen toch weer 🙂

Don Corleone
geschreven door Ralph

We worden wakker voor onze laatste dag fietsen door Bulgarije. Helaas wederom met regen, en als we naar buiten kijken ziet het er ook niet echt naar uit dat het snel beter gaat worden. Onze stadstour gister door het centrum viel ook al in het water, letterlijk. We ontbijten op ons gemak en besluiten even te wachten in de hoop dat het weer toch nog wat beter wordt. Rond half 11 is het droog en dus gooien we snel onze tassen op de fietsen en nemen uitgebreid afscheid van Ivan en Lina. we krijgen zelfs nog een cadeautje van ze! Wat hebben wij ons weer speciaal gevoeld de afgelopen dagen 🙂

Zodra we 5 minuten onderweg zijn begint het gelijk weer heftig te regenen dus besluiten we om toch nog maar even in een bushokje te schuilen. Uiteindelijk moeten we er dan toch maar aan geloven, en pakken we onze regenkleding uit de tas om vervolgens de ring van Sofia op te fietsen. Na ruim een uur te hebben gefietst zijn we aan de goede kant van de ring aangekomen en fietsen door wat dorpjes en over een rustige N weg. Helaas niet veel later komen we wederom op een erg drukke snelweg terecht waar de auto’s ons met zo’n 100km/h inhalen, en vooral de vrachtauto’s met hun luchtverplaatsing het in combinatie met de harde wind geen beste fietsdag maken 🙁 Als de regen dan ook weer met bakken uit de hemel komt besluiten we toch maar weer ergens te gaan schuilen. Niet omdat we niet nat willen worden (naja, misschien speelt dit ook wel mee haha), maar vooral omdat het zicht door de hevige regen zo beperkt is geworden waardoor we er niet op vertrouwen dat de automobilisten ons goed kunnen zien.

Zodra het weer iets verbetert stappen we snel weer op om onze weg richting de grens met Servië te vervolgen. Het is ondertussen al best laat in de middag, en we zijn zoals eigenlijk de hele week al maar weinig eetgelegenheden tegen gekomen. Met nog 25km tot de grens te gaan vinden we dan eindelijk een restaurant bij een tankstation. De eigenaresse is een Bulgaarse vrouw die dit samen met haar Turkse man rendabel probeert te maken. In verband met haar Turkse man krijgen we uiteraard na onze maaltijd een thee van het huis aangeboden. Ik zit op hete kolen omdat ik weet dat we nog zo’n 25km te gaan hebben, met volle bak tegenwind en we de afgelopen 2 uur alleen maar heuvel op, heuvel af hebben gefietst waardoor we gemiddeld zo’n 15km/h afleggen. Wanneer ik bedank voor de thee wordt Nik sinds tijden echt pissig op me! “Hoezo bedank je voor de thee?” vraagt ze me. Ze heeft gelijk. Heb ik nu opeens haast? Waar is het relaxte gevoel van de afgelopen tijd gebleven? Ik merk dat de vele regen, de wind, de lange broek die ik moet dragen me een beetje van m’n stuk hebben gebracht. Ik loop terug naar binnen en vraag aan de vrouw of het aanbod nog geldig is 🙂 en uiteraard vindt ze het erg gezellig om nog even te kletsen over de belabberde economische situatie in Bulgarije, haar kinderen die allemaal naar West Europa zijn vertrokken, en ze verteld ons dat de laatste 15km naar de grens met Servië bijna alleen maar heuvel af gaan dus dat moet ons prima lukken 🙂

Wanneer we onze weg vervolgen gaan de eerste 10km nog vals plat omhoog, echter daarna is het inderdaad alleen nog maar afdalen. Heerlijk!! En wat een mooie omgeving. We zitten echt te genieten op onze fiets! Wanneer we eind van de dag de grens met Servië bereiken valt deze grensovergang ons eigenlijk een beetje tegen.

Zonder lang te hoeven wachten fietsen we de grens over en vinden 5km verderop in Dimitrovgrad een kamer. Binnen in het restaurant zit een enorm dikke man aan de bar, en aan de andere kant staat zijn hulpje in een net te groot uitgevallen maatpak. De ene na de andere sigaret wordt opgestoken en ondanks dat ik nu al zo’n 5 minuten sta te wachten krijg ik weinig aandacht. Het zou zo de setting van een hele foute mafia film kunnen zijn haha. Als ik dan uiteindelijk wordt ontboden door onze Don Corleone geeft hij aan 40 euro voor de kamer te willen hebben. Ik zeg dat dit toch echt ver boven ons budget ligt en bedank hem evengoed voor de moeite. Eenmaal buiten waar Nikki nog staat te wachten vertel ik het verhaal, en als ik op de GPS een alternatief adres wil gaan zoeken komt de beste man ook even een luchtje scheppen. Hij ziet onze fietsen, én hij ziet Nikki staan 🙂 “Waarom zei je niet dat je met de fiets bent? En met je vrouw?“. De kamerprijs wordt per abuis gehalveerd en het hulpje wordt er gelijk bijgehaald om alles in orde te maken. We hebben nog geen Servische Dinar op zak, maar dat is geen enkel probleem haha. We kunnen verderop in het dorp pinnen, en als we het maar betalen voordat we vertrekken dan is het goed. Nu maar hopen dat onze fietsen morgenochtend nog aanwezig zijn als we wakker worden 😉

Statistieken 

Aantal fietsdagen: 9
Aantal kilometer gefietst: 739
Aantal hoogtemeters: 6284
Aantal liter water genuttigd: 28
Aantal bananen genuttigd: 20
Kortste dagafstand: 66
Langste dagafstand: 117

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.