Fietsen door Zuid-Oost Azië – Laos deel 6

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 6 beschrijven we onze tweede week fietsen door Laos. Veel leesplezier!

Fietsen door Laos – onze route

We fietsen dit deel door Laos uiteindelijk als volgt:
Etappe 23 – 83km: Oudom Xai naar Pakmong (overnachting 80 Kip)
Etappe 24 – 116km: Pakmong naar Luang Prabang (overnachting 200 Kip)
Etappe 25 – 67km: Luang Prabang naar Kiu Kacham (overnachting 60 Kip)

Doe mij iedere dag maar zo’n afdaling!
geschreven door Ralph

Na een dag goed uit te hebben gerust in Udomxai vervolgen we onze weg naar Luang Prabang. Nikki geeft aan zich al een stuk beter te voelen, en als we de route bekijken voor de eerste van twee dagen zien we dat in die van vandaag twee klimmen van elk zo’n 15km zitten. In totaal willen we vandaag ruim 80km afleggen, dus ik hoop echt dat ze voldoende is hersteld!

Vrij snel slingeren we met 8km/h omhoog, zwaar ademend, onder begeleiding van DJ Santi die een draadloze speaker op zijn fiets heeft gemonteerd, en constant opzoek naar de fles water om het zweten een beetje te compenseren. We fietsen kalm met elkaar omhoog en ik kijk af en toe even achterom om te checken of ik nog een Kawasaki groene pakezel achter mij zie 🙂 In het begin ligt mijn tempo te hoog, maar na een uur merk ik dat bij mij het beste er ook wel af begint te raken en laten we de Argentijnen een stukje op ons uitlopen zodat we samen rustig verder naar boven kunnen fietsen.

De eerste afdaling is koud. Het is ruim 25 graden, maar mijn shirt die nog nat is van het zweet zorgt er voor dat de rijwind erg koud aanvoelt en ik bedenk me dan ook tijdens het afdalen dat dit wellicht niet zo heel handig is… Op het moment dat ik eigenlijk wil stoppen om een vest aan te trekken is de afdaling alweer klaar en zijn we na 15km begonnen aan de tweede klim van de dag. Deze hakt er echt in! We hebben trek, onze energie is laag, de temperatuur is hoog, kortom ‘wat zijn we toch lekker met vakantie’! Aangemoedigd door de kinderen langs de weg, op 2 bananen en 4 Oreo koekjes bereiken we uiteraard ook hier weer de top waar zich een restaurant bevindt zodat we onze reserves even goed aan kunnen vullen 🙂

Het is ondertussen al half vijf, en we moeten nog zo’n 30km. We besluiten om aan de afdaling te beginnen en zien wel of we voor het donker in Pak Mong aan kunnen komen. Na de eerste paar kilometer teleurgesteld veel naar beneden en dan weer omhoog te moeten fietsen begint de afdaling dan uiteindelijk toch echt! We razen met heerlijke snelheden zo’n 15km non stop naar beneden en genieten van de rustige weg en de laagstaande zon die tussen de bergtoppen door schijnt. We komen keurig voor het donker in Pak Mong aan waar we een dorp aantreffen bestaande uit een straat en wat huisjes, en waar het vinden van een knappe maaltijd nog niet zo gemakkelijk blijkt te zijn. De eigenaresse van het guesthouse biedt ons gebakken rijst met groente en ei aan en als dit de beste keus blijkt te zijn, besluiten we om maar op het aanbod in te gaan.

We zijn er bijna
geschreven door Ralph

Tijdens ons diner van de vorige avond hebben we besproken om vandaag in één keer door te fietsen naar Luang Prabang. Het is nog zo’n 110km, en de lange klimmen hebben plaats gemaakt voor korte heuvels waardoor we denken dat het te doen moet zijn. We spreken af om acht uur te vertrekken, dus Nikki en ik lopen om zeven uur al in het dorp rond om te kijken of we iets van een ontbijt kunnen scoren… Na een kwartier zoeken komen we wederom bij de eigenaresse van het guesthouse uit, en vragen of ze rijst met een gebakken ei kan maken als ontbijt. Geen probleem, geeft ze aan 🙂 Tien minuten later komt exact hetzelfde gerecht als de vorige avond op tafel en schieten we in de lach als een boer met kiespijn haha. Nikki eet haar bord nog vrij snel leeg, maar ik zit echt te knokken om het naar binnen te werken. Niet te doen meer die rijst… Ik doe niet snel moeilijk over eten, eet zelfs vaak nog de lever en andere ondefinieerbare dingen op die Nik uit haar noodle soep vist, maar rijst, rijst, en nog meer rijst begint me nu echt op te breken 🙁 Onder druk van Nikki, en zwaar protesterend haha, eet ik het bord uiteindelijk bijna leeg en pakken we snel onze tassen in zodat we kunnen vertrekken.

De dag is lang en zwaar. De weg is slecht en vooral de laatste 30km kom ik de man met de hamer tegen. De zon staat uiteindelijk zo laag dat hij precies onder de klep van mijn pet door schijnt waardoor ik constant met mijn ogen moet knijpen. Na een uur heb ik hier zo’n pijn in mijn hoofd van dat ik echt blij ben als we eindelijk in Luang Prabang arriveren. Daar zijn we eerst nog een uurtje zoet met het zoeken naar een goed guesthouse. Laos is misschien één van de armste landen ter wereld, in de prijzen zoals die voor een guesthouse in Luang Prabang merk je hier helemaal niets van! Als we uiteindelijk bij guesthouse nummer zo veel aankomen die we voor 30 euro op internet hebben zien staan treffen we een goed Engels sprekende mevrouw die de eigenaresse blijkt te zijn. De kamers zijn helemaal top, de douche lekker groot en hoog zodat ik er ook onder pas, en beneden staat koffie en thee met bananen en ander eten voor als je even bij wilt komen 🙂 Als ze vraagt voor hoeveel het op internet stond, zeggen we uiteraard 25 euro i.p.v. 30, wat ze een prima prijs blijkt te vinden want we krijgen gelijk de sleutel in onze handen gedrukt.

Net naast ons guesthouse vinden we een klein restaurant met uitzicht over de Mekong. We bestellen er gebraden kip, met frietjes en genoeg bier om te vieren dat we Luang Prabang hebben gehaald en dat we nu gaan beginnen aan een paar welverdiende rustdagen 🙂

Hello massage?!
geschreven door Nikki

Hier was ik echt aan toe! Heerlijk om een rustdag te hebben, het gaat bijna op vakantie lijken. De wekker gaat om zeven uur maar we blijven nog lekker een uurtje liggen. Sinds tijden hebben we een heerlijke badkamer waarin we weer lekker kunnen douchen zonder dat we onze slippers aan moeten omdat de vloer zo ranzig is, of dat we met onze kont tegen de wasbak aan staan, of dat de wc en het rolletje wc papier weer zeiknat zijn geworden. Dus ik neem het er lekker van!

Na het ontbijt slenteren we als twee verdwaalde toeristen door de stad. Wat een heerlijke stad is dit! Luang Prabang voelt aan als een groot Frans dorp. Het staat vol met guesthouses, hotels en eetgelegenheden maar alles gaat zo gemoedelijk en relaxed.

We boeken de kamer nog een extra nachtje en besluiten om morgen een kayaktocht met een bezoek aan een waterval te doen. Vandaag laten we ons alle vier even lekker verwennen met een Laotiaanse olie-massage. Eerst worden onze voeten gewassen in een bak met ijskoudwater waar (gelukkig) maar een voet tegelijkertijd in kan. Vervolgens worden er allemaal masseuses opgetrommeld en worden we naar de eerste verdieping begeleid. Hier liggen allemaal matrasjes op de grond, afgeschermd met gordijntjes die continue open waaien omdat de blowers zo hard aan staan. Met alleen onze onderbroek aan begint er een meisje als een gek op mijn kuiten los te gaan. Oohw hel! En we zijn nog maar net begonnen. Ik probeer geen kick te geven en lig gespannen af te wachten waar ze me steeds weer opnieuw gaat pijnigen. Opeens voel ik dat ze met haar handen op mijn rug bezig is, maar wat voel ik dan op mijn benen?? Loopt ze nou gewoon over mijn rug heen?? Bizar. Gelukkig wegen die Laotiaanse meisjes niks maar van mij is ook niet veel meer over. Wanneer het meisje uit het niets iets zegt van ‘turn’ begrijp ik dat ik nu op mijn rug moet gaan liggen. Gelukkig, dan zijn we als het goed is al halverwege. Wanneer ze mijn bovenbenen te grazen neemt hou ik het echt niet meer uit. Die gespierde overbelaste fietsbenen zijn vandaag wel heel gevoelig en ik schreeuw het uit. Het meisje moet lachen en slaat nog een paar keer keihard op m’n benen. Vervolgens moet ik rechtop zitten waarna ze ook nog een paar keer keihard op mijn rug slaat en mijn hoofd bijna van mijn romp losrukt met een knallende koppijn als gevolg. Strompelend loop ik de salon uit. Zal ze me zo hebben mishandeld omdat ik om een groepskorting vroeg?

Kayak fever
geschreven door Nikki

We staan vroeg op en lopen om half acht al naar een restaurantje om te ontbijten. Ik voel me echt ontzettend moe en totaal niet fit. Ik heb geen trek dus bestel alleen een yoghurt met fruit. We staan bijna een uur buiten te wachten op het minibusje dat ons naar de rivier zal brengen. Ik heb het ijskoud en voel me steeds slechter. Opgepropt en dubbelgevouwen vinden we een plekje achterin de minibus. Met iets meer personen dan het minibusje aan stoelen heeft vervolgen we onze weg. Ralph ziet me wit wegtrekken en pakt voor de zekerheid een plastic zakje uit zijn rugzak. Na een half uur stopt het minibusje en moeten wij overstappen naar een 4WD die ons naar de rivier zal brengen. Eenmaal bij de rivier aangekomen worden de twee kano’s van het dak van de auto gehaald en kunnen we gaan genieten van onze privé tocht. We waren een zijrivier van de Mekong over. Met een veel te groot reddingvest zit ik als een echte toerist samen met Ralph in één kano. Links, rechts, links, rechts, beetje meer rechts, ja nog een beetje rechts, en weer links…. Gelukkig is er bijna geen stroming en zijn we de enige op het water anders hadden we vast tegen iemand of iets aangevaren.

Ik voel me steeds slechter en heb het ijskoud. De kano blijkt ook nog eens lek te zijn waardoor we continue volle bak met onze kont in het koude water zitten. We stoppen bij een waterval. Hier kun je een beetje voetje baden maar verder staat de waterval redelijk droog. Ook kun je een ritje op de olifant doen maar dat druist tegen al mijn principes in. Ik kan alleen maar zitten en voor me uit staren. De lunch bestaande uit rijst en bouillon ruikt heerlijk maar na drie happen moet ik me haasten naar het toilet. Ik kan niet meer.

Na veel gedoe en gebel kan onze gids de route iets inkorten. Vanaf de waterval roeit Ralph ons nog een half uurtje waarna we bij een verlaten strandje aankomen. De kano’s worden in een tuktuk gelegd waarna wij ons er nog tussen proppen en vervolgen onze weg terug naar Luang Prabang. Het duurt me allemaal veel te lang. Ik heb het zo ongelofelijk koud. Eenmaal in het hotel spring ik voor wel een half uur onder een gloeiend hete douche waarna ik lekker onder de wol kruip en afgewisseld met toiletbezoekjes steeds weer in een hele diepe slaap beland.

Reünie
geschreven door Nikki

De koorts is gelukkig gezakt. Ik voel me helemaal leeg. Sinds gisterochtend heb ik niks meer gegeten en alleen maar aan de diarree geweest – en nog steeds. Als ik aan eten denk dan moet ik al naar het toilet.

Ik probeer toch iets te eten in het restaurant vlakbij het hotel. Het restaurant heeft geen toilet dus zodra het ontbijt is genuttigd weet ik niet hoe snel ik weer naar het toilet in het guesthouse moet.

In de namiddag gaan we via een bamboe-loopbrug naar een eilandje in de Mekong om de zonsondergang te bekijken. Ik had verwacht dat het superdruk met toeristen zou zijn maar dat valt ontzettend mee. Waarschijnlijk willen andere toeristen niet voor de gammele bamboe loopbrug betalen, en zwemmend naar het eiland zie ik ze ook niet doen. Heel toevallig komen we een Nederlands-Spaans stel tegen die we al eerder bij de grens van Thailand-Laos en in Luang Namtha ook zijn tegengekomen. De zonsondergang is echt prachtig! Ik loop een rondje om foto’s te maken en Santi doet nog wat kunstjes met zijn drone.

Samen met het Nederlands-Spaanse stel en een bevriende Pool van hun besluiten we met zijn allen uit eten te gaan. Soms wordt er Nederlands gesproken, dan weer Engels en dan weer Spaans. Af en toe begrijp ik er niks meer van maar het is wel gezellig.

Tak-bat
geschreven door Nikki

Het wekkertje gaat om vijf uur. Het is nog hartstikke donker en ik draai me nog een keertje om. M’n darmen zijn al de hele nacht lekker in de weer en ik pleeg nog maar eens een toiletbezoekje. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om naar de dagelijkse tak-bat ceremonie van de monniken te kijken maar dit is wel dé stad om zoiets te aanschouwen dus ik rol mezelf uit bed.

Op straat worden bakjes rijst verkocht zodat de toeristen ook eten kunnen weggeven. Ik heb ergens gelezen dat het juist respectloos is als je langs de kant van de weg gaat zitten en zomaar rijst gaat zitten uitdelen. De monniken mogen het eten dat je dan aanbiedt ook gewoon weigeren. Als je dan toch eten wilt uitdelen dan moet je een aantal regels in acht nemen door een soort van sjawl over je schouder te dragen, op een krukje of op de grond te gaan zitten en de onderkant van je voeten mogen niet naar de monniken wijzen. Ook nu waren er van die foute oude en veel te dikke toeristen die na tien minuten op het krukje een zere kont kregen en het voor gezien hielden; de sjawl ging af en de rijst werd weggegooid. Terwijl wij buiten staan gaan onze darmen ontzettend te keer. Het is ook nog hartstikke koud. Na een half uur keren we om naar ons guesthouse en laten we de monniken in alle rust hun tak-bat uitvoeren.

Santi en Eugenia hebben besloten om nog een dagje langer in Luang Prabang te blijven. Eigenlijk lieten ze dat gister al een beetje doorschemeren maar ze besloten de knoop op het laatste moment pas door te hakken. Helaas is hun kamer al geboekt voor vanavond en besluiten ze alsnog op de fiets te stappen. Ik vind het echt rot voor ze dat ze nu alsnog hun spullen moeten pakken. Zelf ben ik echt nog niet fit genoeg om vandaag weer te gaan fietsen. Zeker niet omdat we weten dat de komende twee fietsdagen ontzettend zwaar gaan zijn gezien de bergen die je moet oversteken om in Vang Vieng aan te komen. We spreken met de Argentijnen af dat we ze in Vang Vieng weer zullen ontmoeten.

Wij frissen ons nog even op, nemen een ontbijtje en hangen nog even de toerist uit door Mount Phousi te bezoeken en een rondje over het schiereiland te lopen. Het is wel even wennen om weer met zijn tweeen te zijn. Ik voel me ook een beetje schuldig naar Santi en Eugenia toe dat we niet met ze zijn meegefietst vandaag…

Spraakwater
geschreven door Ralph

Onze break in Luang Prabang zit er op 🙁 Wat een heerlijke stad is dit! Het voelt eigenlijk meer als een dorp, en is in niets te vergelijken met de andere dingen die we tot nu toe van Laos hebben gezien. Na gister afscheid te hebben genomen van Santi en Eugenia fietsen we vandaag weer sinds lange tijd samen. We hebben besloten highway nr 13 te blijven volgen richting Vang Vieng, wat zo’n 70km extra fietsen is dan wanneer je highway nr 4 neemt, echter hebben we van meerdere fietser die we onderweg zijn tegengekomen begrepen dat de stijgingspercentages op de vier echt absurd hoog zijn.

Zo’n 20km vanaf Luang Prabang beginnen we aan de eerste van twee klimmen van vandaag. Net als we omhoog beginnen te fietsen komen we een Duits koppel tegen die al zo’n vijf maanden onderweg zijn. Ik wil een kort praatje maken, echter de beste vrouw blijft maar praten. Na een half uur besluiten we even te pauzeren, en de Duitsers lekker voor ons uit te laten fietsen 😉 Als we na een cola en een banaan weer op onze fiets stappen, blijken de Duitse fietsers ook even te zijn gestopt en bij de woorden “Hello again”  begin ik wel een beetje zenuwachtig te worden haha. Wederom begint de spraakwaterval gelijk weer over alles en nog wat te kletsen, en ik zie dat Nikki al heel snel slim afstand neemt door te doen alsof ze niet zo snel de berg op kan fietsen. Als het gat eenmaal zo’n 500 meter is geef ik aan dat ik echt even op Nikki moet wachten en dat ze beter in hun eigen tempo naar boven kunnen fietsen 🙂

Helaas blijkt Nikki niet net te doen alsof ze niet sneller omhoog kan fietsen, maar het gaat gewoon niet. Het niet lekker voelen wat nu al vanaf Udomxai duurt, blijkt ook met de rust in Luang Prabang niet weg te zijn gegaan en de batterij is leeg. Ik probeer iets rustiger te gaan fietsen zodat ze in ieder geval in mijn wiel kan blijven, en met 6km/h slingeren we rustig omhoog. Na 15km komen we aan op de top, en dalen erg rustig af omdat de weg zo verschrikkelijk slecht is. Direct na de afdaling begint de tweede klim, en nu weten we dat we nog 20km omhoog moeten. Als ik achter mij kijk zie ik dat het echt niet goed gaat met Nik. Ze is helemaal duizelig wanneer we stoppen om iets te drinken, en de pauzes volgen elkaar steeds sneller op. Als we eenmaal 6km omhoog zijn gefietst zie ik in dat dit gewoon niet meer verantwoord is en besluit ik de eerst volgende pick-up te vragen voor een lift naar de top van de berg. Tien minuten gaan voorbij, nog een keer tien minuten gaan voorbij, maar auto’s ho maar… We wilde in Laos fietsen omdat er nog niet zo veel verkeer rijdt, maar nu komt dat echt even helemaal niet uit haha.

Uiteindelijk klimmen we nog 4km alvorens we een lift weten te regelen, en zijn we gered 🙂 We voelen de koude wind achterop de pick-ip door onze bezwete shirts blazen en zeggen nog tegen elkaar dat we hopen niet ziek te worden. Op de top van de berg vinden we een guesthouse en eten we wat. We zijn beide zo moe dat we om negen uur al naar bed gaan in de hoop een goede nacht te maken zodat we morgen weer fit verder kunnen. Nog geen uur later worden we beide wakker met enorme krampen in de buik, en spenderen we de rest van de nacht tussen ons bed en de ‘wc’ :$

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 25
Aantal kilometer gefietst: 2051
Aantal liter water genuttigd: 137
Aantal bananen genuttigd: 107
Kortste dagafstand: 52
Langste dagafstand: 134

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.