Fietsen door Zuid-Oost Azië – Thailand deel 10

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 10 beschrijven we hoe we in 2 weken van de grens met Cambodja richting Zuid Thailand fietsen. Veel lees en kijkplezier!

Fietsen door Thailand – onze route

We fietsen dit deel door Thailand uiteindelijk als volgt:
Etappe 47 – 105km: Banteay Meanchey naar Sa Kaeo (overnachting 500 Baht)
Etappe 48 – 95km: Sa Kaeo naar Prachin Buri (overnachting 600 Baht)
Etappe 49 – 95km: Prachin Buri naar Chachoengsao (overnachting 700 Baht)
Etappe 50 – 85km: Chachoengsao naar Samut Prakan (overnachting 900 Baht)
Etappe 51 – 104km: Samut Prakan naar Amphawa (overnachting 1100 Baht)
Etappe 52 – 99km: Amphawa naar Cha-Am (overnachting 750 Baht)
Etappe 53 – 87km: Cha-Am naar Sam Roi Yot (overnachting 800 Baht)
Etappe 54 – 85km: Sam Roi Yot naar Ao Manao (overnachting 1200 Baht)
Etappe 55 – 105km: Ao Manao naar Bang Saphan (overnachting 400 Baht)
Etappe 56 – 122km: Bang Saphan naar Mueang Chumphon (overnachting 990 Baht)

Ik kan de zee al bijna ruiken
geschreven door Ralph

Daar gaan we dan, voor de derde keer in 3 maanden tijd in Thailand. Dit zal het langste deel worden wat betreft kilometers, en stiekem ook het deel waar ik mij persoonlijk het meeste op heb verheugd. Ik heb het er al vanaf het begin van onze reis over. Eerst gaan we 3 maanden bikkelen door Thailand, Laos en Cambodja, en dan wacht daar de azuur blauwe zee op ons met al haar tropische eilanden, palmbomen, verse visgerechten en alle soorten fruit in overvloed 🙂

Wanneer we de grens over fietsen vanuit Cambodja heb ik dan ook nog net mijn zwembroek niet aan, maar om eerlijk te zijn is dit helemaal niet wat ik er van had verwacht. Waar zijn de palmbomen, waar is het fruit, en waar zijn de mooie binnendoor weggetjes waar we zo naar hebben uitgekeken na zoveel dagen over de hoofdweg van Cambodja te hebben gefietst?

Wanneer we ergens langs de weg een soort bungalow park vinden waar we besluiten te overnachten ga ik toch maar eens op Google maps kijken hoe ver we eigenlijk van de eerste badplaats verwijderd zijn. Cha Am, daar moeten we heen! Het is 417km over de hoofdweg, dus in ons geval zal dat eerder bijna 600 zijn :$ Tevens moeten we nog om Bangkok heen fietsen, iets wat door andere fietsers niet wordt aangeraden mits je het thuis ook leuk vindt om tijdens de ochtendspits over de ring Amsterdam naar je werk toe te fietsen.

We spreken af om in ieder geval de aankomende dagen de drukke wegen zo veel als mogelijk te vermijden, en dat als we een weekje lekker door fietsen het moet lukken om dan toch echt onze eerste welverdiende duik in de zee te kunnen nemen.

Selfie!
geschreven door Nikki

De route van vandaag gaat via Sa Kaeo richting Prachin Buri. We fietsen over onverharde wegen waar we opeens via een doodlopende weg op het erf van een woonhuis terechtkomen, echt in the middle of nowhere. Dit smalle pad leek ook niet bepaald op een doorgaande weg, maar wel lekker rustig 😉 We fietsen een stukje terug en komen na een paar kilometer weer op een verharde weg uit waar overigens ook geen hond te bekennen is. Bij een winkeltje kopen we twee grote flessen water en twee ijsjes. Het ziet er niet naar uit dat we snel een eettentje gaan vinden dus dan maar een ijsje voor de ergste trek! 🙂 De jongen die ons de ijsjes verkoopt spreekt goed Engels en kijkt vol verbazing naar onze fietsen. Hij is heel nieuwsgierig en stelt ons allemaal vragen, waarna je vervolgens steeds meer de verbazing van zijn gezicht kunt aflezen. Hij bevestigd dat we op de goede weg zijn en we nog zo’n 35 kilometer hebben te gaan.

We komen in een dorpje waar de navigatie ons over een spoorbrug navigeert. Behalve dat er een trein over deze brug kan, kun je er als voetganger via twee steile trappen ook overheen, met de fiets wordt het een beetje lastig. We zoeken een alternatieve route om onze weg te vervolgen en zien dat er iets verderop ook nog een gewone brug is. Overal klinkt luide muziek en het is druk met mensen. Hoe dichter we bij de brug komen hoe drukker en gezelliger het wordt. De brug staat vol met feestvierende mensen en kraampjes waar je iets lekkers kunt kopen. We stappen van onze fiets en proberen met de fiets in de hand naar de andere kant van de brug te lopen. Vanuit alle hoeken en gaten worden er foto’s van ons genomen. Mensen pakken ons vast en maken selfies voordat we er erg in hebben. Halverwege de brug hangt een afzetlint, we mogen helaas niet verder. Op de brug staat een kraan die een grote boom uit de daaronder gelegen rivier hijst. Wanneer we willen vragen waarom dit zo’n spektakel is, en of er een andere manier is om aan de overkant te komen, spreekt hier niemand méér Engels dan het woordje ‘hello’. Met de fiets in de hand lopen we weer terug. Er zit niks anders op dan onze fietsen over het spoor te tillen. Hopelijk redden we dat net op tijd want er is niet veel ruimte voor een fiets én een passerende trein.

De laatste kilometers fietsen we weer lekker binnendoor. De zon staat inmiddels in een rechte lijn boven ons, de bomen die er staan kunnen niet meer voor een verkoelende schaduw zorgen. Ralph zweet zich helemaal kapot, het zweet gutst uit elke porie van zijn lichaam waardoor zijn kleren helemaal aan zijn lijf zijn vastgeplakt, zelfs de rijwind zorgt niet meer voor het droog wapperen van de kleding. Het is heerlijk rustig op de weg, er is bijna geen verkeer te bekennen. We genieten van de rust, de prachtige natuur en de fluitende vogels.

Schimmels overal
geschreven door Nikki

Vandaag fietsen we weer verder naar Chachoengsao. Het is weer zo’n ontzettend hete dag. Het drinkwater is net thee en het zweet blijft maar in onze ogen druppelen. Wat prikt dat zeg! Het liefst fietsen we gewoon in een keer door en stappen we niet af om even te pauzeren omdat de enige verkoeling die we hebben de rijwind is. Zodra we bij een supermarkt met airconditioning naar binnen gaan om weer een paar flessen koud water te kopen, dan moeten we zodra we buiten komen weer helemaal opnieuw aan de verschrikkelijke hitte wennen. Wat is het leven toch zwaar he 😉 Wanneer we langs een tempelcomplex fietsen waar alles schittert door de weerkaatsing van het zonlicht op de gouden tempels, boeddha en andere kunstobjecten kan ik het niet laten om even te stoppen om dit bijzondere complex te aanschouwen. Alles wat hier staat is volledig in de gouden verf gezet, een beetje overdreven en heel kitscherig maar dat is wat Thailand ook zo bijzonder maakt.

Wanneer we in Chachoengsao in een hotelletje aankomen en de receptioniste aan Ralph de hotelkamer laat zien wordt er nog flink met een luchtverfrisser in de kamer gespoten. De spray slaat spontaan op mijn luchtwegen zodra ik met m’n tassen de kamer in kom lopen. Ik zet meteen alle ramen open zodat het even kan ventileren, wat een meur! Zodra alle spullen boven in de kamer staan en ik me even kan opfrissen in de badkamer ruik ik een eigenaardig geurtje waarna ik tegen Ralph zeg ‘we stinken wel he?!’. Vervolgens valt m’n oog op het plafond in de badkamer dat helemaal groen is van alle schimmel dat zich daar bevindt… Logisch dat het hier zo stinkt en de receptioniste met de luchtverfrisser in de weer was!  Hier ga ik echt niet overnachten! Geïrriteerd stuur ik Ralph naar beneden om het probleem uit te leggen en een andere kamer te regelen. Vol verbazing neemt de receptioniste een kijkje in onze badkamer en schud met haar hoofd alsof ze van niets wist. Wat een schijnheilige vrouw! Alsof het plafond gister nog helemaal spik en span was! We krijgen een andere kamer op een verdieping hoger. Ik check eerst de badkamer voordat we al onze hebben en houden weer twee trappen omhoog sjouwen maar alles ziet er prima uit. Wanneer we ’s avonds een douche nemen begrijpen we waarom het plafond in de andere badkamer zo beschimmeld was… Het water van onze douche stroomt niet snel genoeg door het putje waardoor de hele badkamervloer zeiknat wordt en waarschijnlijk door de vloer naar beneden zakt.

Tatuuu Tatuuu Tatuu!!!… Escort by Mr. Chow
geschreven door Nikki

De fietsen staan beneden naast de tafeltennistafel in de gemeenschappelijke ruimte geparkeerd. Gistermiddag wilde ik nog even tafeltennissen maar al snel kwam de receptioniste boos aangelopen en gebaarde dat ik het batje en pingpongballetje weer moest terugleggen op de tafel. Eerst dat gedoe met die badkamer en vervolgens mag ik ook al niet tafeltennissen?? Wat een stom hotel!

Het is snikheet in het hotel, de airconditioning in de kamer heeft vannacht weer overuren gedraaid. Wanneer we de kamer uitlopen om de fiets op te tuigen lopen we in de gang tegen een muur van hitte op. Lekker rustig aan loop ik m’n tassen de trappen af. Bij Ralph gutst het zweet van zijn hoofd, nu al. Hij voelt zich helemaal niet lekker van de warmte dus we besluiten snel naar buiten te gaan, frisse lucht! Maar het maakt geen enkel verschil… Buiten is het net zo benauwd. We stappen op de fiets en hopen dat de rijwind voor een beetje verkoeling kan zorgen.

De enige manier om naar het zuiden van Thailand te fietsen is onder Bangkok door. Bovenlangs had ook gekund maar dat is twee dagen langer fietsen – dat zijn twee hele kostbare stranddagen 😉 Er zit niks anders op dan vandaag de drukke ringweg van Bangkok te trotseren.

Het is werkelijk één groot gekkenhuis op de ringweg! Het voelt als een ritje tussen leven en dood. Terwijl wij de gaten in het wegdek proberen te omzeilen worden we zowel links als rechts door brommers, taxi’s, touringcars en vrachtwagen ingehaald, en komt er ook nog verkeer van tegengestelde richting (ook al is dit een eenrichtingsweg).

Ik hoor al een tijdje een sirene achter ons en ik ga zoveel mogelijk links fietsen. Ik weet nou niet of het een politie- of ambulance sirene is. We worden steeds minder vaak ingehaald, zal er wat gebeurd zijn? Het geluid verplaatst zich maar blijft wel op de achtergrond, ik kijk achterom maar geen politie noch ambulance te zien. Opeens klinkt het geluid heel dichtbij, ik kijk nogmaals achterom… Een brandweerman op een scooter!! Ik ga helemaal stuk!! Hij houdt het verkeer achter ons op de twee meest rechterbanen zodat wij alle ruimte hebben om het tegemoetkomende verkeer en de gaten in de weg te omzeilen. De brandweerman, Mr. Chow, gefungeerd wel een half uur als onze escorte! Volgens hem is deze weg veel te gevaarlijk voor fietsers… Dit is toch de droom van iedere jongen? Een brommer met een sirene met allemaal verschillende geluidjes en dan ook nog allemaal van die flikkerende lichtjes?!

We zijn blij als we eenmaal met het pondje over kunnen naar het andere deel van Bangkok. We hebben de ringweg overleefd!!!

Tour de France door de tropen
geschreven door Nikki

Langzaam laten we vandaag het drukke verkeer steeds meer achter ons en komen we op heerlijke rustige en verlaten wegen terecht. Na die hectische dag waarderen we de rust van vandaag alleen maar meer! Het grauwe uitzicht langs de ringweg maakt plaats voor palmbomen en bananenbomen. De kronkel weggetjes en steile bruggetjes van soms wel 20% geven ons het gevoel alsof we Bangkok al heel ver achter ons hebben gelaten. Wanneer we eindelijk een winkeltje vinden om twee flessen koud water te kopen komt de verkoopster meteen naar ons toegerend en geeft ons twee flesjes water en er wordt meteen ruimte aan tafel vrij gemaakt zodat we even kunnen zitten en bijkomen. Echt zo lief! We drinken de kleine flesjes water op en pakken nog twee grote flessen voor onderweg maar de verkoopster weigert het geld van ons aan te nemen. We voelen ons een beetje schuldig dat we niks mogen betalen, en we kunnen ook helemaal niks voor ze terug doen, ook niet voor haar dochtertje. De ballonnen die we van huis hadden meegnomen die hebben we helaas moeten weggooien omdat ze helemaal waren uitgedroogd door de warmte..

We fietsen weer verder, de bananen, mango’s en ananassen kun je hier gewoon uit de boom plukken. Het ruikt lekker om zo tussen het fruit door te fietsen en ik krijg er nog trek van ook! Tot twee keer aan toe stopt er een auto om ons een fles water te geven. Wat een lieve mensen hier! Ze stoppen de auto iets verderop en staan dan langs de kant van de weg om de flessen te overhandigen – alsof je gevoerd wordt tijdens een Tour de France etappe 😉 En vervolgens rennen ze weer snel naar hun auto en blijven wij met een gemengde blik van verbazing en blijdschap achter.

Moe en voldaan komen we in een hotel met zwembad aan. Snel trekken we onze badkleding aan en zorgen dat we nog even wat acrobatische stunts in het zwembad kunnen doen voordat andere gasten van het zwembad gebruik gaan maken. Wat een heerlijke dag weer!

Spookstad
geschreven door Nikki

Voor het eerst deze fietsreis zien we dan eindelijk de zee, de Golf van Thailand! Dit is waar Ralph zo naar had uitgekeken- zon, zee, strand en ff niet meer fietsen. Maar zover is het nog niet, we zijn nog niet bij de echte toeristische badplaatsen. Bovendien hebben we vandaag de wind vol tegen, windkracht 5, en er is nauwelijks beschutting dus voorlopig komen we nog helemaal niet bij een badplaats. We fietsen zo’n 25 kilometer langs de zoutvelden, de grootste van Thailand, met een lengte van zo’n 40 kilometer. Van ver af leek het net een soort van wit zandstrand, maar helaas. Door verdamping van zeewater in de zoutwaterbekkens wordt zout gewonnen.

Wanneer we de zoutvelden zijn gepasseerd zien we vele afgesloten en verlaten hotels. Het ziet er allemaal erg stil en spookachtig uit. Het zijn er echt tientallen, allemaal achter elkaar, de een na de ander. Een aantal jaar geleden hebben deze gebouwen als prachtige all-inclusive resorts dienst gedaan maar nu zou je er niet dood gevonden willen worden. Grote gebouwen met lange oprijlanen, privé stranden en grote tuinen met fantastische zwembaden. Sommige gebouwen zijn inmiddels gestript, in de gevel is geen kozijn meer te bekennen. Wel heel toevallig dat de huizen in de omgeving allemaal dezelfde raam- en deurkozijnen hebben, volgens mij hebben ze ook allemaal hetzelfde sanitair, minibar, een pas om de voordeur mee te openen en een veel te grote glijbaan in de achtertuin 😉 Het schijnt zo te zijn dat de Thaise overheid een aantal jaar geleden de (veiligheids) regels voor de hotellerie heeft aangepast zodat heel veel illegale hotels, die eerst niet aan de regels voldeden toen opeens legaal werden waardoor toeristen voor veel minder geld in hotels konden verblijven. Zodoende verschoof het toerisme steeds meer zuidelijker waardoor je nu bijna geen toerist (laat staan een hotel) vindt ten noorden van Cha Am. Zonde hoor… Maar gelukkig hebben de omwonende van die verlaten hotels nu wel hun eigen all-inclusive huis!

Eindelijk weer eens een rustdag
geschreven door Ralph

Sinds dat we Phnom Phen in Cambodja uit zijn gefietst hebben we geen rustdag meer gehouden. Toen we het idee vatte om deze reis te gaan doen was ik er stellig van overtuigd dat ik maximaal 3 dagen achter elkaar zou fietsen, en dan toch echt een rustdag in zou plannen. Nooit rekening houdend met het feit dat als je ergens in een dorpje bent waar echt helemaal niks te beleven is, je net zo lief op de fiets zit dan dat je er de hele dag niks gaat zitten doen. Het is nu 10 dagen en 955km geleden dat we voor het laatst niet hebben gefietst, en ondanks dat Cha Am niet de badplaats is wat ik er van had verwacht is het goed om even niet op een zadel te zitten, de knieën rust te geven en nog beter…. Niet om half 5 op te staan en nog half slapend een paar kleffe boterhammen met Skippy pindakaas naar binnen te werken.

Wanneer we wakker worden in onze bungalow besluiten we eerst eens te gaan ontbijten bij de bakker aan de overkant van het ‘resort’. Daar verkopen ze echt brood 🙂 met heerlijke tonijn salade, aardbeien smoothies én echte koffie. Terwijl we nog bezig zijn met het ontbijt kijken we stiekem al in de menu kaart om te bepalen wat we die middag voor lunch gaan bestellen.

Het is ondertussen alweer bijna anderhalve maand geleden dat we vanuit Udon Thani een pakket met de post naar Nederland hebben gestuurd, echter is deze nog steeds niet aangekomen. We hebben in Cambodja via track & trace gezien dat het pakket bij de douane op Bangkok is geweigerd en terug gestuurd naar het postkantoor. Omdat we nu voor de eerste keer sinds weken weer iemand bij onze accommodatie hebben die goed genoeg Engels spreekt zodat we ons probleem uit kunnen leggen, besluiten we te vragen of zij wellicht met het postkantoor in Udon Thani zou willen bellen. Na een uur doorverbonden te worden, nog 3 keer uit te leggen dat we echt niet in de gelegenheid zijn om 700 kilometer terug te fietsen naar Udon Thani om daar ons pakketje op te halen krijgen we het voor elkaar dat het pakket naar een ander postkantoor in Thailand wordt verstuurd. We moeten wel eerst nog even het originele bonnetje, een kopie van ons paspoort en ander documentatie via expres post opsturen, en wanneer ze dit hebben ontvangen zullen ze het pakket versturen naar het postkantoor van Ranong waar we over zo’n anderhalve week verwachten te arriveren. Heerlijk hoe je bijna een halve dag zoet kunt zijn met iets dat je al lang geregeld dacht te hebben, maar omdat je de batterijen uit je camera bent vergeten te verwijderen waardoor het pakket niet met luchtvracht verstuurd kan worden toch allemaal weer iets ingewikkelder blijkt dan dat je had gedacht.

We besluiten van een welverdiende lunch te gaan genieten en nemen daarna een heerijk verkoelende duik in het zwembad, waarna we naar het strand lopen om daar met een koud biertje van de zonsondergang te genieten. We hebben gister toen we Cha Am binnen fietste opzoek naar het ‘resort’ wat straatjes gezien die er gezellig uit zagen dus daar besluiten we een hapje te gaan eten. Wanneer we het eerste straatje in lopen blijken er veel vrouwen te zitten die klaar zijn voor een leuk avondje uit. In ieder geval, zo zijn ze gekleed. Wanneer we het derde tentje voorbij lopen met alleen maar Thaise vrouwen op het terras is het wel duidelijk haha. Dit is geen gezellig straatje om een hapje te eten, hier komen de mannelijke toeristen opzoek naar een beetje plezier. We slaan de massages die ons iedere 5 meter worden aangeboden beleeft af, en besluiten uiteindelijk maar weer in hetzelfde restaurant als de avond daarvoor te gaan eten…

De échte bakker
geschreven door Nikki

Gistermiddag hadden we bij een échte bakker al wat brood gehaald voor het ontbijt. Normaal eten we het droge en veel te zoute brood van de 7-Eleven maar het brood van de bakker is net zoals thuis! Heerlijk, écht brood hebben we stiekem wel gemist.

Na een heerlijke rustdag en een heerlijk ontbijt vertrekken we vandaag richting Sam Roi Yot. Opnieuw fietsen we weer door de ananasplantages. Jammer dat die ananassen zo zwaar zijn anders had ik er wel een paar willen plukken.

En jahoor… Eindelijk… Daar is ie dan! De prachtig helderblauwe zee met wit zandstrand, en in geen velden of wegen een mens te bekennen. We rusten heel even uit, genieten van het uitzicht en fietsen dan weer door. We zien allerlei tropische vogels met de meest mooie kleuren, naast ons slingeren aapjes door de bomen en in de verte doemen zich bergen op die het uitzicht nog exotischer maken.

We arriveren bij een hotel dat te koop staat, er is geen toerist te bekennen en de eigenaresse heeft ook absoluut geen haast om ons te begroeten. Ze doet een beetje moeilijk over de kamerprijs maar uiteindelijk krijgen we toch ons zin. Ze wil een fortuin voor het ontbijt dus we kopen zelf wel ergens een brood ofzo. Als ze bij iedereen zo onvriendelijk doet begrijp ik dat hier geen toerist meer komt en dat ze haar hotel daarom moet verkopen. Het is nog vroeg in de middag dus we gaan even lekker genieten van ons privé zwembad met ligbedden in de schaduw – het is echt veel te warm om te zonnen.

Zwoele blikken en een knipoog
geschreven door Nikki

Het is nog net geen zes uur in de ochtend en het is nog donker maar wij zitten al op de fiets. Met deze temperaturen zo vroeg in de morgen is het echt heerlijk om te fietsen en de snelheid zit er daarom ook goed in. We fietsen langs een natuurpark waar je een toegangspas voor moet kopen om de wilde apen te spotten. Echter langs deze weg en in de bomen zit het helemaal vol met aapjes die opzoek zijn naar eten en die wij vanaf onze fiets kunnen aanschouwen.

We fietsen naar een militaire basis in Ao Manao waar je tegenwoordig in het hotel op de basis kunt overnachten. Op Wing 5 is een Beach Hotel gebouwd dat van origine bedoeld was voor de familie van het luchtmacht personeel. Het was niet mogelijk om een hotelkamer te reserveren dus op goed geluk fietsen we erheen. We arriveren rond half 1 zodat we de meeste kans maken op een beschikbare kamer en dan hebben ook nog de hele middag om van het zwembad en de zee te genieten. De receptioniste verteld ons dat we pas vanaf 14 uur kunnen inchecken. Het is niet anders en om de tijd te doden eten we nog even een broodje in de schaduw. Om 14 uur wordt ons verteld dat er nog geen kamer beschikbaar is, het zou nog wel eens een half uurtje kunnen duren. Ik wordt er echt mega ongeduldig van, ik wil gewoon lekker afkoelen in het zwembad of de zee! Na veel gedoe krijgen we eindelijk een kamer, parkeren we onze fietsen in de lobby en betrappen we de schoonmaakster op het TV kijken in onze kamer met een flesje drinken in haar hand… Logisch dat alles zo lang duurde! We hijsen ons snel in onze zwemkleding en scoren een stoel en autoband op het strand. Ik was liever naar het zwembad gegaan maar de boete van 1.250 euro voor het niet dragen van een badmuts kon ik me niet veroorloven 😉 Van dat geld koop ik liever een paar keer per dag een heerlijk ijsje 😉 We lopen de warme ondiepe zee in tot de boei, springen met veel moeite in de autoband en laten ons door de golven weer naar het strand drijven – we hebben het er druk van!

S’ Avonds na het eten kopen we in een winkeltje nog een ijsje. Een jongen van onze leeftijd komt aangerend en vraagt aan Ralph wat voor ijsje hij wilt. Ik dacht meteen van wat maakt dat nou uit, we kunnen zelf toch een ijsje uit die bak pakken? Hij kijkt Ralph zwoel en doordringend aan en zegt met een zachte stem hoeveel de ijsjes kosten. Wanneer we hebben betaald overhandigd hij het wisselgeld uiteraard gepaard met overdreven veel aanrakingen. Hij geeft Ralph nog een knipoog en zegt weer heel zwoel gedag. Wat een hunk is die man van mij ook he?! Hij heeft hier sjans van iedereen! 😉

“Natuurpark, verboden toegang”
geschreven door Nikki

In zo’n groot hotel als dit verwacht je een grote ontbijtzaal maar dit hotel is meer op z’n Thais… Na een zoektocht door het hotel vonden we buiten in een bijgebouwtje een soort van kantine met een ontbijtbuffet. Buiten op het terras, in de brandende zon kunnen we plaatsnemen aan het laatste vrije camping tafeltje met plastic stoeltjes. Ralph roostert het brood terwijl ik onze luxueuze spot bewaak. Wanneer Ralph komt aanlopen met een gezicht dat op ontploffen staat en slechts twee broodjes op een bordje denk ik meteen dat er geen ontbijt meer is… maar nee… Ralph had tien minuten lang brood staan roosteren en toen hij naar buiten liep waaide de hele stapel brood van zijn bordje op de grond. Gelukkig (voor mij) hebben ze ook nog spaghetti, knakworsten en ketchup 😉

We proberen de hoofdweg te vermijden en komen midden in een bos terecht. Het fietspad heeft plaats gemaakt voor een soort van verlaten wandelpad. We stuiten op een zelfgemaakt hek van prikkeldraad en takken. Volgens de navigatie zouden we hier wel doorheen kunnen… Ik kruip door het prikkeldraad heen en zie dat het wandelpad verderop vervolgd. Terwijl ik het hek begin te ontmantelen valt Ralph zijn oog op een ander stuk hek waar we zonder iets te kapot te maken ook onderdoor kunnen met de fietsen.

We fietsen over het wandelpad dat ons richting de zee leidt. Uit het niets horen we een hond blaffen, het klinkt alsof hij achter ons aankomt dus we zetten de vaart er in. Maar opeens houdt de weg op, we kunnen geen kant op. De hond klinkt inmiddels al iets verder weg. Op goed geluk fietsen we het hele stuk weer terug en zien uiteindelijk dat de hond achter een hek zit. We besluiten om een ander wandelpad te nemen, dit pad zou ook weer bij een normale weg moeten uitkomen. Er staat wel een bord bij het wandelpad met de tekst ‘natuurpark, verboden toegang’. Ik geloof niet dat hier boswachters zijn en als we betrapt worden zeggen we toch gewoon dat we het bord niet hebben gezien! Dit wandelpad begint redelijk maar al snel wordt het zand steeds muller, maken de bomen en takken het pad steeds nauwer en blijf ik steeds met mijn haar in de takken hangen. Auw wat doet dat zeer! Ik blijf doorfietsen terwijl de scherpe takken over mijn hoofd, rug en benen schrapen totdat ook deze weg dood loopt. Zo komen we nooit verder, ons water is ook al bijna op en we hebben geen eten bij ons. We besluiten om weer helemaal terug te fietsen en dan maar de drukke hoofdweg te volgen.

Langs de drukke hoofdweg stoppen we bij een bungalowparkje om te overnachten. Er zijn geen winkels in de buurt maar wel een pizzeria waar we onder het genot van een heerlijk biertje, begrafenis muziek van Pavarotti en heel veel muggen van een welverdiende pizza genieten. De bungalow is smerig, er liggen haren in de koelkast, in het matras zitten zoveel springveren dat je er prima op kunt trampolinespringen en de badkamer heeft geen plafond… Ach, we hebben tenminste een lekkere douche en een wc met wc papier – we hadden ook nog ergens onze tent kunnen opzetten en dan hadden we nog minder luxe gehad.

Mr. Lalph!?
geschreven door Ralph

Na afgelopen nacht niet zo heel erg goed op ons matras met springveren te hebben geslapen vervolgen we in alle vroegte onze weg richting Chumphon. De wegen zijn heerlijk rustig en het is zelfs nog een klein beetje fris op de fiets. Nou ja fris… Het is zo’n 25 graden, maar na wat we de afgelopen weken gewend zijn is dat voor ons tegenwoordig al een behoorlijk koude ochtend 🙂

De weg begint glooiender te worden, en na zo’n 20km te hebben gefietst is van een vlakke weg zoals dat de afgelopen maand het geval is geweest echt geen sprake meer. Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan, maar Zuid Thailand heeft natuurlijk ook gewoon bergen en of we nu via het Westen of Oosten verder naar het Zuiden gaan fietsen, vlak zal het de aankomende tijd niet zijn.

Als we die middag de laatste 30km naar Chumphon fietsen word ik gebeld. Eerst denk ik dat ik per ongeluk mijn wekker heb gezet, maar wanneer ik mijn telefoon uit de stuurtas haal zie ik dat er wordt gebeld door een Thais nummer. Toen we afgelopen week in Cha Am ons postpakket opnieuw lieten opsturen moest ik een telefoonnummer geven. We hebben een Thaise sim kaart gekocht voor mobiel internet, dus ik heb dit nummer maar opgegeven niet wetende dat ze ook echt zouden gaan bellen. Ik neem de telefoon op, en aan de andere kant van de lijn zegt iemand: “Mr. Lalph? Mr. Lalph? Do you speak Thai?”  zodra ik aangeef dat ik inderdaad Mr. Lalph ben 🙂 maar geen Thai spreek begint de beste man mijn naam te spellen. Dit herhaalt zich nog zo’n 3 keer, en uiteindelijk weet ik door heel vaak “Ranong” te zeggen volgens mij voor elkaar te krijgen dat ze het pakket daarheen gaan versturen. Fingers crossed!

Terwijl ik sta te bellen zie ik dat er rechts van ons een enorme donkere lucht in aantocht is. Officieel is het nog geen regenseizoen, maar sinds dat we in Azië fietsen horen we overal dat het weer dit jaar echt uit de pas loopt met hoe het seizoen normaal verloopt. We fietsen door en zien in een tijdsbestek van nog geen uur de temperatuur met bijna 10 graden dalen en de wind behoorlijk aantrekken. Heerlijk die verkoeling, maar een tropische regenbui zo vlak voordat we bij ons hotel aankomen daar heb ik niet zo’n zin. We fietsen de laatste 10 kilometer in een straf tempo naar het hotel, en als we er nog geen 5 minuten zijn aangekomen breekt de hemel open. Terwijl we zitten bij te komen van een dag met veel klimmen kijken we naar de grote druppels die met heel veel tegelijk uit de lucht komen vallen. We eten wat van de ananas die we bij aankomst hebben gekregen, en besluiten dat we hier aan dit mooie witte strand maar weer eens een rustdag gaan houden.

Tijdens het avond eten raken we aan de praat met een Nederlands stel die ons eerder die dag hebben zien fietsen door de heuvels en verbaasd zijn dat we al tot hier zijn gekomen. Grappig hoe je zelf al niet meer erg onder de indruk bent van … kilometer fietsen, maar dat het voor andere mensen toch nog best iets is waar ze bewondering voor hebben. Het maakt je er weer van bewust waar je samen mee bezig bent, en dat dit toch wel een heel bijzonder avontuur is!

“FORE!”
geschreven door Ralph

Bij aankomst in het hotel gister viel ons nadat het opgehouden was met regenen al op dat er iedere 30 minuten vuurwerk werd afgestoken. De Nederlanders die ondertussen terug naar Bangkok zijn vertrokken en daarmee ons als enige buitenlandse toeristen achterlaten in dit badplaatsje, hebben ons verteld dat de Thai dit doen om boze geesten te verjagen en op die manier de lokale vissers op zee te beschermen. Het heeft iets heel aparts, beeld je in dat je thuis in je tuin lekker van het zonnetje zit te genieten en dat de buurman op de hoek van de straat ieder half uur een honderdduizend klapper afsteekt. Je zou er bijna de hele dag oliebollen en appelflappen van gaan eten 😉

We besluiten even een kijkje te gaan nemen, maar het is zo warm dat we na het bekijken van de ruimte waar het vuurwerk in wordt afgestoken beide alweer helemaal bezweet zijn, en omdat er voor de rest echt helemaal niets te doen is in Chumphon gaan we lekker genieten van het strand waar geen toerist te bekennen is en we het dus helemaal voor onszelf hebben.

De zee is zo helder, het lijkt wel alsof iemand de kraan met water open heeft gezet en dan ook nog eens op een heerlijke temperatuur zodat je niet hoeft te wennen. Over het strand zien we krabbetjes heen en weer lopen, en uiteindelijk besluiten we om lekker in de zee te gaan zitten om op die manier een beetje te ontsnappen aan de hitte. Als we al een tijd in het water zitten, voel ik plots iets hards op de achterkant van mijn hoofd vallen. Wanneer ik er aan voel zie ik dat het behoorlijk bloed dus ik besluit maar even terug te lopen naar het hotel om er daar beter naar te kunnen kijken. Waarschijnlijk heb ik net de pech gehad dat een vogel iets heeft laten vallen vanuit de lucht, of zou er dan toch een kleine waarheid schuilen achter de verhalen over boze geesten op deze zee 😉

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 56
Aantal kilometer gefietst: 5425
Aantal liter water genuttigd: 308
Aantal bananen genuttigd: 180
Kortste dagafstand: 52
Langste dagafstand: 180

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.