Fietsen door Zuid-Oost Azië – Laos deel 5

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 5 beschrijven we onze eerste week fietsen door Laos. Veel lees en kijkplezier!

We hebben ons hier nu al bijna een week druk over gemaakt, maar nu gaat het dan toch echt beginnen. De luxe van Thailand laten we achter ons, en we zijn erg benieuwd naar hoe het fietsen door Laos ons gaat bevallen.

Fietsen door Laos – onze route

We fietsen dit deel door Laos uiteindelijk als volgt:
Etappe 17 – 21km: Chiang Khong naar Ban Huay Xai (overnachting 150 Kip)
Etappe 18 – 70km: Ban Huay Xai naar Don Chai (overnachting 50 Kip)
Etappe 19 – 52km: Don Chai naar Vieng Phouka (overnachting 70 Kip)
Etappe 20 – 65km: Vieng Phouka naar Luang Namtha (overnachting 80 Kip)
Etappe 21 – 68km: Luang Namtha naar Na Mor (overnachting 70 Kip)
Etappe 22 – 55km: Na Mor naar Oudom Xai (overnachting 80 Kip)

Keep on dreaming…
geschreven door Nikki

Gister ging ik met een ontzettend opgeblazen gevoel naar bed maar toen ik zojuist wakker werd was het niet veel beter. Grr.. toch weer aan de diarree. Ik had er nog wel zo rekening mee gehouden dat ik niet in mijn maandelijkse periode (of zoals Ralph het noemt; de bloedweek) zou zitten als we de outback van Laos zouden trotseren, en dan nu dit! Hopelijk duurt dit net als in Uthai Thani maar één dag. We gaan het zien… Ik heb in ieder geval genoeg toiletpapier bij me.

Om half negen staan wij samen met de fietsen klaar om te gaan. Maar geen spoor te bekennen van onze Argentijnse vrienden. We hebben nu al een beetje spijt van onze afspraak. Om vijf over half komt Santi zijn fiets klaarmaken. We spreken af dat wij alvast gaan ontbijten, en dat zij later naar ons toekomen. We bestellen een bananen milkshake en een stokbroodje met omelet. Santi en zijn vriendin arriveren al snel zodat we samen nog even ontbijten. We dachten nog wel zo dat we alle stress inmiddels achter ons hadden gelaten en super ontspannen zijn, maar als iets vijf minuten langer duurt dan gedacht beginnen we meteen weer zo autistisch te doen! Dat stukje cultuur mag van mij best plaats maken voor iets meer ontspanning.

We beginnen meteen met een klim waar we uiteraard veel te fanatiek aan beginnen te klimmen. Het stokbroodje met omelet wil er weer uit en mijn benen willen terug naar bed. Hopelijk word het niet veel steiler. Ik duw de fiets tot de top en spring weer op de fiets voor de afdaling. Wat een ontzettend slechte weg! Het lijkt wel een maanlandschap. Je kunt echt niet van het uitzicht genieten hier! Als je niet op de weg let, dan kun je zo door naar Bangkok voor een bezoek aan het dichtstbijzijnde ziekenhuis. De klimmetjes zijn kort maar wel ontzettend steil. Als de hele route door Laos zo gaat dan neem ik wel de bus of de trein ofzo.

Klimmen. Klimmen. Nog even klimmen. Nog meer klimmen. Wat een kutland! Ik vind het echt niet leuk zo. Mijn bagage is ook gewoon veel te zwaar. Ik heb echt allemaal spullen mee op de fiets waar ik niks mee doe. Bij het eerste postkantoor dat we tegenkomen stuur ik alle overbodige spullen naar huis zeg ik tegen mezelf. Mijn grote camera, het statief, mijn fietsschoenen, bordjes en bekers, afritsbroek en een van de twee handdoeken. Dat zou een hele fietstas lichter zijn als ik dat op de post zou kunnen doen. Helaas had ik ook ergens gelezen dat je vanuit Laos heel moeilijk pakketjes naar Nederland kunt versturen… so, keep on dreaming haha…

We zitten er alle vier doorheen van al dat klimmen. De Argentijnen fietsen voorop en moeten steeds op ons wachten. Ik voel me echt bezwaard en zeg steeds dat ze lekker op hun eigen tempo moeten fietsen maar ze vinden het prima zo.

Gedurende de eerste twintig kilometer fietsen we door dorpjes en zien we regelmatig een winkeltje waar je iets kunt eten of drinken. De dorpjes maken de route een stuk gezelliger, het leeft een beetje en je weet dat je altijd ergens terecht kunt als je trek krijgt wat een toch enigszins geruststellende gedachte is. Wanneer we na twintig kilometer ergens wat drinken en we op de GPS kijken zien we dat dit voorlopig het laatste winkeltje zou kunnen zijn. Naast drinken verkopen ze ook nog een hele vieze noedelsoep, ik bedank, ik heb vast nog wel een verkruimeld koekje in een van mijn tassen.

Na een paar uur zien we in een dorp een houten hutje met een lange tafel met krukjes. Vaak kun je hier wel iets te eten scoren. Santi vraagt weer om een omelet met rijst, maar nee, ze begrijpen niet wat hij bedoelt. Ik heb de Laotiaanse vertaling voor omelet op een blaadje staan maar volgens mij weten ze gewoon niet wat een omelet is. We krijgen noedelsoep met later nog een gekookt ei. De soep is zo ontzettend pittig dat de tranen weer in mijn ogen staan. Verschrikkelijk. Nu heb ik het echt even gehad en ik word er chagrijnig van! Mijn lippen staan in de fik en zijn met geen mogelijkheid te blussen. Het bestek is te smerig om aan te raken, er zijn geen servetjes of stromend water, er zitten spinnetjes in de rietjes bij het glas water (water waar wij waarschijnlijk ziek van worden), en het hakmes dat op tafel ligt (wat volgens mij voor alles gebruikt wordt) is volgens mij nog nooit schoon gemaakt. Het enige dat ik wil is gewoon een bordje rijst met een gebakken ei en een cola!

Vanuit Huay Xai volgen we alleen hoofdweg 3 om bij Luang Nam Tha te komen. De weg is gelukkig niet zo druk, om het kwartier komen we een vrachtauto tegen. Toch zie je in bijna iedere bocht wel restanten van een ongeluk zoals betonnen paaltjes die omver gereden zijn, brokstukken, markeringen op de weg of gewoon kapotte vrachtwagens die je nog deels in de berm kunt terugvinden en waarvan je zeker weet dat de chauffeur dit niet heeft overleefd. We passeren een vrachtwagen van tegengestelde richting, zijn remmen staan in de fik. Met een paar flessen water probeert hij alles te blussen maar het zag er vrij kansloos uit. Als hij zo’n lange afdaling heeft dat zijn remmen het niet meer aankunnen, hoeveel kilomeer aan steile klimmen staan mij dan nog te wachten denk ik – hoe egoïstisch ook.

De dorpjes onderweg zijn meestal in een dal gelegen. De houten paalwoningen staan langs de weg en tegen de bergen aan. In alle dorpjes komen kinderen steeds naar ons toegerend en schreeuwen Sabaidee, hello en bye bye. Ik heb nog nooit zoveel blije gezichtjes gezien! Sommige kinderen rennen met je mee en willen een high five. Echt zo schattig! De meeste bergdorpjes hebben geen school dus de kinderen vermaken zich thuis. De kleine kindjes zijn samen aan het spelen, en de oudere kindjes helpen met het villen van zwijnen, het plukken van de kippen of het kappen van riet waar ze dan weer bezems van maken.

Dit was al waar ik bang voor was… Met een noodgang gaan we de afdaling in en fietsen we het dal in waar het dorp en dus ons guesthouse is gelegen. We zien nergens een bordje ‘guesthouse’ staan, Santi en Eugenia zijn ook nergens te bekennen. Wanneer we bij het allerlaatste hutje van het dorp zijn aangekomen zien we de Argentijnen al rekkend en strekkend aan een welverdiend biertje slurpen. Als we zonder hun waren geweest, waren we hier zo voorbij gefietst.

We hebben geluk, er waren nog twee van de drie kamers vrij. In de andere kamer zit een Fransman die op een hele oude mountainbike door heel Laos heeft getoerd, morgen doet hij de laatste etappe door Laos en gaat de grens met Thailand over.

Ik heb echt nog nooit in zoiets als dit overnacht. Bizar. Een houten hut, met kieren in de vloer, kieren in de muur en in het raam. Een buiten wc in zo’n apart hok… Ik hoor het water van de douche stromen, dat is dan wel weer een goed teken! Ze hebben in ieder geval een douche. Het is inmiddels al half zes. Santi en Eugenia nemen eerst een douche. Ralph en ik hijgen nog wat uit van het fietsen, kletsen nog even met de Fransoos en nemen ook een welverdiend biertje. Ik hoef me geen zorgen te maken over het avondeten of het ontbijt van morgen, dit is een all-in guesthouse!

Toen ik eenmaal met mijn handdoekje en zeepje bij de doucheruimte aankwam schrok ik een beetje. De geluiden van het douchewater, welke ik eerder dacht te horen, is blijkbaar het geluid van het water dat uit een grote teil stroomt. Er staan twee teilen; een is voor het doorspoelen van het hurktoilet dat zich ook in de doucheruimte bevindt en de andere teil is voor het douchen. Uit het kraantje boven deze teil stroomt water uit het riviertje dat zich naast het guesthouse bevindt. Iedere keer wanneer ik weer een emmertje water over mezelf heen gooi krijg ik bijna een hartverzakking. Wat een koud water! Vandaag sla ik het wassen van mijn haar maar even over.

Tot mijn verbazing krijgen we een groot vol bord met spaghetti, kip en allerlei soorten groenten. Wat een verrassing is dit, hier wordt ik echt zo blij van! Heerlijk! Met een smile van oor tot oor begin ik aan de maaltijd. Na een dag van helemaal tot het gaatje gaan is het echt leuk om allemaal blije gezichtjes aan tafel te zien.

Afwerkhotel en andere viezigheid
geschreven door Nikki

Verbazingwekkend dat ik vannacht gewoon beter heb geslapen dan in sommige goede hotels die wel een heerlijk bed hadden. Omdat het nu nog zo koud is blijf ik nu het liefst nog even in bed, het is dat ik vet nodig moet plassen en echt uit bed moet. Ik hoor dat beide buren ook al wakker zijn, het is tenslotte al bijna half acht.

Op wat kleding en toiletspullen na zit alles nog ingepakt op mijn fiets. We krijgen een heerlijke omelet met van dat vieze geroosterde brood als ontbijt. Ik heb nog een theezakje waarmee ik sinds lange tijd weer een lekker bakkie thee kan maken. Eugenia hoeft haar omelet niet, Santi en ik verdelen de buit.

Santi maakt nog een paar filmpjes met zijn drone. De mist trekt nu over de bergen wat al heel mooi op de foto staat, laat staan op de film gemaakt met de drone. Het hele dorp komt meekijken. Ze kijken ernaar alsof ze een ufo voorbij zien komen. Voorbijgangers op de scooter schrikken ervan maar komen later toch weer terug om even te kijken. Echt geweldig om de reactie van de mensen te zien. Jammer dat ik de blikken van de mensen niet heb vastgelegd. Ik heb nog nooit zoveel mensen met zoveel verbazing naar een drone zien kijken.

Aangezien de dochter van de eigenaar van dit guesthouse met een Iphone 7 in de rondte loopt, dacht Santi de filmpjes te kunnen delen met haar. Maar helaas. Wel een Iphone 7 maar geen internet, dus ook geen email of Whats App. Waarschijnlijk gebruikt ze haar telefoon alleen waar het oorspronkelijk voor ontworpen is, namelijk om te bellen.

We poetsen onze tanden boven dat smerige hurktoilet, kopen twee flessen drinkwater en beginnen al vrij snel aan de eerste klim. De omelet vindt steeds meer zijn weg naar boven. Okee, kom op! Denk positief! Bij elke omwenteling zeg ik tegen mezelf you can do this shit, one more, almost there. Maar af en toe is het toch echt veel te steil en lopen mijn benen vol met zuur. Dan maar weer duwen. Dat duwen is met mijn schouder echt geen succes. Er zit echt geen kracht meer in. Dan toch maar weer fietsen. Die omelet vindt uiteindelijk zijn weg naar buiten terwijl ik net boven een greppel langs de kant van de weg hang. Ik ben blij dat we niet naar Tibet zijn gegaan, daar hadden we nog meer moeten klimmen.

Ondertussen fietsen we door dorpjes waar de mensen volgens mij alleen maar bezig zijn met het waterdicht houden van hun hut in het regenseizoen en het verzorgen van hun kinderen. Ik heb nog nooit zo’n primitief leven met eigen ogen gezien. Aan de ene kant denk ik wat een verschrikkelijk leven is dat maar aan de andere kant heb ik ook nog nooit zulke gelukkige en blije mensen en kinderen gezien. Wat een contrast! Het is zo tegenstrijdig om mensen zo blij te zien terwijl ze helemaal niks hebben, dat iedere dag hetzelfde is en ze waarschijnlijk nooit een andere plek dan hun eigen dorp zien.

Na ongeveer vijfentwintig kilometer is er een uitzichtpunt bij een dorpje. Santi en Euginia zijn we al een tijdje kwijt, waarschijnlijk zijn zij al bij het guesthouse aangekomen. Het uitzicht vanaf dit dorpje op de bergen is echt prachtig! We hebben al zoveel geklommen, voor mijn gevoel zitten we al boven de wolken, maar nee, we zitten op zo’n elfhonderd meter hoogte. Ik wil een cakeje en een colaatje maar Ralph stelt voor nog een stukje verder te fietsen. We klimmen nog een klein stukje en dalen vervolgens een paar kilometer. Wanneer de weg weer een stukje vlak is houden we een kleine pauze en eten we een cakeje, een rol Oreo koekjes en drinken we een blikje warme Schweppes. Er ligt weer een klimmetje in het verschiet dus ik probeer de pauze zo lang mogelijk te rekken.

Na dit klimmetje komen we weer in een heerlijk lange afdaling. Ik kan er niet echt van genieten want ik weet zeker dat ik zo dat hele stuk weer naar boven moet fietsen. In de afdaling zie ik bij een tankstationnetje met een eettentje onze Argentijnse vrienden staan. Ik ga meteen vol in de ankers en schuif aan waarna we meteen een zak chips soldaat maken. Santi doet heel erg zijn best om een bord rijst met een omelet (dat niet op de kaart staat) te bestellen. Ik heb eigenlijk geen trek maar wanneer het bordje voor mijn neus staat, eet ik het met alle liefde op en lik ik nog net niet het bord schoon.

Samen fietsen we verder naar Vieng Phouka. De weg wordt steeds slechter, het asfalt heeft plaats gemaakt voor grind en het omhoog dwarrelende stof komt overal terwijl we al slalommend om de steeds groter wordende kuilen in de weg onze route voortzetten.

Rond een uur of vier komen we in een dorpje aan. Dit dorpje is iets groter dan de dorpjes waar we doorheen zijn gefietst, en er staat een tempel, maar voor de rest is het net zo primitief. Volgens Maps moeten er vier guesthouses in dit dorp zijn. Er is geen toerist te bekennen dus er zal vast wel ergens een kamer beschikbaar zijn. We checken het dichtstbijzijnde guesthouse. Zo op het oog ziet het terrein er netjes uit. Er staan vier rijen met bungalows die volgens mij niet allemaal even luxe zijn ingericht. Ondertussen komt er een jongen met een meisje op een scooter het terrein oprijden. Hij checkt in, doet heel onhandig, struikelt over zijn eigen voeten en kijkt ons aan alsof we hem betrapt hebben en loopt vervolgens met het meisje naar een bungalow. De eigenaresse van de bungalows vraagt voor hoeveel uur we de kamer willen huren. Wanneer we zeggen dat we er willen slapen kijkt ze ons heel verbaasd aan. Gadver, is dit weer zo’n ranzig afwerkhotel?? Ik hoef in ieder geval niet de kamer naast dat stel van die scooter. De mannen checken of de kamers schoon zijn en zeggen dat het er allemaal netjes en goed uitziet… Wanneer ik mijn fiets in de kamer parkeer rijdt de jongen met dat meisje op de scooter weg. Ik kijk nog even naar het bed… Te ranzig! Hoezo ziet dit er netjes uit?! Als je naar het bed kijkt raak je al zwanger! Gadverdamme.

Na een douche gaan we opzoek naar wat te eten. Het is een uur of zes dus eigenlijk nog hartstikke vroeg om wat te gaan eten maar dat bordje rijst met ei is bij iedereen inmiddels wel weer verteerd. Op Maps staan een aantal restaurants vermeld maar overal waar we komen is of dat restaurantje dicht of het bestaat gewoon niet. We komen ergens aan met gezellige muziek en lange gedekte tafels, maar helaas, dat bleek in iemand zijn achtertuin te zijn die een feestje gaf. We hebben inmiddels het hele dorp al gezien. Buiten het dorp vinden we nog een karaoke tentje waar we ook iets kunnen eten. De muziek staat volgens mij op het aller luidst, zo hard, zo ontzettend schel, hopelijk stopt de speaker er snel mee.

We drinken bier en bestellen wat eten. Eugenia besteld vegetarische rijst met extra groenten en wij bestellen een bordje patat met gebraden kip. Na lang wachten komt dan eindelijk het eten, een bordje rijst met vis. Santi besteld nogmaals een vegetarische rijst met de nadruk op vegetarisch. Ondertussen eten wij het bordje rijst met vis op. Vervolgens komt het bordje met de groente gevolgd door een nieuw bordje rijst. Ik heb echt trek en het bier valt zwaar. Misschien had ik ook gewoon rijst moeten bestellen, dat wordt altijd wel snel geserveerd. Yes, eindelijk, de bordjes patat met ketchup komen door. Ze zijn zo ontzettend vet en zo vies, in Nederland zou ik dat nooit opeten. Ralph is de enige die gebraden kip krijgt. Zonder enige mededeling bleek de kip op te zijn. Santi besteld alsnog een omelet en ik een bord rijst. Na drie keer naar de keuken te zijn gelopen, vijf keer de gerechten op de kaart te hebben aangewezen komt helaas alleen de omelet. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik eet morgenochtend wel wat extra koekjes als ontbijt!

Bij het guesthouse vragen we met veel gebarentaal en gedoe een schoon laken. Wanneer ik het laken over het bed doe zie ik nog ranzigere vlekken dan op het andere laken. En dat kussen… Gadver! Dit is echt veel te smerig. Ik pak mijn slaapzak en probeer niet te veel te bewegen.

Hoe blij kun je zijn met een ballon?
geschreven door Nikki

Santi en Eugenia hebben vanmorgen biscuitjes en koffiepoeder in het dorp gekocht. Ik heb nog een theezakje waarmee ik een heerlijk bakkie thee met biscuitjes als ontbijt heb. Voordat we vertrekken loop ik samen met Ralph nog een rondje door het dorp om bananen en water te kopen en een aantal beelden van de ochtendglorie vast te leggen. Als je hier, maar ook in Thailand, bananen wilt kopen dan kun je alleen een tros kopen. De bananen zijn de helft zo klein als in Nederland, het zijn van die 1-hap-en-op-bananen.

Het is half tien en de zon komt eindelijk door. Gelukkig, ik was namelijk al bang dat ik mijn vest tijdens het fietsen aan zou moeten. Ralph fietst al kletsend samen met Santi voorop, Eugenia en ik hobbelen en kletsen er lekker achteraan. De weg verloopt heel glooiend zodat ik net niet buiten adem raak als ik klets tijdens een klimmetje.

Voordat we aan een groter klimmetje beginnen stop ik nog even voor een sanitaire pauze langs de kant van de weg. Uitgerekend nu komt er super veel verkeer langs, shit. Ik duik wat verder de bosjes in met in mijn achterhoofd de gedachten dat er nog overal Amerikaanse bommen kunnen liggen. Ik struikel bijna over de bamboe en tot mijn grote schrik zie ik een nest met spinnen… Echt wel tientallen spinnen… Misschien wel honderden… Ik heb nog nooit zulke grote spinnen gezien! Ik moet echt heel nodig plassen, ik heb geen keus. Terwijl ik de bosjes uitloop en terug kom bij mijn fiets hijs ik mijn broek op en doe ik nog wat spastische sprongetjes om eventuele spinnen van me af te laten vallen. Snel fiets ik door.

Na een kilometer of vijfentwintig begint mijn maag te grommen en geef ik aan dat het tijd is voor een echt ontbijt, of inmiddels kun je het ook wel een lunch noemen. We stoppen bij een soort van winkeltje waar Santi kleefrijst met omelet besteld. Het hele dorp komt naar het winkeltje om ons te observeren. Ralph hangt nog even de clown uit en geeft alle kinderen een ballon. Het is echt zo leuk om al die blije gezichtjes te zien. Eugenia koopt nog wat lolly’s in het winkeltje en deelt deze aan de kinderen uit. Wanneer we het dorp uitfietsen zien we overal kinderen met ballonnen rondlopen.

Rond twee uur komen we Luang Nam Tha binnen fietsen. We hebben echt super relaxed gedaan vandaag, rustig aan gefietst, lekker gekletst en veel gefilmd. Het guesthouse waar Ralph en Santi willen slapen zit al vol. Iets verderop checken we in bij een ander guesthouse met een restaurant waar heerlijke westerse gerechten op de menukaart staan!

Op internet lees ik in een blog de prijs van dit guesthouse, twee jaar geleden kostte een overnachting acht euro en nu tien euro. Een fruitshake kostte toen vijftig cent, nu kost het anderhalve euro. Een noedelsoep kost ongeveer twee euro, dat is nog duurder dan Thailand. Echt bizar hoe snel de prijzen hier zijn gestegen! Het eten en de overnachtingen zijn nu vrijwel net zo duur als in Thailand, terwijl je in Thailand veel meer comfort voor hetzelfde bedrag krijgt.

We lopen een klein rondje door het dorp op zoek naar een heerlijke avondmaaltijd maar we weten eigenlijk toch al dat we bij het restaurant van het guesthouse willen eten. Onderweg komen we een Nederlands stel tegen die ook op de Idworx zijn. Ze beginnen vol enthousiasme over hun reis te vertellen en willen de route op de kaart laten zien. Ik wil alleen maar eten! Terwijl Ralph en ik steeds in het Engels communiceren, zodat Santi en Eugenia het ook kunnen verstaan, praat het stel steeds in het Nederlands terug. We poeieren het stel af en lopen terug naar het guesthouse om daar iets te gaan eten.

‘Waterval’ 
geschreven door Nikki

Heerlijk zo’n zoemende mug boven je hoofd om zes uur in de ochtend. Ik ben meteen klaarwakker. Ralph ligt nog lekker te snurken dus ik ga nog even aan ons blog werken. Om een uur of acht scoren we een lekker Westers ontbijtje in het hotel. Na een stokbroodje, fruit en een thee te hebben genuttigd brengen we onze vuile was weg. De was-service is zelfs duurder dan in Thailand. Vervolgens verwisselen we ook nog even de spiegels van de rechter- naar de linkerkant van het stuur. We zijn net helemaal gewend aan het links rijden maar hier in Laos moeten we weer rechts rijden. Met al die haarspeldbochten en het klimmen en dalen kunnen we de spiegels niet zo heel goed gebruiken zoals in Thailand. Na één bocht zie je al niet meer wat er achter je gebeurd en is het verstandiger dat we de Chinese automobilisten en de conditie van het wegdek in de gaten houden.

We lopen nog even door het dorp opzoek naar een deodorant, sigaretten voor Ralph en ik moet gewoon echt ff iets lekkers hebben. Het is een hele zoektocht naar de deodorant waar ik vervolgens ook nog de hoofdprijs voor moet betalen. Iets lekkers te snoepen hebben ze hier niet. De zon is inmiddels echt vel, hij brand op mijn huid en doet zeer aan mijn ogen.

We springen met z’n vieren op de fiets richting een waterval hier zes kilometer vandaan. Zodra we de afslag vanaf de hoofdweg naar de waterval nemen komen we op een bergweggetje met allemaal keien en gaten. Met borden staat de waterval al aangegeven dus we zijn wel op de goede weg. Ik was hier niet echt op voorbereid, op wegen als dit is een fietsbroekje echt een must-have. Hoe harder ik over deze weg fiets, hoe minder last ik heb van al dat gestuiter op het zadel dus ik probeer zo snel mogelijk te fietsen. Wanneer het einde van deze weg nadert komen we bij een soort van entree voor de waterval. Omdat we geen entreegeld willen betalen besluiten we een bergweggetje omhoog te lopen. De weg is ontzettend steil en glad. Ik zweet me kapot! Gelukkig heeft Ralph een fles water meegenomen. Na twintig minuten omhoog te hebben gelopen en niks van een waterval te hebben waargenomen besluiten we terug naar beneden te gaan. We betalen alsnog het entreegeld en parkeergeld voor onze fietsen. Wat een oplichters hier! Via een bospaadje lopen we langs een watervalletje in de hoop dat die grote en mooie waterval hier vlakbij is. Maar nee hoor, hier moeten we het mee doen. Het watervalletje staat nog net niet droog en ik kan me niet voorstellen, met die kunstmatige aangelegde bassins, dat de waterval in het regenseizoen wel heel mooi is. Boven bij de waterval rusten we wat uit van de klim, verwerken we de deceptie van de schoonheid van de waterval en kletsen we wat over de komende fietsplannen.

Langer dan verwacht
geschreven door Ralph

Bij de grens van Thailand met Laos hadden we met Santi en Eugenia afgesproken om samen 10 kilometer naar Houy Xai te fietsen. Vervolgens hadden we in Huoy Xai afgesproken om samen naar Luang Namtha te fietsen. Na een heerlijke rustdag in Luang Namtha te hebben gehad, hebben we besloten om nog even langer samen op te trekken en besluiten naar Luang Prabang te gaan fietsen. Een afstand van iets meer dan 300km, en met het huidige landschap zijn we daar waarschijnlijk zo’n vijf dagen mee bezig.

We verlaten highway nr. 3 en vervolgen onze weg over de 13. Als we rond de middag trek krijgen maar nergens iets te eten kunnen vinden besluiten we bij een hutje langs de weg te stoppen. Als we proberen uit te leggen dat we rijst met een gebakken ei willen eten blijft de vrouw een beetje moeilijk kijken en continue andere mensen erbij halen. Na vijf minuten heeft iedereen zich er mee bemoeid, maar zit er nog steeds geen ei in de pan. Santi besluit dat er niets anders op zit dan zijn eigen cooking skills in de strijd te gooien en bakt een heerlijk omelet voor ons zodat we de laatste kilometers van de dag in ieder geval niet op een lege maag hoeven te fietsen 🙂

We komen uiteindelijk aan in het dorpje Na Mor waar echt helemaal niets te beleven valt. Wat wel opvalt is dat er enorm veel guesthouses zijn, dus aan keuze geen gebrek. We bekijken de eerste, de tweede en als we bij de derde naar binnen lopen en wederom een ranzige kamer met vies bed, douche en toilet aantreffen begin ik de hoop wel een beetje te verliezen dat we nog een knappe plek gaan vinden om te kunnen slapen. Uiteindelijk vinden we een guesthouse die redelijk voldoet, weten nog 2 euro van de prijs af te dingen en genieten van een warme douche. Als we in de avond ergens iets willen eten belanden we bij een klein restaurant waar je het eten uit kunt kiezen en wat ze dan voor je wokken. Ik heb enorm trek in kip, en als ik iets zie liggen wat er op lijkt geef ik aan dat ik wel een hele lust. Ze checken voor de zekerheid of ik echt een hele wil, en als ik ja knik wordt deze op de Aziatische manier met een gasbrander even snel geroosterd voordat het de pan in gaat.

Klimmen op een lege maag
geschreven door Ralph

Vanuit Na Mor vertrekken we in de dauw richting Udomxai. Wederom geen plaats waar heel veel te beleven valt, maar omdat de Chinesen hier veel handel drijven verwachten we in ieder geval genoeg slaapgelegenheden te vinden. In Na Mor is enkel noodle soep als ontbijt te krijgen, en omdat ik meer trek heb in een omelet besluiten we alvast te starten en dan onderweg ons ontbijt te scoren.

De eerste 10km van onze tocht fietsen we door veel dorpjes maar hebben nog niet heel veel trek dus besluiten om rustig door te fietsen. Als de eerste klimmetjes beginnen merk ik dat we nu toch wel trek beginnen te krijgen dus geef aan dat we in het eerst volgende dorpje even serieus opzoek moeten gaan naar iets waar ze een ei in ontbijt om kunnen toveren. Wat ik dan nog niet weet is dat we zijn begonnen aan een klim van 25km waarbij we helemaal niks tegen gaan komen wat op een omelet lijkt, en als we 5km aan het stijgen zijn begint het tot mij door te dringen dat dit de lange klimmen zijn waarover ik eerder in blogs heb gelezen. Het is niet steil wat ervoor zorgt dat je best ontspannen naar boven kunt fietsen, echter 25km met een gemiddelde snelheid van 10 kilometer per uur, daar ben je echt wel even mee bezig. Uiteindelijk kom ik heerlijk in mijn ritme en fiets ik rustig door, maar met Nikki gaat het een stuk minder goed. Nikki en geen ontbijt is vaak al geen succes, maar dan ook nog zo’n klim erbij is echt te veel van het goede. Ik geef de laatste bananen die ik nog in mijn tas heb zitten, maar het helpt niet veel. Iets van cola of in ieder geval iets met veel suiker zou nu wonderen doen, maar goed, ik besluit om er maar niet over te beginnen.

Uiteraard bereiken we na een tijd de top van de berg, en genieten daar heerlijk van het uitzicht. We maken nog wat beelden met de drone zodat we deze klim in ieder geval in ons filmpje kunnen verwerken 🙂 We dalen heerlijk af, eten ergens wat en fietsen de laatste kilometers richting Udomxai. We vinden een hotel en besluiten na een koude douche even een rondje te lopen. Uiteindelijk vinden we een restaurantje die heerlijke bananen pannenkoeken serveert en we voelen aan ons hele lichaam dat we vandaag toch wel behoorlijk veel van onze reserves hebben gevraagd.

Het moest er een keer van komen
geschreven door Ralph

We worden wakker in Udomxai en Nikki voelt zich alles behalve dan goed… We hebben vandaag afgesproken om 7 uur te gaan ontbijten, en dan vroeg te vertrekken richting Pakmong omdat in deze rit twee klimmen van 14km zitten. Nikki geeft aan dat ik zelf maar even moet gaan ontbijten en vraagt of ik een pannenkoek voor haar mee wil nemen zodat zij nog een uurtje kan rusten. Als ik terug kom blijkt dat ze zich alleen maar slechter is gaan voelen, dus ik bespreek met Santi en Eugenia wat te doen. Ze geven aan het niet erg te vinden om een dag hier te blijven zodat Nikki uit kan zieken en we morgen samen verder kunnen. Wat een top gasten 🙂 We rusten goed uit, en in de middag begint Nikki zich beter te voelen. Als we even naar buiten gaan laat ik heel handig de sleutels in de kamer liggen en doe de deur op slot… Snel even de master key bij de eigenaar vragen en dan is het opgelost. Master key??? Dat kennen ze hier niet! Een paperclip waarmee ze ons raam proberen open te breken biedt geen uitkomst, dus wordt er iemand gebeld. Als er anderhalf uur later iemand met twee grote messen de deur in nog geen 10 seconden open heeft vraag ik mijzelf af waarom we de deur überhaupt op slot doen haha.

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 22
Aantal kilometer gefietst: 1784
Aantal liter water genuttigd: 111
Aantal bananen genuttigd: 72
Kortste dagafstand: 52
Langste dagafstand: 134

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.