Fietsen door Oost & Centraal Europa – Turkije deel 1

Welkom op ons blog over fietsen door Oost & Centraal Europa. In deel 1 beschrijven we hoe we vanuit Istanbul naar de grens met Bulgarije fietsen. Veel lees en kijkplezier!

Dagdromen
geschreven door Ralph

Terug denkend aan de veel te warme dagen in Zuid Thailand en Maleisië sta ik vroeg in de ochtend de vooruit van mijn auto te krabben. Nog geen half uur geleden heb ik veel te lang naar m’n kledingkast staan staren voordat ik iets kon kiezen om aan te trekken vanwege de veel te ruime keuze. Ik verlang naar m’n fietstassen met 2 setjes kleding. Kleding die in de ochtend nog vochtig is van het wassen van de avond er voor. De eenvoud, de basis behoeften, de rust in m’n hoofd, de zere kont, de benen die verzuren tijdens nog een klim, de honger… Ik sta te dagdromen 🙂 alle moeilijke momenten ben ik allang vergeten, en ik denk alleen nog maar terug aan hoe fantastisch alles is geweest! Wat zijn wij enorme bofkonten dat we dit allemaal hebben kunnen doen, en wat voel ik mij gelukkig wanneer ik ook maar aan de kleinste leuke herinnering terug denk.

Het is ondertussen een jaar geleden dat we vanuit Istanbul vertrokken voor deel 2 van ons grote fietsavontuur. Tijdens het fietsen door Oost en Centraal Europa hebben we een dagboek bijgehouden, wat ons nu de mogelijkheid geeft om alsnog onze reisverslagen te schrijven. Uiteraard weer met filmpjes en statistieken 🙂

Fietsen door Turkije – onze route

We fietsen de route door Turkije uiteindelijk als volgt:
Etappe 1 – 74km: Istanbul naar Hadim Köy (815 hoogtemeters)
Etappe 2 – 95km: Hadim Köy naar Seray (1568 hoogtemeters)
Etappe 3 – 78km: Seray naar Kiriklareli (637 hoogtemeters)
Etappe 4 – 67km: Kiriklareli naar Edirne (596 hoogtemeters)

Kippenvel
geschreven door Nikki

Om half zes in de ochtend zetten we voet op Turkse bodem. We zijn niet de enige die in de rij voor de douane staan… Het ruikt naar zweet, mensen zijn geïrriteerd en sommige zijn te ongeduldig om hun beurt af te wachten en proberen zich naar voren te worstelen. Een kleine twee uur later kunnen we dan eindelijk onze bagage ophalen.

Het is toch altijd weer een spannend moment om je fiets weer terug te zien. Op de luchthaven van Kuala Lumpur hebben we de fietsen zo goed ingepakt dat het nu alleen een kwestie is van monteren, banden oppompen, tassen bevestigen en gaan met die banaan!

We scoren nog even snel een koffie en een gebakje op de luchthaven want zonder ontbijt wordt er niet gefietst 😉 De zon schijnt inmiddels al volop door de dakramen van de hal. Een heerlijk begin van het tweede deel van onze fietsvakantie. Op het laatste moment besluit ik toch nog even m’n afritsbroek om te ruilen voor een korte broek, en m’n vest bind ik voor de zekerheid achter op de fiets.

Zodra de schuifdeuren naar buiten opengaan doemt er over m’n hele lijf kippenvel op. Kippenvel? Met die exotische temperaturen in Zuid-Oost Azië was ik even vergeten wat kippenvel was. Ik trek snel m’n vest aan en baal dat ik m’n afritsbroek ergens onder in een tas heb gepropt, en die sandalen houden ook niet bepaald mijn lichaamswarmte vast. De temperatuurmeter geeft 10 graden aan. We stappen meteen op de fiets om het weer enigszins warm te krijgen.

De eerste paar kilometer zien we overal militairen staan en we worden staande gehouden om ons te legitimeren. Dit is niet meer het Turkije van een paar jaar geleden…

We hebben inmiddels zo’n 6.000km door Zuid-Oost Azie gefietst, waar we op sommige wegen echt ons hart hebben vastgehouden en verbazingwekkend genoeg overal zonder kleerscheuren van af zijn gekomen. Maar dit, de weg van de luchthaven naar het centrum van Istanbul, nog nooit zoiets meegemaakt! Fietsers bestaan hier niet – hebben geen recht op een stukje asfalt – men kijkt gewoon dwars door je heen. Hoe groter het voortuig, hoe meer voorrang je hebt. Richting aangeven hoeft niet, je wisselt gewoon van baan als je er zin in hebt. Dus, daar fietsen we dan, vrezend voor ons leven. Na twee uur fietsen komen we uitgeput bij een hostel aan.

Na een heerlijke douche besluiten we de middag nog even nuttig te besteden door bij de Decathlon wat warme kleding te kopen. Het is hier toch wel erg koud en de voorspellingen zijn niet heel veel beter.  Volgens Maps is het zo’n 7km naar de Decathlon dus we besluiten lopend te gaan zodat we nog even wat van de stad kunnen zien. Aangezien Maps een route had uitgestippeld over autowegen en wij via omwegen naar de Decatlon moesten, kwamen we na 20km, 2 grote blaren en  6 uur later weer bij ons hostel aan – maar wel met een uitgebreide garderobe 🙂

Vochtige doekjes
geschreven door Nikki

Het hostel waar we overnachten is een van de goedkoopste in Istanbul, en daar is de kamer dan ook naar. De kamer is zo groot als een postzegel wat ons met regelmaat doet struikelen over onze eigen spullen. In de badkamer kan je al helemaal je kont niet keren, je moet douchen boven het toilet, en dan tijdens het douchen te laat doorhebben dat je de wc-rol en je handdoek had moeten weghalen omdat het allemaal kletsnat wordt…

We hebben een afspraak bij de fietsenwinkel voor een onderhoudsbeurt. Tevens hebben we wat camping- en fietsspullen besteld die ook bij deze fietsenwinkel afgeleverd zouden zijn. Helaas loopt het niet zoals we bedacht hadden. Een pakketje is (nog) niet bij ze afgeleverd, het onderhoud duurt veel langer en een kapotte spacer kan niet worden vervangen omdat deze niet voorradig is.

We boeken nog een extra nachtje zodat we morgen het ontbrekende pakketje bij een depot in Istanbul kunnen ophalen.

Langs de Bosporus
geschreven door Nikki

Heerlijk! Istanbul is echt een prachtige stad, maar niet geschikt voor vakantiefietsers. Wanneer we onze fietsen in het hostel optuigen geeft een Iraanse gast zijn contactgegevens, mochten we ooit door Iran fietsen dan zijn we van harte uitgenodigd!

De eigenaar van de fietsenwinkel heeft ons een alternatieve route richting de D020 aanbevolen om Istanbul te verlaten. Na zo’n 20 km hebben we de ergste drukte achter ons gelaten en volgen we de Bosporus tot we heerlijke afgelegen onverharde wegen mogen volgen door een prachtig bosrijk gebied. Wat een fantastische tip van de fietsenmaker! We hebben een week niet gefietst en leven nu weer helemaal op in dit prachtige land.

Uiteindelijk fietsen we tot laat in de middag en komen via de GPS in een klein dorpje terecht waarvan wordt aangegeven dat er een mogelijkheid tot overnachten moet zijn. We navigeren naar de voordeur van een huis… Dit kan het toch niet zijn? Als we aanbellen doet er een Turkse man open die aangeeft dat we van harte welkom zijn om de nacht bij hun door te brengen. Wat een gastvrijheid 🙂

Turks fruit
geschreven door Ralph

We worden wakker na een heerlijke nacht te hebben geslapen op de slaapbanken in de woonkamer van het Turkse gezin. De vrouw des huizes heeft groots uitgepakt met een echt Turks ontbijt incl. patat en heerlijk vers fruit. Overal waar we op tafel kijken zien we lekkere dingen staan, en we voelen ons er een beetje ongemakkelijk bij omdat we weten dat ze in de tussentijd ook nog bezig is met de wake voor haar overleden broer. We beginnen rond 8 uur aan het ontbijt, en telkens als we ons bord netjes leeg hebben gegeten staat onze gastvrouw er op dat we nog iets extra opscheppen, want we moeten tenslotte goed eten! 🙂Net als we denken dat we dan toch echt alles op hebben gegeten, komt er nóg een zak met broodjes tevoorschijn haha.

Wanneer dan eindelijk echt alles soldaat is gemaakt pakken we rustig aan onze tassen in en bepakken we onze fietsen voor een nieuwe dag. Nikki krijgt een paar sokken, een handdoekje en een onderbroek van onze Turkse moeder cadeau, en na uitgebreid afscheid nemen vertrekken we rond half 11 richting Saray. Wat een fantastisch begin van dit fiets avontuur door Oost en Centraal Europa!

Mens; wat ben je lief
geschreven door Ralph

Zodra we zijn vertrokken blijkt dat het glooiende landschap zich na ieder klimmetje voort zet. Wat ben ik blij dat we al 7.000km in de benen hebben zitten, want als ik dit op m’n 2de dag fietsen door Turkije had moeten doen dan was het een soortgelijke ontgroening zoals die in Laos geweest :$ Wanneer we na een uurtje fietsen in een dorpje stoppen om wat water te kopen krijg ik niet eens de kans om het af te rekenen. Voordat ik heb uitgevogeld hoeveel Turkse Lira ik moet betalen rekent een man het voor mij af, om daarna met een grote glimlach op zijn gezicht iets in het Turks te zeggen, me een hand te geven en vervolgens in zijn auto weg te rijden. Nog geen 2 dagen onderweg met de fiets door Turkije en wat voelen wij ons speciaal 🙂

Eieren voor ons geld
geschreven door Ralph

We vervolgen onze weg richting Saray en de heuvels blijven elkaar opvolgen. Het is niet steil, maar omdat er geen moment vlak tussen zit wordt het na een aantal uur fietsen toch wel pittig. We volgen op advies van de fietsenwinkel nog steeds de D020 richting Edirne, maar als we even stoppen om ergens wat water te kopen geeft de GPS een alternatieve route aan. Deze gaat een soort van binnendoor, en lijkt ons een top alternatief op de toch best nog wel drukke autoweg. Nog geen kwartier nadat we zijn vertrokken veranderd de weg in onverhard en is de eerste serieuze klim een feit. We duwen onze fietsen omhoog, en eenmaal boven aangekomen zien we de volgende heuvel alweer liggen. Daarachter lijkt het wel vlakker te worden, dus we stappen op en gaan er weer voor. Na wederom onze fietsen naar boven te hebben geduwd, blijkt dat wat wij dachten dat vlak zou zijn nog heftiger is als dat we tot nu toe voor onze kiezen hebben gekregen haha.

Er stopt een auto met 4 Turkse mannen erin waarvan er 1 erg goed Engels spreekt. Hij vraagt ons wat we hier doen, en wij leggen uit dat we de autoweg proberen te vermijden en op zoek zijn naar leuke alternatieve routes. Hij begint te lachen, maar kijkt tegelijkertijd ook bezorgt. “Het is hier niet veilig” zegt hij met een serieuze blik in zijn ogen. Dit is boerenland, en hier gelden andere regels dan in de dorpjes en stadjes waar we tot nu toe doorheen zijn gefietst. We kunnen beter terug naar de autoweg gaan voordat het donker wordt, en we besluiten het advies maar op te volgen. Wellicht als de volgende heuvel niet zo steil was geweest dat we het er op hadden gegokt, maar voor nu kiezen we eieren voor ons geld.

Leugentje om eigen bestwil
geschreven door Ralph

Als we op de GPS kijken hoeveel kilometer we nog te gaan hebben richting Saray geeft deze 25km aan. Het is ondertussen 16:00h en we hebben het wel een beetje gehad voor vandaag. We duwen onze fietsen de heuvels die we net hebben afgedaald weer terug omhoog, en komen na een uur weer aan bij de winkel waar we eerder de flessen water hebben gekocht. Vanaf daar draaien we de D020 weer op en vervolgen onze weg. Terwijl we aan het fietsen zijn zie ik iets raars op de GPS. De 25km die eerder werd aangegeven is nu 45km geworden :$ Ik snap er geen bal van! Terwijl we heuvel op en af fietsen en de zon steeds lager komt te staan, realiseer ik mij dat die 25km de afstand hemelsbreed is geweest… Nik fietst voor mij uit met de vlam in de pijp, waarschijnlijk met de gedachte dat als we op dit tempo anderhalf uur doorfietsen, we aan het begin van de avond op onze bestemming aan zullen komen. Ik twijfel of ik het slechte nieuws moet vertellen… Ik hou het een half uur voor me, en dan staat er een bord langs de weg. “Saray 35km”. Nik kijkt om en vraagt of ik dat ook heb gezien. Ik begin te lachen en leg uit wat er is gebeurd. Ze kijkt me even aan met een kleine teleurstelling in haar ogen, om vervolgens in de lach te schieten, haar schouders op te halen, en haar weg weer te vervolgen.

Oma
geschreven door Ralph

De laatste 20km worden we vergezeld door een Turkse jongen op een mountainbike. Hij is even op bezoek geweest bij zijn familie die 40km verderop woont. De bikkel! Als ik hem vraag of hij niet beter met de auto had kunnen gaan, verteld hij me dat er wordt gespaard voor een Lada 🙂 Binnen nu en 5 jaar hoopt hij genoeg geld bij elkaar te hebben gespaard om de auto te kunnen kopen, maar als er nog een kindje bij komt kan het nog wel eens lastig worden. Wat hebben wij toch een luxe in Nederland! Ik vertel hem onze plannen voor de aankomende 2 maanden, en als ik over Bulgarije begin vraagt hij gelijk of we een wapen bij ons hebben. Een wapen? Waarvoor, vraag ik hem. Volgens de jongen zijn de zigeuners in Bulgarije echt heel gevaarlijk, en lopen we een groot risico door daar te gaan fietsen. Ik bedank hem voor de tip, en ga verder maar niet in op wat voor wapen hij dan in gedachte heeft.

We praten verder, en de interesse in onze fietsen is groot. Als Nikki hem na 10km fietsen vraagt of hij misschien een stukje van fiets wil ruilen heeft hij maar een paar seconden nodig om het aanbod te accepteren 🙂 Rond een uurtje of 19:00h komen we aan in Saray. We nemen afscheid van onze reisgenoot, en checken in bij een veel te duur hotel. De man achter de balie heeft weinig interesse in ons, en met veel gezucht krijgen we uiteindelijk een kamersleutel en veilige plek aangeboden om onze fietsen te stallen. Wat een verschil met alle Turken die we tot nu toe onderweg tegen zijn gekomen! Uiteindelijk klimmen we deze dag zo’n 1500 hoogte meters, en sluiten de dag af in een klein eettentje waar we als toetje een heel zoete cake van het huis aangeboden krijgen 🙂

♫Oh dennenboom, oh dennenboom♫
geschreven door Ralph

We zitten al vroeg in de ochtend aan het ontbijt om er zeker van te zijn dat er genoeg over is voor deze hongerige vakantiefietsers 🙂 We maken vaart met ons eten, niet omdat we per se zo vroeg willen vertrekken, maar omdat iedere Turk die in het hotel aanwezig is een sigaret zit te roken. Normaal houd ik wel van een beetje zwoele rooklucht, maar dit is echt too much haha. We fietsen vandaag richting Kiriklareli. Een afstand van 75km en als het goed is met een stuk minder hoogte meters dan we de afgelopen dagen hebben gefietst. Zodra we de straat uit fietsen merken we dat er een behoorlijk windje staat. Zodra we de autoweg op draaien blijkt het toch iets meer dan een behoorlijk windje te zijn :$ We fietsen niet harder dan 12km per uur, en de wind blaast zo hard langs onze oren dat je er na een uur behoorlijk zat van bent. Gelukkig na zo’n 2 en half uur met tegenwind te hebben gefietst buigt de weg iets af, waardoor de wind niet langer pal van voor komt wat een enorme boost aan het moraal geeft 🙂 Terwijl we af en toe nog een heuvel over fietsen, staan er op een gegeven moment allemaal naaldbomen langs de weg. Die geur! Echt heerlijk! Alsof je met een luchtverfrisser in de vorm van een dennenboom aan je neus door Turkije fietst 😉 De lente is nu echt begonnen! We komen eind van de dag aan in Kiriklareli waar we wederom inchecken bij een hotel. De kamerprijs is binnen no time van 150 Turkse Lira naar 120 onderhandeld, wat maar goed is ook, want als we de kamer betreden blijken de poepresten nog aan de wc vast zitten, de asbakken net uit onze no smoking room te zijn verwijderd en we zijn ook nog steeds niet helemaal zeker wat voor vlekken er nu precies in de vloerbedekking zaten 😉

Kwispelende honden bijten niet
geschreven door Ralph

Onze laatste volledige dag fietsen door Turkije. Het eindstation in Turkije is Edirne voordat we de grens met Bulgarije over gaan steken. De dag verloopt rustig en we fietsen lekker ontspannen door verschillende dorpjes waar we op een gegeven moment een vrouw passeren die net haar voordeur uit stapt. Terwijl ik haar groet “merhaba” groet ze me niet terug. Sterker nog, als Nikki voorbij fietst krijgt die een volle scheld cannonade voor haar kiezen 🙁 We fietsen stug door, en ach ja, na zo veel ontzettend lieve mensen tegen te zijn gekomen moet er ook altijd een uitzondering op de regel zijn…

Ik vind wederom een mooie alternatieve route richting Edirne voor de laatste 20km. We verlaten wederom de D020 en draaien een heerlijk rustige weg op met enkel wat boerderijen die we zo nu en dan passeren. Even verderop zien we een grote hond op de weg staan, maar deze loopt al terug richting het erf van een boerderij een paar honderd meter verderop. Als we dichterbij komen zien we een 2de hond staan en beginnen we ons een klein beetje zorgen te maken. Zodra we het erf en de 2 kwispelende honden passeren blijken dit enkel de bliksemafleiders te zijn voor de rest van de roedel die maar 1 doel heeft; iedereen die ook maar in een straal van een paar honderd meter van de boerderij komt zo snel en ver als mogelijk weg jagen haha. Zo erg als dit zijn we nog niet eerder achterna gezeten, en de laatste hond komt zo dichtbij mijn kuit dat ik echt twijfel of we er deze keer wel zonder kleerscheuren vanaf gaan komen…

Het vervolg van de alternatieve route gaat wederom behoorlijk op en neer, en ook vinden we nergens meer gelegenheid om iets te eten of water te kopen. Met stevige trek en zonder water fietsen we de laatste kilometers richting Edirne waar we een heerlijk appartement weten te vinden, een moskee bezoeken met de hoogste minaretten en grootste koepel van Turkije, lekker eten, en ons op maken om de volgende dag de grens met Bulgarije over te gaan steken.

Wat is Turkije een fanatisch land gebleken om doorheen te fietsen. We hadden in Azië al mensen gesproken die vanuit Europa naar Thailand waren gefietst, en die allemaal vol lof over de Turkse bevolking en de enorme gastvrijheid spraken. Dat het zo leuk zou zijn hadden we echter niet verwacht. Zeker een land om nog eens naar terug te keren om langer doorheen te fietsen 🙂

Statistieken 

Aantal fietsdagen: 4
Aantal kilometer gefietst: 313
Aantal hoogtemeters: 3616
Aantal liter water genuttigd: 15,5
Aantal bananen genuttigd: 9
Kortste dagafstand: 66
Langste dagafstand: 95

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.