Fietsen door Oost & Centraal Europa – Servië deel 3

Welkom op ons blog over fietsen door Oost & Centraal Europa. In deel 3 beschrijven we hoe we vanuit Dimitrovgrad in Servië naar de grens met Kroatië fietsen. Veel lees en kijkplezier!

Fietsen door Servië – onze route

We fietsen de route door Servië uiteindelijk als volgt:
Etappe 1 – 95km: Dimitrovgrad naar Niš (127 hoogtemeters)
Etappe 2 – 112km: Niš naar Jagodina (500 hoogtemeters)
Etappe 3 – 86km: Jagodina naar Smederevo (250 hoogtemeters)
Etappe 4 – 54km: Smederevo naar Belgrado (612 hoogtemeters)
Etappe 5 – 78km: Belgrado naar Novi Sad (324 hoogtemeters)
Etappe 6 – 84km: Novi Sad naar Vukovar (379 hoogtemeters)

Helemaal gek geworden?!
geschreven door Ralph

We vertrekken op onze eerste dag fietsen door Servië vanuit Dimitrovgrad richting Niš. Het restaurant waar de vorige avond een aantal mensen nog even snel hun hele voorraad sigaretten hebben opgestookt is het decor voor ons ontbijt, en na een paar droge boterhammen met wat smeersels te hebben genuttigd besluiten we ons klaar te maken voor een nieuwe dag. Als we vanuit Dimitrovgrad vertrekken volgen we als snel een B weg die parallel loopt aan een net nieuw aangelegde tolweg. Wat opvalt is dat we de eerste 10km een handvol auto’s over de tolweg zien rijden, en de rest van het verkeer de B weg gebruikt. Tsja, het is allemaal prachtig dat er geld beschikbaar komt voor de aanleg van nieuwe infrastructuur, echter als de mensen vervolgens geen geld kunnen / willen besteden aan tol om er gebruik van te maken dan schiet het misschien zijn doel wel een beetje voorbij :$

Gelukkig maakt de tolweg al snel plaats voor de oude snelweg en daarmee is de drukte op onze route ook snel voorbij. We fietsen heerlijk met de wind in onze rug en tussen de bewolking door schijnt het zonnetje zo nu en dan heerlijk op ons gezicht.

Terwijl ik lekker zit te dagdromen op mijn fiets, en de GPS probeer te volgen die wat moeite heeft omdat de kaart niet helemaal overeenkomt met de situatie, word ik vanuit het niets bijna aangereden door een rode Zastava Yugo. De beste bestuurder heeft niks door en rijdt verder terwijl ik echt even af moet stappen om van de ergste schrik te bekomen. Gelijk een mooi moment om de GPS goed in te stellen, i.p.v. dit al fietsend te doen en niet op het verkeer te letten…

Na een paar uur te hebben gefietst komen we iets voor 14:00 uur aan bij een lange tunnel. De weg waar we overeen fietsen is net nieuw aangelegd en overal zijn mensen bezig met constructie werkzaamheden. Langs de kant van de weg staat een bord met daarop aangegeven dat de tunnel vanaf 2 uur wordt gesloten voor verkeer, dus we zetten nog even een tandje bij om er zeker van te zijn dat we niet worden tegen gehouden 🙂 De weg lijkt allang niet meer op de B weg die we eerder op de dag volgde, en eenmaal de tunnel doorgefietst zien we borden staan met snelweg A4/E80. We kijken even op de GPS, maar een alternatieve route lijkt ook niet eenvoudig te zijn gevonden en omdat er maar weinig verkeer voorbij komt besluiten we de gok te wagen. Het eerste half uur gaat het prima, op de enorme donkere lucht na dan die we tegemoet aan het fietsen zijn… Als de snelweg vervolgens door de helft wordt gedeeld omdat er nog druk geasfalteerd wordt, blijkt het toch wel een erg krappe bedoeling te zijn wanneer de vrachtwagens ons met 100km/h om de oren vliegen 🙁

De donkere lucht is ondertussen veranderd in een enorme onweersbui, en als er eindelijk een stukje weg afzetting ontbreekt besluiten we om aan de kant te gaan fietsen waar nog druk wordt geasfalteerd. Het blijkt dat grote delen prima te fietsen zijn, totdat we bij stukken aankomen waar enorme sleuven in de weg zitten waar lange stalen punten uitsteken die waarschijnlijk later worden gebruikt om de betonnen wegdelen aan elkaar te verbinden. We tillen meerdere keren onze fietsen over dit soort obstakels en worden een aantal keer door de wegwerkers gesommeerd om weer aan de andere kant te gaan fietsen wat we uiteraard negeren 🙂 Uiteindelijk komen we bij een stuk aan waar het asfalt echt nog geen 5min geleden op de weg is gelegd, en besluiten we dan toch maar weer het drukke gedeelte op te zoeken waarvan we geen idee hebben hoe lang deze nog voort zal duren.

Gelukkig voor ons maakt de drukke weg al snel plaats voor de oude snelweg en gaat deze vooral naar beneden. We hebben weer ruimte genoeg, en ondanks de hevige regenbuien die we af en toe voor onze kiezen krijgen is het goed te fietsen. Niet veel later worden we bij een wachtpost van het leger staande gehouden. De beste man loopt in de stromende regen op ons af en begint in het Servisch allemaal vragen te stellen. Zijn collega’s hebben niet zo zin om nat te worden, en aanschouwen het tafereel vanonder het afdakje waar ze staan te schuilen. Uiteindelijk wordt duidelijk dat we onze paspoorten moeten laten zien en dat hij wil weten waar we naartoe fietsen. Als we in ons beste Engels / Duits hebben uitgelegd dat we vanuit Dimitrovgrad onderweg zijn richting Niš hebben de soldaten de grootste lol met elkaar. Vervolgens krijgen we onze paspoorten terug met de opmerking “you guys crazy” en een grote glimlach.

We zijn nog zo’n 30km verwijderd van Niš en tot nu toe heeft de eerste dag fietsen door Servië ons nog niet heel veel fietsplezier opgeleverd. Dit hadden we kunnen voorkomen door bijvoorbeeld door de Jerma kloof te gaan fietsen, maar gelukkig worden we ondanks onze keuze om de hoofdwegen te volgen alsnog beloond 🙂 Zodra we de wachtpost met soldaten achter ons laten fietsen we al snel een eerste tunnel door. De omgeving veranderd in een bergachtig landschap met gigantische rotswanden met daar tussendoor de weg aangelegd die heerlijk glooiend afdaalt. De drukte van auto’s valt enorm mee, en de ene na de andere tunnel volgt elkaar op. Uiteindelijk fietsen we zo’n 20km door deze prachtige omgeving om vervolgens het laatste stuk richting Niš af te leggen waar we een heerlijke rustdag hebben ingepland.

Maar buurvrouw wat doet u nu?
Geschreven door Ralph

We worden wakker na een heerlijke rustdag in Niš te hebben gehad. Gister stopte er een auto bij het zebrapad waar wij stonden te wachten met daarin 3 oude vrouwen die iets wilde vragen. We gaven aan geen Servisch te spreken, maar niemand om ons heen die op- of omkeek om te helpen. In de avond zijn we uit eten gegaan en kregen de kaart in het Servisch aangereikt. We lijken dus toch niet meer zo Nederlands als dat we misschien denken 😉

Het is een zonovergoten dag en bovenop het dak van ons pension is een man druk bezig allemaal takken te verslepen. Het blijken afgeknipte takken van de kersenbomen te zijn, dus voordat we vertrekken vullen we ons ontbijt eerst nog even aan met vers geplukte kersen.

Als we na een aantal uur fietsen worden ingehaald door een witte Yugo met daarin een druk gebarende man denken we dat hij misschien wat geirriteerd is omdat we naast elkaar fietsen, maar vinden het wel een beetje een vreemde actie aangezien er genoeg ruimte is om in te halen. Niet veel later staat de witte Yugo langs de weg geparkeerd en komt de man druk gebarend op ons afgelopen. Hij spreekt geen woord Engels, Duits is eigenlijk ook geen optie maar Frans is geen probleem. Top! Dat spreken wij niet haha. Hij maakt ons duidelijk dat hij ons een kop koffie aan wil bieden en uiteraard slaan we dit niet af 🙂 Een half uur later na een ‘Sehr bien conversation’ hebben we begrepen dat de beste man ooit vanuit Joegoslavië naar Frankrijk is geëmigreerd voor een betere toekomst, en nu 6 maanden per jaar in Servië doorbrengt en de andere helft in Parijs. We nemen afscheid, proberen nog iets te mogen betalen voor de koffie maar dat wordt toch echt niet geaccepteerd en vervolgen onze weg richting Jagodina.

We hebben online een appartement gevonden die we voor een nachtje kunnen gebruiken en terwijl we de laatste heuvels achter ons laten voor vandaag en genieten van een heerlijk lange afdaling komen we al snel aan in Jagodina. We zoeken ons helemaal suf naar het appartement, maar na een half uur hebben we nog steeds niks gevonden dat op iets lijkt wat aan toeristen wordt verhuurd. Een man aan de overkant van de straat die voor de buurtsupermarkt op zijn gemak aan het genieten is van een biertje (of 2 haha), spreekt Nikki in het Duits aan en vraagt of hij kan helpen. Ze laat het adres zien op haar telefoon en wordt meegenomen naar de voorkant van een hoog gebouw waar naar lang aanbellen niemand thuis geeft. De man belt nog maar eens naar het telefoonnummer wat we online hebben gevonden, en uiteindelijk blijkt er iemand op de 5^de verdieping te wonen die ook eigenaar is van het appartement op de 4^de en dat kunnen we voor EUR 20 een nachtje huren. Een heel appartement! Heerlijk! We doen de was, koken uitgebreid en rusten s ’avonds lekker uit op de veel te grote bank.

Enige minpuntje… De buurvrouw is nymfomaan of klust lekker bij in de late uurtjes haha. Naja, ik zie wel of ze nog een kopje suiker komt lenen 😉

Smetvrees en stinkende kadavers
geschreven door Nikki

We waren bang dat we niet konden slapen door het lawaai van de kermis naast het appartement, maar na een heerlijke douche en goede maaltijd zijn we gisteravond als een blok in slaap gevallen – het geluid van de kermis noch het noodweer van vannacht zijn ons ontgaan 🙂

Toen we gister aankwamen vroeg de eigenaresse van het appartement of we de fietsen beneden in de garage wilde zetten, dan hoefden we de fietsen niet naar boven te tillen (uiteraard was de lift te klein). Dat leek ons toen een goed idee maar toen wij vanmorgen met al onze spullen beneden klaar stonden om onze fiets op te tuigen was de eigenaresse nergens te bekennen. Telefonisch kregen we geen contact met haar en wanneer we aanbelden deed niemand open… We hadden om half tien afgesproken maar het is inmiddels al half elf en ze is nergens te bekennen. Uiteindelijk spreken we een bewoner aan die een beetje Engels spreekt, ze begrijpt het probleem en belt naar de eigenaresse op haar privé nummer. Een kwartiertje later komt ze aan waarna ze de garage opent en wij geïrriteerd onze fietsen optuigen. Dit is de laatste keer dat we de fietsen achter slot en grendel zetten maar er zelf niet meer bij kunnen 😉

Buiten is het nog nat van de heftige regen van vanmorgen maar het is nu droog, de wolken maken plaats voor de zon en we hebben de wind in de rug waardoor we het lange wachten van vanmorgen snel zijn vergeten. Jagodina is niet laag gelegen maar toch beginnen we meteen aan een klimmetje en met die zon op ons bolletje staat het zweet nu al op onze rug. We zijn lekker aan het doortrappen, we vliegen erover! Het valt ons op dat hier veel kadavers langs en op de weg liggen, voornamelijk van honden, en een vieze lucht die er hangt!

Aan het einde van de middag arriveren we in Smederevo en vinden we een soort van truckershotel dat er van buiten redelijk uitziet, maar zodra we de slaapkamer inlopen krijgen we spontaan smetvrees. Het ziet er nog blauw van de rook, sigaretten as in de douche, poepsporen in het toilet en bedden die we zelf moeten opmaken met de smoezelige lakens die we in de gang uit een kast kunnen pakken… Ik pak toch maar even mijn slaapzak uit m’n tas haha.

Omdat er in dit gehucht geen restaurants zijn eten we in het truckershotel waar de kok met een sigaret boven z’n pannen hangt en de muizenlokdozen achter de deuren al goed gevuld zijn met dikke muizen. Ik ben benieuwd wat de daghap is! 😉

Wat een drukte op de Eurovelo 6 😀
geschreven door Nikki

We worden wakker met het gevoel alsof we de hele nacht in de kroeg hebben gehangen. De rooklucht die in de kamer hing is op onze keel geslagen en de rest van de kamers in dit hotel zijn vannacht bezet gehouden door een bus vol schoolkinderen die bedacht hadden om eens lekker te gaan bonken op de muur en schreeuwend door de gang heen te rennen. Ralph was er vannacht wel uit gegaan om die kinderen even aan te spreken maar echt stiller werd het er niet van haha.

Het heeft vannacht wéér flink geonweerd, nu regent het alleen nog. We besluiten te wachten tot het wat minder hard regent maar na het een paar uur aan te hebben gekeken leggen we ons erbij neer dat het waarschijnlijk niet meer droog wordt vandaag en stappen rond elf uur op de fiets. We fietsen naar de Donau, en we volgen deze rivier helemaal tot Belgrado. Al vrij snel hebben we in een half uur tijd wel vier blaffende honden achter ons aan! We zijn meteen weer wakker en alert haha! We volgen nu de bekende ´Eurovelo 6´ fietsroute, dat is wel te merken aan de vele vakantiefietsers die we vandaag tegenkomen, weliswaar in tegengestelde richting maar zoveel hebben we er tijdens de hele reis nog niet gezien. We komen zelfs twee mannen tegen die in zo’n zit-fiets met hun armen omhoog fietsen! Wat een kracht! Hun armen zijn nog groter dan mijn bovenbenen!

Bij een supermarkt koopt Ralph wat drinken en terwijl ik buiten bij de fietsen blijf komt er een zwerver een praatje maken. De beste man is dronken, stinkt naar alcohol en rook, ik voel me niet op m’n gemak en ik hoop maar dat Ralph weer snel terug is. De laatste twintig kilometer naar Belgrado gaan over een smalle weg waar eigenlijk geen plek is voor fietsers. Op de andere rijbaan is het ook druk met tegemoetkomend verkeer dus er is nergens ruimte voor de auto’s achter ons om ons in te halen. Sommige doen het toch en raken nog net niet onze fietstassen aan. De weg is slecht, het zit vol met gaten dus we moeten heel goed opletten en stoppen zo nu en dan in de berm om een rits met auto’s en vrachtwagens te laten passeren.

Terwijl Ralph incheckt bij het appartement komt er een stel naar me toe gelopen die vol bewondering onze fietsen aanschouwt. Ze vragen van alles over de fietsen, de bagage, waar we zijn geweest, hoeveel het kost, welke gevaren je tegenkomt, en nog veel meer. Wanneer Ralph weer terug komt biedt het stel (Vladimir en Milaine) ons een kop koffie aan op hun favoriete terras (het Koffiemuseum) en kletsen we verder. Ze zijn zo enthousiast dat ze nu zelf ook voornemens zijn om een fietsreis te plannen. Wat een leuke ontmoeting!

Op advies van Vladimir in Milaine moeten we even een kijkje nemen bij het fort en voor een traditionele maaltijd kunnen we naar Skadarlija. Dit is een oude Boheemse wijk met een hele gezellige sfeer. Je vindt hier de beste restaurants van Servië en we doen ons best om een restaurant te vinden die maaltijden serveert die binnen ons budget passen en waar ze niet non stop met een gezellige accordeon in je nek staan te spelen haha.

Kuvappie??
geschreven door Nikki

De accommodaties in Belgrado zijn vrij prijzig wat ons deed besluiten er maar één nachtje te blijven. We hebben een heel ruim appartement waar we de fietsen ook makkelijk kwijt kunnen. Helaas is het bed een slaapbank waar Ralph de hele nacht met z’n kont in een gleuf heeft gelegen, ikzelf had er iets minder last van gelukkig, maar hij begint de dag als een oude kreupele man. Terwijl ik al zwetend in minstens 30 graden beneden bij de lift de fiets probeer op te tuigen, krijg ik in het Servisch de volle laag van een zwaar geïrriteerde bewoner over dat ik in de weg sta en de lift bezet houd. Goed begin van de dag…

We fietsen over de boulevard langs de Donau. Het is vandaag zondag en het lijkt wel alsof half Servië heeft besloten een wandeling langs de Donau te gaan maken, zo druk als het is. We besluiten om de iets minder romantische route over de autoweg te volgen maar daar is het niet veel rustiger. We hebben wind tegen en om ons heen zien we de regenbuien hangen, maar wij hebben weer geluk en de regen blijft ons bespaard 🙂 Het blijft ons verbazen dat er nog steeds zoveel kadavers langs de weg liggen, lopen hier dan zoveel zwerfhonden rond?

Wanneer we in Novi Sad aankomen zijn we lang bezig een accommodatie te vinden voor vanavond. De hotels zijn erg duur en de hostels zitten allemaal vol. Een eigenaar van een hostel verwijst ons door naar een ander hostel waar ze waarschijnlijk nog wel een kamer vrij hebben. Ralph belt aan en hij heeft inderdaad nog een 8-persoons kamer met gedeelde keuken en badkamer vrij. Het is al laat dus als we geluk hebben dan hoeven we de kamer niet met andere mensen te delen, perfect!

Bij de lokale snackbar bestel ik twee broodjes ‘Cavapi’. Zodra ik de naam van dit broodje uitspreek (kuvappie) schiet de medewerkster spontaan in de slappe lach en herhaalt de naam met de juiste uitspraak. Desalniettemin smaakte het broodje ons heerlijk!

Modderbad
Geschreven door Ralph

Onze laatste dag fietsen door Servië. We volgen eurovelo 6 richting de grens met Kroatië en volgen mooie onverharde wegen langs de Donau. Eenmaal aangekomen bij de grens vragen we een stempel voor in ons paspoort aan de Servishce beambte maar die reageert met de woorden “not today!” weinig enthousiast haha. Het weer heeft ondertussen het humeur van de Servische douanier overgenomen en terwijl we over de brug richting de grens met Kroatië fietsen zien we op een kilometer naast ons een enorme regenbui hangen.

We schuilen eerst even bij de grens en vervolgens een paar honderd meter verderop bij een lokale buurtsuper waar wederom weer een aantal mannen van een biertje (of 2) aan het genieten zijn. Als het eenmaal gestopt is met regenen vervolgen we onze weg richting Vukovar. De vlakke omgeving maakt al snel plaats voor korte steile klimmetjes en eenmaal in het eerste dorp aangekomen waar we kunnen pinnen spreekt een Duitse man ons aan. Hij verteld dat het tot Vukovar nog veel op en neer gaat, en dat hij een pension heeft waar we kunnen overnachten. We twijfelen of we hier al moeten overnachten i.v.m. het slechte weer, en als we uiteindelijk besluiten om het toch te doen zoeken we de man maar die is nergens meer te bekennen.

We fietsen door, overal om ons heen hangen regenbuien, we horen het onweer rommelen en het lijkt bijna onmogelijk om droog aan te komen maar Vukovar komt steeds dichterbij 🙂 De klimmetjes zijn kort maar vaak tussen de 8 en de 10%. We zien de eerste huizen met kogelgaten langs de route. Een herinnering aan de slag om Vukovar; een 87 dagen durende belegering door het Joegoslavisch Volksleger tussen augustus en november 1991. Terwijl we maar weer eens een korte afdaling inzetten springt er vanuit het niets een hond voor mijn fiets die ik maar net kan ontwijken… De kilometerteller gaf al 40km/h plus aan, dus wat een geluk dat dit allemaal goed afloopt.

5km voor aankomst barst de storm los. We kunnen gelukkig ergens langs de weg tegen een oud verlaten huisje schuilen voor de regen maar als de bliksem steeds dichterbij komt voelen we ons toch niet helemaal op ons gemak… Na een uur te hebben gewacht is het onweer opgehouden en besluiten we door de regen het laatste deel naar Vukovar af te leggen. We krijgen een modderbad van de auto’s die ons voorbij rijden en ook echt wel rekening met ons proberen te houden, maar hier is niks tegen te beginnen. In Vukovar aangekomen vinden we al snel het ‘hotel’ wat een ruime woning betreft die erg opvalt door het strakke stukwerk ten opzichte van de met kogelgaten gevulde huizen die daarnaast staan.

Het is half 7 als we aankomen in Vukovar en na een heerlijke warme douche besluiten om iets te gaan eten in het enige restaurant dat op loopafstand ligt. Daar aangekomen blijkt er een feest te worden gegeven waardoor eten niet meer tot de mogelijkheden behoort en zijn we aangewezen op een diner van brood, chips en bier uit de lokale supermarkt die gelukkig nog open is 🙂

Statistieken 

Aantal fietsdagen: 15
Aantal kilometer gefietst: 1248
Aantal hoogtemeters: 8476
Aantal liter water genuttigd: 41
Aantal bananen genuttigd: 46
Kortste dagafstand: 54
Langste dagafstand: 117

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!