Fietsen door Zuid-Oost Azië – Laos deel 7

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 7 beschrijven we onze derde en laatste week fietsen door Laos. Veel lees en kijkplezier!

We zijn aangekomen bij onze laatste week fietsen door Laos. Het was misschien nog wel zwaarder als dat we hadden verwacht, maar stiekem zijn we wel erg trots dat we het hebben geflikt! Met iets minder bagage en een klein beetje meer training was het ons waarschijnlijk makkelijker afgegaan 😉

Fietsen door Laos – onze route

We fietsen dit deel door Laos uiteindelijk als volgt:
Etappe 26 – 75km: Kiu Kacham naar Bor Nam Oom (overnachting 80 Kip)
Etappe 27 – 76km: Bor Nam Oom naar Vang Vieng (overnachting 180 Kip)
Etappe 28 – 105km: Vang Vieng naar Phon Hong (overnachting 60 Kip)
Etappe 29 – 82km: Phon Hong naar Vientiane (overnachting 150 Kip)

Fietsen tot je een ons weegt
geschreven door Ralph

We worden vroeg in de ochtend wakker na een nacht waarin we beide behoorlijk ziek zijn geworden. Eigenlijk is wakker worden een groot woord, want we hebben bijna geen oog dicht gedaan omdat we voortdurend naar het toilet moesten… We overwegen nog om een dag in dit guesthouse te blijven om te kijken of we ons weer wat beter gaan voelen, maar het is zo verschrikkelijk vies, armoedig en behelpen dat we besluiten om door te fietsen richting Vang Vieng. Bij de gedachte dat we nog 160km hebben te gaan wordt het er allemaal niet beter op, dus we besluiten zonder ontbijt op de fiets te stappen en te kijken hoe ver we kunnen komen vandaag.

Onze dag begint met een afdaling dus dat valt mee, maar al snel fietsen we meer op en neer dan naar beneden. We merken dat we simpelweg de kracht niet hebben om in een redelijk tempo omhoog te fietsen en als we uiteindelijk toch zo’n 5km achtereen afdalen vinden we een soort van restaurant inclusief toilet haha. Ei met kleefrijst is wat ze serveren. De limiet wat betreft ei was eigenlijk al ruimschoots overschreden, maar goed, er moet toch een beetje energie bijgetankt worden dus niet zeuren en gewoon zo snel mogelijk eten en niet te veel bij nadenken.

Na deze overheerlijke lunch begint de eerste serieuze klim van de dag. Zo’n 8km gaat het constant omhoog en ik zie mijn kilometer teller soms letterlijk van 5 terug naar 0 vallen omdat ik te langzaam aan het fietsen ben. Ik probeer eerst iedere 2km een drinkpauze in te lassen, maar al snel wordt dit om de 1km en bekijken we het van bocht tot bocht. Eigenlijk ongelofelijk hoeveel je van je lichaam kunt vragen, en dat het ook allemaal maar gewoon kan. Natuurlijk voel je je niet top, maar omdat je benen blijven leveren gaat er op een gegeven moment een knop om in je hoofd en lijkt het wel alsof alles om je heen even niet bestaat en je in een soort van roes elke kilometer achter elkaar weg trapt.

Na even later nog een keer zo’n klim af te leggen, komen we dan toch eindelijk aan het einde van onze 1300 hoogtemeters voor die dag. We hebben er bijna 9 uur over gedaan, maar de laatste 10km gaan volgens onze navigatie heerlijk naar beneden. Terwijl de zon al onder gaat dalen wij af totdat we bij het guesthouse aankomen waar we eerder bordjes van langs de weg hebben zien staan. Het is een guesthouse naast een hot spring. Je mag er gebruik van maken, dus bij aankomst gooien we snel de tassen in de kamer en nemen een ‘verfrissende’ duik in het erg warme naar zwavel ruikende water.

Die avond ontmoeten we tijdens het eten een Frans gezin die met zoon (10) en dochter (6) een jaar lang met de fiets op reis zijn. De vader heeft een aangepaste fiets zodat de dochter voorop kan zitten, en als ze zin heeft mee kan trappen, en de jongen fietst al helemaal zelf. Knap hoor! Ze spreken goed Engels dus we zitten zo’n 2 uur lekker te kletsen totdat mijn darmen aangeven dat het weer mooi is geweest. Helaas blijkt het toilet in het huisje niet echt goed door te spoelen, en helpt de zwavellucht van het hot spring water waarmee de wc wordt doorgespoeld ook niet echt mee aan een goede nachtrust haha. Nou ja, nog 1 dag en dan zijn we in Vang Vieng!

We ruiken nu zelfs naar eieren
geschreven door Nikki

Meer half dood dan half levend lopen we naar het restaurant voor een ontbijt. Het is half acht, we hebben maximaal twee uur geslapen. Gisteravond zagen we al dat ze hier alleen omelet met rijst serveren voor het ontbijt dus veel zin om te ontbijten hebben we niet. Ralph drinkt op zijn lege maag een blikje cola weg om toch nog iets van suikers binnen te krijgen. Hij besteld een omelet zonder rijst maar na twee happen houdt hij het voor gezien. Ik geef hem mijn bouillon maar erg voedzaam is de bouillon natuurlijk niet. Met veel tegenzin krijg ik mijn omelet bijna op, ik ben helemaal trots op mezelf.

Ook al heb ik mijn haar gisteravond gewassen, het is nu al weer heel vet. We stinken naar zwavel,  en al onze kleding stinkt naar zweet. Ik kom erachter dat ik mijn tandenborstel in het vorige guesthouse ben vergeten. Grrr. Ik voel me al zo vies en dan moet ik nog een hele dag op de fiets zitten met die gore plaklaag op m’n tanden? Gelukkig verkopen ze in het winkeltje ook tandenborstels, weliswaar voor baby’s maar ik doe het ervoor!

Om acht uur stapt de Franse familie op de fiets. Dat jochie heeft zelfs twee tassen op zijn fiets! Een diepe buiging en heel veel respect voor deze familie! Als zelfs een tienjarig jongetje deze bergen verslaat, dan moeten wij dat toch ook wel kunnen?

Ralph heeft het heel slecht. Volgens mij komt er meer uit dan dat er in gaat. Ik stel voor om een pick-up truck te regelen, al is het maar voor het eerste klimmetje, maar Ralph wil liever fietsen. Met een paar flessen water en nog een paar zure bananen van gister stappen we op de fiets. Het uitzicht is wederom prachtig, ik kan er vandaag meer van genieten dan gister of eergister. De korte klimmetjes worden afgewisseld met korte afdalingen waardoor we vandaag niet weer zo hoeven af te zien. Ralph fietst met zijn verstand op nul. Ik hobbel er een beetje achteraan om hem in de gaten te houden. We stoppen regelmatig om iets te drinken of om Ralph even op adem te laten komen.

Santi heeft een bungalow op een biologische boerderij op vier kilometer voor Vang Vieng voor ons geregeld. Volgens hem zit de stad vol met feestende backpackers in van die foute (en dure) hostels en deze biologische boerderij, met slechts twee bungalows, is lekker rustig aan de rivier gelegen.

Bijna de hele route hebben we de wind tegen zodat het klimmen wel iets zwaarder wordt en het afdalen iets minder snel gaat. Om een uur of vier komen we eindelijk bij ons bungalowtje aan. Ik ben blij onze vrienden weer te zien en Ralph is blij met het schone toilet die we zelfs kunnen doortrekken in plaats van met een emmer water te moeten klooien. Na de omelet van vanmorgen en een zure banaan in de middag heb ik niks meer gegeten dus ik bestel een heerlijke sandwich in het biologische restaurant. Ralph durft de sandwich nog niet aan en besteld een bord vol gemengd fruit.

De bungalow is echt perfect! Ruime badkamer, warme douche, koelkastje en een balkonnetje met uitzicht op de rivier en het karstgebergte. Na een heerlijke douche zijn we weer een beetje de oude en kletsen we wat bij op het balkon bij Santi en Eugenia. Zij hadden de andere route naar deze stad genomen en ook een lift moeten regelen omdat het veel te zwaar was.

Santi en Eugenia hebben ook al een paar dagen super veel trek in een pizza, net als ik! Ze weten ook dat er een goede Italiaan in de stad zit. Ik ben voor! Nu kan ik echt alleen nog maar aan pizza denken.

Bij aankomst bij de Italiaan kijkt Ralph eerst of ze ook een toilet hebben, anders durft hij niet te eten. Het duurt echt eeuwen voordat we onze pizza krijgen… Naja… Misschien duurde het een uur ofzo. Het beleg op de pizza moest je zoeken maar desondanks smaakte de pizza echt verrukkelijk! Als afsluiter namen we nog een tiramisu. Ik plofte bijna uit elkaar zo vol als ik zat.

Ga lekker zitten 
geschreven door Ralph

Na een rustdag op de organic farm waarin ik mij een stuk beter ben gaan voelen besluiten we om met z’n vieren door te fietsen richting Vientiane. We kijken naar het aantal hoogtemeters voor deze dag en dit zijn er zo’n 600. 600 maar??? Heerlijk, het lijkt wel bijna vlak 😉 We spreken af om half 10 te vertrekken, maar om half 9 staan onze Argentijnse vrienden al klaar. Iets wat opgelaten pakken wij snel onze spullen in en vertrekken we richting het centrum voor een ontbijt. Pas om 11 uur stappen we uiteindelijk op de fiets, en leggen die dag toch nog zo’n 100km af wat ons doet realiseren dat de spiermassa in de benen enorm toegenomen moet zijn in de afgelopen weken 🙂

Als we die avond in het plaatsje Phon Hong na lang zoeken een guesthouse vinden, weten we bij het lokale restaurant doormiddel van plaatjes op de telefoon uit te leggen dat we rijst met groente willen eten. Na wat angstige blikken van Laotianen die bang zijn iets verkeerd te doen, lukt het dan toch en krijgen we na een half uur wachten een prima maaltijd geserveerd 🙂 Bij aankomst in het guesthouse zeg ik tegen Nikki dat het bed vrij hard is, maar zij reageert daarop met de opmerking dat alle matrassen in Azië dat zijn… Als we terug komen van het eten en Nikki ploft op bed breekt ze bijna haar stuitje haha. Ik zei toch dat het bed hard was 😉

Droog brood en water
geschreven door Nikki

Dat bed is echt zo hard dat ik alleen maar op mijn rug heb kunnen liggen. Ik droomde zelfs dat ik een kunstheup en kunstrug moest omdat alles tijdens het slapen zo zeer deed. Gebroken worden we wakker. Ik heb nog een paar laatste koekjes uit Thailand over die we als ontbijt nuttigen. Gelukkig hebben we vandaag maar iets van 400 hoogtemeters op het programma staan, m’n knieën doen nog zeer van het klimmen van de afgelopen dagen. We fietsen eerst een paar kilometer terug naar weg 13 om daar onze weg naar Vientiane te vervolgen. Bij de afslag van weg 13 kopen we nog even een stokbrood en een thee. Volgens mij is dat stokbrood al drie dagen oud. Zo voelt het dus om je dag te starten met droog brood en water…

De weg is nog niet zo vlak als dat ik hoopte. Bij de afdalingen moet ik meteen aanzetten om de volgende heuvel met een beetje tempo omhoog te fietsen. De Argentijnen besluiten deze drukke weg zonder pauzes door te fietsen dus we zijn ze na vijfentwintig kilometer al uit het oog verloren. Ralph moet nog even op gang komen en heeft nog niet de kracht om de Argentijnen te volgen. Wij doen het lekker op ons gemak en stoppen regelmatig voor een ijsje of een slokje lauw water.  Het wegdek zit vol hobbels en kuilen, even lekker om je heen kijken of in gedachten afdwalen zit er nu niet in. We moeten echt opletten. Vrachtwagens denderen vlak langs ons heen waardoor we vaak moeten uitwijken en weer een hobbel of kuil meepakken. Een scooter van tegengestelde richting welke een zijweg wil inslaan kan het geduld niet opbrengen om twee seconden te wachten tot ik gepasseerd ben en rijdt volle bak tegen de achterkant van mijn fiets. Ik stop meteen, net als de scooter. De twee meiden op de scooter kijken me verbaasd aan. Ik roep wat nare dingen (niet voor herhaling vatbaar) en steek mijn middelvinger op maar ik heb het idee dat het ze allemaal geen reet interesseert. Boos, heel boos, stap ik weer op de fiets.

Ralph stopt om een ijsje voor me te halen. Terwijl we de prijs vragen zien we op het bord de prijzen staan. Het meisje vraagt 5.000 kip voor het ijsje terwijl ik toch echt 4.000 op het bord zie staan. Ik vraag nogmaals de prijs en wijs naar het bord, maar nee, de prijs is nu 5.000 kip zegt het meisje. Ik zet mijn boze en zwaar geagiteerde blik op en zeg dat ik niet meer dan 4.000 voor het ijsje ga betalen. Ralph vind het allemaal wel prima, hij wil gewoon zijn waterijsje. Ik krijg uiteindelijk ook mijn zin en betaal de 4.000 kip en geniet lekker van mijn welverdiende ijsje waar ik al uren naar verlangde.

We fietsen naar de Patuxai, de triomfboog van Vientiane – geïnspireerd door de Arc de Triomphe in Parijs. Hier wachten de Argentijnen op ons. Het is inmiddels al ruim dertig graden en de zon brand op mijn lichaam. Snel maken we een aantal foto’s met zijn viertjes om te vieren dat we Laos hebben overleefd. Vervolgens gaan we opzoek naar iets te eten. Na een half droog stokbrood van vanmorgen en twee ijsjes heb ik niks meer gegeten, ik verga van de trek.

Ik bestel eerst een vruchten smoothie – heerlijk! Vervolgens een pitabroodje met kipkebab en een paar frietjes. Wat een genot! Ondertussen kijken we op internet naar een hotel voor vanavond maar alles is hier zo ontzettend duur! Stiekem wilde ik een paar dagen lekker met een cocktail in het zwembad relaxen…maar nu ik de prijzen heb gezien neem ik genoegen met een simpel hotel waarbij we al onze tassen acht trappen omhoog moeten tillen. In mijn vieze fietskloffie, waar ik al twee dagen in heb zitten zweten, plof ik op bed en val ik binnen enkele seconden in slaap en droom ik over het lekkers dat we zo ontzettend missen. Af en toe schrik ik wakker van mijn eigen gesnurk.

We besluiten ’s avonds om met z’n allen nog iets te eten om onze gezellige tijd samen af te sluiten. Ralph en ik eten een heerlijke pizza die we met veel moeite net aan op kunnen. De biertjes komen hard aan wat voor een hele ontspannen sfeer zorgt 😉

Soup, Soup???
geschreven door Nikki

We komen vroeg ons bed uit om de Argentijnen nog even uit te zwaaien. Ze hebben de route door Thailand naar Cambodja uitgezocht en hebben zin om weer verder te gaan! We gaan ze missen, ook al vinden we het lekker om onze reis weer met zijn tweeën te vervolgen. Wij gaan vandaag eerst nog even een dagje uitrusten!

Eerst brengen we onze was weg. Onze kleding was helemaal bruin geworden van al het zand en stof van de afgelopen dagen. Vervolgens lopen we een rondje door de wijk en scoren we een heerlijk belegd stokbroodje. We hebben niet zo heel veel Laotiaanse Kippen (lokale valuta) dus we moeten een beetje uitrekenen hoeveel geld we nog hebben om te eten en drinken tot we het land verlaten.

Op het heetst van de dag maken we in onze hotelkamer een start voor de nieuwe compilatie. Wat een hitte buiten, het is zeker 35 graden. In de hotelkamer is het met de airco aan prima vertoeven. Wanneer we de airco uitzetten ruiken we de riolering van het naastgelegen gebouw, dus de airco blijft lekker aan. Er wordt op de deur geklopt. Het is de schoonmaakster met schone handdoeken en ze vraagt of we ook soep willen???? Ik kijk de gang in maar zie nergens een soepkar?! Het geld is op dus ik bedank voor de soep en neem de handdoeken aan. Terwijl ik de hotelkamer weer in loop realiseer ik mij dat de schoonmaakster geen ‘soup’ maar ‘soap’ bedoelde haha. We liggen helemaal dubbel van het lachen en schrijven verder aan ons blog 🙂

Ik zag gisteravond in het restaurant een spaghetti carbonara met champignons op de menukaart staan maar ik besloot toch een heerlijke pizza te bestellen. Vandaag heb ik de hele dag aan de spaghetti carbonara zitten denken dus we gaan weer naar hetzelfde restaurantje als gister om de spaghetti te bestellen. Ralph heeft ook zin in de spaghetti maar ook in een pizza dus we besluiten beide gerechten te bestellen en ze te delen. De spaghetti is echt niet te eten! Wat een teleurstelling! En dan ook nog zo duur! Belachelijk! Beeld je nu een klein bord in, met half gaar in melk gekookte spaghetti, twee stukjes champignons en vier stukjes bacon met een scheutje melk… Gelukkig hebben we ook nog een pizza…

De laatste Laotiaanse Kippen
geschreven door Nikki

Aangezien we onze was pas om tien uur kunnen ophalen starten we vandaag lekker rustig op. Van ons laatste geld kunnen we twee flessen water voor onderweg kopen en een ontbijt bestaande uit een belegd stokbroodje met een fruitshake. We hebben al onze Laotiaanse kippen opgemaakt dus hopelijk komen we onderweg niet voor verrassingen te staan.

Om half tien staan we eigenlijk wel gereed om te vertrekken. Ik loop naar de wasserette en onze was staat gelukkig al klaar. Mooi zo! We pakken de laatste spullen in, en lopen tot vijf keer aan toe alle acht trappen op en af om alles beneden te krijgen. Wanneer ik de laatste keer naar boven loop om te kijken of we niks zijn vergeten en een laatste toiletbezoekje te plegen is de schoonmaakster al druk in de weer. Ik heb nog niet eens uitgecheckt en sta vol verbazing met de sleutel in m’n hand naar de schoonmaakster te kijken. Ik begrijp eigenlijk niet eens waarom zij schoonmakers worden genoemd want het enige dat ze in de kamer doen is het bed afhalen, de vuilnis weghalen en een zeepje en wc-rol neerleggen maar schoonmaken ho maar.

Na een klein stukje over de hoofdweg om de stad uit te komen nemen we de toeristische route richting de grens. We fietsen langs allemaal wegwerkzaamheden. Het is een grote stoffige bende met allemaal vuilnis langs de weg. Na twintig kilometer komen we dan eindelijk bij de Thaise grens aan. Hier kunnen we weer gratis naar de (normale) wc, er staat een gezellig muziekje aan, de weg is mooi strak geasfalteerd en de douanebeambte laat ons voor gaan zodat we binnen no time Thailand binnen zijn.

We zijn de grens nog niet over of ik sta alweer in mijn meest favoriete Thaise winkel, de 7-Eleven. We hebben inmiddels wel weer trek en hoe makkelijk is het om een paar blikjes frisdrank, melk en van die foute broodjes te scoren?!

We vervolgen onze toeristische route door Thailand. De mensen zwaaien en lachen naar ons, sommige roepen ons na en andere komen op de scooter vol bewondering naast ons rijden. Wat een warm welkom hier!

In het regenseizoen is het landschap hier waarschijnlijk prachtig. Vol met groene rijstvelden en bananenplantages. Nu is het een dorre boel. De oude rijstvelden zijn zwartgeblakerd van het vuur om het land weer vruchtbaar te maken en bijna alle bomen hier hebben hun bladeren verloren – ook al is het ruim 40 graden, het is toch winter 😉

Na een lange dag met voornamelijk wind tegen komen we na een kleine honderd kilometer in Udon Thani aan. Het eerste guesthouse waar we aankomen zit volgens de eigenaresse vol. Ralph kijkt op internet naar een ander hotel of guesthouse en ziet toevallig dat dit guesthouse volgens Booking nog wel twee kamers vrij heeft. Wat raar, zouden ze geen vieze bezwete fietsers willen hebben? Gelukkig vinden we een ander hotel op nog geen tien minuten fietsen hier vandaan.

Ik verga van de trek dus nadat we de tassen in de kamer hebben gegooid gaan we meteen opzoek naar iets te eten. Bij de eerste vijf restaurants hebben ze geen menukaart en spreken ze ook geen Engels. Wanneer ik het woord Pad Thai zeg krijg ik een heel lang verhaal in het Thais waaruit ik opmaak dat ze het waarschijnlijk niet hebben. Bij een eetstalletje langs de weg kopen we een stuk vlees op een stokje om de ergste trek te stillen. Vervolgens komen we bij een soort van Leger Des Heils tentje aan waar ze me wel begrijpen wanneer ik Pad Thai zeg. Na twee borden Pad Thai doen we nog wat inkopen voor het ontbijt en genieten we van een heerlijke douche in het hotel.

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 29
Aantal kilometer gefietst: 2502
Aantal liter water genuttigd: 155
Aantal bananen genuttigd: 138
Kortste dagafstand: 52
Langste dagafstand: 134

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.