Fietsen door Zuid-Oost Azië – Thailand deel 11

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 11 beschrijven we hoe we in 2 weken van de oostkust in Zuid Thailand naar de grens met Maleisië fietsen. Veel lees en kijkplezier!

Fietsen door Thailand – onze route

We fietsen dit deel door Thailand uiteindelijk als volgt:
Etappe 57 – 140km: Mueang Chumphon naar Sai Daeng Ranong (overnachting 500 Baht)
Etappe 58 – 25km: Sai Daeng Ranong naar Ranong Centre (overnachting 1200 Baht)
Etappe 59 – 118km: Ranong Centre naar Kuraburi (overnachting 500 Baht)
Etappe 60 – 87km: Kuraburi naar Khao Lak (overnachting 1000 Baht)
Etappe 61 – 97km: Khao Lak naar Ao Luk (overnachting 600 Baht)
Etappe 62 – 88km: Ao Luk naar Huaynamkhao Khlong Thom (overnachting 500 Baht)
Etappe 63 – 83km: Huaynamkhao Khlong Thom naar Trang (overnachting 650 Baht)
Etappe 64 – 95km: Thom naar Trang naar Bang Kaeo / Phattalung (overnachting 600 Baht)
Etappe 65 – 106km: Bang Kaeo / Phattalung naar Sadeo (overnachting 450 Baht)

Een dag uit het leven van een vakantiefietser
geschreven door Ralph

Na heerlijk te hebben genoten van een ontspannen rustdag in Chumphon is het weer tijd om verder te fietsen. We hebben nog één ding op ons wensen lijstje voor Thailand staan, en dat is het bezoeken van een tropisch eiland waar iedereen het altijd over heeft. We hebben 2 weken geleden al verschillende eilanden uitgeplozen via verschillende blogs, en wat opvalt is dat ze bijna allemaal mega toeristisch en daarmee ook erg aan de prijs zijn voor wat wij de afgelopen maanden gewend zijn. Niet zo gek natuurlijk, maar niet helemaal ons ding! We hebben een eiland gekozen aan de Westkust van Thailand, en moeten dus vanuit Chumphon oversteken naar de andere kant van het land. Dit kan via highway 4, maar die proberen we zo lang als mogelijk te vermijden. Als alternatief zijn er 2 verschillende wegen die als witte lijn staan aangeduid op onze landkaart. De eerste vinden we ook op Google Maps, maar de andere alleen via de navigatie op de telefoon. Omdat de eerste optie zo’n 160km betreft, en de tweede ‘maar’ 120km besluiten we om voor de laatste te kiezen zodat we het in 1 dag kunnen fietsen.

We zetten de wekker vroeg, en hebben de tassen gisteravond allemaal al klaar gezet zodat we direct na ons ontbijt kunnen vertrekken. Om half 6 zitten we op de fiets, en zelfs de honden die langs de weg liggen en ons normaal nog wel een paar honderd meter achterna zitten vinden het nu nog te vroeg. We fietsen weer over heerlijk rustige wegen, en de eerste 40km zijn dan ook zo voorbij. Terwijl we door de palmbomen plantages fietsen, zien we om ons heen de bergen opdoemen die werkelijk prachtig zijn en omdat de weg glooiend is kunnen we er dan ook volop van genieten. We fietsen een beetje richting het midden van Thailand en tot nu toe hebben we het tempo er lekker in zitten. We komen onderweg alleen geen enkel bungalow park, guesthouse of ook maar iets wat op een slaapgelegenheid lijkt tegen dus we beginnen ons steeds meer te realiseren dat de 120km die we vandaag willen afleggen, ook echt volledig gefietst moeten worden als we niet in onze tent willen overnachten.

Net na het middaguur hebben we 80km afgelegd, en komen we aan bij een tankstation aan een drukke snelweg. Terwijl we richting het tankstation fietsen begin ik mij af te vragen waar we dan precies zitten, aangezien de witte lijn op de landkaart alles behalve een snelweg zou passeren… Als Nikki wat koud drinken en iets te eten voor onderweg koopt, kijk ik ondertussen toch nog maar even op de navigatie. Ja, hoor! We zijn weer terug naar de Oost kust van Thailand gefietst :$ Ergens heb ik de verkeerde afslag genomen toen de navigatie aangaf dat we zo’n 10km rechtdoor moesten fietsen, en hierdoor zijn we nu ruim 15km verkeerd gefietst 🙁 Ik durf het bijna niet te zeggen, maar als Nik terug komt met eten en drinken vertel ik wat er gebeurd is en dus bespreken we onze opties 🙂 Omdat het tot nu toe allemaal is meegevallen, en het nog vroeg in de middag is besluiten we dat 60km nog wel te doen moet zijn in de resterende 5 uur voordat het donker wordt.

We fietsen terug naar het punt waar we de verkeerde afslag heb genomen, en met 95km op de teller beginnen we aan het laatste deel van de dag. De wegen die de hele ochtend van perfect asfalt zijn geweest veranderen binnen no time in onverharde grindwegen. Het gevolg hiervan is dat het fietsen nu ineens een stuk minder snel gaat als eerder vandaag, en omdat we steeds meer heuvel op, heuvel af moeten fietsen en daarbij continu om de grotere stenen heen moeten manoeuvreren zijn we blij als we na iets meer dan 100km te hebben gefietst de wegen weer beter worden, en we een dorpje tegenkomen waar we iets kunnen eten. Terwijl we even staan bij te komen stapt er een Duitser op ons af die hier toevallig woont met zijn Thaise vrouw. We vragen of de door ons gekozen route richting Ranong goed te doen is en hij geeft aan dat het nog wel wat klimmen wordt de aankomende 20km, maar daarna zal het vooral afdalen zijn. We eten een beetje rijst met groente, kopen nog een koud blikje Fanta en besluiten onze weg te vervolgen.

Zodra we weer een paar kilometer onderweg zijn beginnen de eerste klimmetjes inderdaad te komen. Niet lang, vaak maar een paar honderd meter, echter wel behoorlijk steil. Je kunt bij het afdalen van de vorige klim niet genoeg vaart maken om nog een behoorlijk stuk de volgende heuvel op te trappen zonder er veel te veel kracht voor te moeten zetten. De ene na de andere heuvel volgt, en ondertussen is het al 3 uur. De temperatuur lijkt zijn hoogste punt bereikt te hebben, want we merken dat de zon enorm staat te branden op ons hoofd en de energie neemt met iedere heuvel drastisch af. Nik stelt voor om tot 4 uur ergens een plekje in de schaduw op te zoeken zodat we niet door het heetst van de dag hoeven te fietsen, maar als we ergens een plekje vinden en binnen 10 minuten door een hele mieren kolonie worden aangevallen besluiten we toch maar weer door te fietsen. We fietsen weer een aantal heuvels over, totdat we door een bocht fietsen en we recht tegen een muur op rijden die wel verticaal omhoog lijkt te lopen. De eerste meters proberen we het nog fietsend, maar al snel zit er niets anders op dan de fietsen omhoog te duwen. Waar we dit normaal apart van elkaar doen, is de weg nu zó steil dat we met z’n tweeën 1 fiets per keer kunnen duwen. Telkens leggen we zo’n honderd meter met een fiets af, waarna we eerst weer een paar minuten nodig hebben om er van bij te komen, terug te lopen, en de volgende fiets op te halen. Dit gaat zo’n 2km door en kost ons bijna anderhalf uur.

Als we dan eindelijk boven zijn vraag ik mezelf af waarom ik eigenlijk niet gewoon een zwembroek aantrek op de fiets. Ik ben vanaf mijn pet tot en met mijn schoenen helemaal doorweekt van het zweet. We beginnen af te dalen maar na een paar bochten gaat de weg wederom omhoog. En wij maar denken dat we het achter de rug hadden haha. Wederom duwen we onze fietsen omhoog, nu gelukkig wel apart van elkaar omdat het iets minder heftig stijgt, maar als we tot 3 keer aan toe afdalen, duwen, weer een stukje afdalen, gevolgd door een stuk duwen, beginnen we te twijfelen wanneer er dan eindelijk een eind komt aan deze klim… Uiteindelijk na zo’n 2 en half uur vanaf het moment dat we begonnen zijn aan de klim bereiken we dan toch de top. Er staat een bordje dat aangeeft dat het stijgingspercentage 8% is. Yeah right! Als dit 8% is, dan is Laos net zo vlak als Nederland 🙂 Het is ondertussen al na 6 uur en we zitten dus al ruim 12 uur op de fiets en Ranong is nog zo’n 40km verder fietsen. De zon begint onder te gaan en we beginnen ons serieus af te vragen of we het wel gaan halen voordat het donker wordt.

We dalen af, en met de laatste kracht die we nog over hebben fietsen zo hard mogelijk door om het national park uit te komen. We komen onderweg nergens dorpjes tegen waar we iets kunnen eten, dus kamperen is wat mij betreft ook geen optie. Ik vraag aan Nik hoe zij er tegenaan kijkt en ze geeft aan ook liever door te fietsen zolang als het nog kan. We zien op de navigatie dat de laatste 30km over een snelweg gaan, en hopen dan ook dat we daar iets van een slaapgelegenheid tegen gaan komen. Als we rond 8 uur de snelweg op fietsen is de zon net onder. Gelukkig staan er lantaarnpalen, en door de vluchtstrook durven we het aan om verder te fietsen. We kopen bij een 7 Eleven die we tegenkomen wat brood, melk en andere dingen zodat we vanavond in ieder geval nog iets te eten hebben, en fietsen door opzoek naar een plek om te overnachten. Niet veel later zijn de lantaarnpalen verdwenen en fietsen we over een pik donkere weg waar we nog geen 10 meter voor ons uit kunnen kijken. We hopen dat de auto’s ons achterlicht goed zien en we worden iets wat zenuwachtig van de blaffende honden die we dichtbij ons horen maar niet kunnen zien 🙁

Gelukkig vinden we na een uur zo over de donkere weg te fietsen dan eindelijk een plek waar wat bungalows staan en waar we kunnen overnachten. De mensen spreken geen woord Engels, en laten Nik alle verschillende kamers zien die ze beschikbaar hebben terwijl voor ons een bed en douche alles is wat we op dit moment nodig hebben. We gooien de tassen naar binnen, nemen een kouden douche, eten wat brood en vallen als een blok in slaap. Wat een dag!

Een ongelukje zit in een klein hoekje
geschreven door Nikki

Gelukkig hadden we gisteravond al wat brood, beleg en melk gehaald als ´avondeten´ en hebben we daar nog wat van over zodat we toch nog met een gevulde maag aan de dag kunnen beginnen. Als het goed is, is het maar zo’n twintig kilometer naar het centrum van Ranong dus we doen lekker rustig aan en waarschijnlijk kunnen we pas na het middaguur ergens inchecken.

Zodra we op onze aluminium rossen stappen voelen we nagenoeg alle spieren, van onze kleine teen tot onze lies. De tocht van gister door het nationaal park heeft er flink ingehakt. Gisteravond was het zo ontzettend donker dat we geen idee hadden hoe de weg liep. Omhoog, omlaag, een bocht…je zag echt geen reet. Nu bij daglicht zien we meteen dat we vandaag mogen beginnen aan een flinke klim. Gelukkig waren we hier gisteravond gestopt want ik weet niet of ik dit nog zou hebben getrokken, Na 3 kilometer staan we dan eindelijk boven, we hebben beide al anderhalve liter water op, wat zich waarschijnlijk al allemaal via de zweetdruppels op ons lichaam heeft verlaten. De rest van de rit gaat heerlijk bergafwaarts!

In Ranong gaan we eerst naar het postkantoor. Hier halen we ons pakket op dat niet verder kwam dan de douane in Bangkok vanwege de batterij die nog in de camera zit. We halen de batterij eruit, doen er onze souvernirs uit Siem Reap bij en versturen het opnieuw nar Nederland. Fingers crossed.

We vinden een hotel waar we onze bagage kunnen achterlaten wanneer we morgen voor een paar dagen naar het eiland Koh Phayam vertrekken, en boeken meteen een kamer voor de terugkomst. Het hotel is redelijk aan de prijs maar in de andere (goedkopere) hotelletjes in de stad wil je niet dood gevonden worden.

Vervolgens brengen we Ralph zijn telefoon weg ter reparatie want die doet het al een aantal weken niet meer zoals dat zou moeten. In eerdere winkeltjes kregen we steeds te horen dat het scherm niet gemaakt kan worden maar hier in Ranong kunnen we de telefoon over drie dagen ophalen! Dat komt precies goed uit!

We fietsen nog even naar de supermarkt om iets voor de lunch en het ontbijt van morgen te halen. Ik heb natuurlijk weer veel te veel in het winkelwagentje gegooid maar na enige logistieke kunstjes past het net aan in de fietstas. We wachten nog heel even onder het afdakje van de fietsenstalling (naja, wij zijn de enige met een fiets, voor de rest staan er alleen maar brommers) tot de tropische regenbui voorbij is. Als het alleen nog maar wat miezert stappen we op onze fiets. Wanneer ik een haakse bocht neem en mijn wielen over het natte en het met mos bedekte asfalt weg glijden valt meteen mijn fiets om doordat er teveel gewicht aan een kant hangt. Ik glij nog een paar meter met mijn buik en heup over het asfalt en kom dan ook tot stilstand. Er komen meteen medewerkers van de supermarkt aangerend die mij en mijn fiets overeind helpen maar ik heb zo’n pijn dat ik liever in de plas blijf liggen. Langzaam probeer ik te zitten en zie dat mijn hele heup opgezwollen is en onder het bloed zit, net als mijn elleboog. Met veel pijn en moeite en de tranen in mijn ogen fiets ik terug naar het hotel waar ik al het vuiligheid uit de wonden probeer te spoelen en met wat ijs de zwelling en het bloeden probeer te stoppen. Pfff wat doet dát zeer zeg!

Hippie eiland
geschreven door Nikki

We fietsen naar de pier waar we een ticket voor de boot naar Koh Phayam kunnen kopen. Bij de pier liggen twee speedboten die naar een ander eiland varen. Wij moeten ons melden bij een andere haven waar onze boot ligt, een kilometer verderop. De boot ligt er al…naja…boot?? Het is meer een krot met autostoelen en een hele lawaaierige motor. Maar het kan altijd erger! De boot die ernaast ligt ziet er al helemaal verschrikkelijk uit. We wachten een half uurtje en zien dat er voor een compleet toeristisch eiland aan bier, frisdrank, ijsblokjes, WC-rollen en nog veel meer aan boord wordt gebracht. Vervolgens tillen ze ook nog even onze fietsen aan boord. We mogen plaats nemen op een van de vele kapotte natte autostoelen die speciaal voor de toeristen op deze boot zijn gemonteerd. Achterin naast de ontzettend lawaaierige motor vinden we nog twee drogen stoelen die nog heel zijn ook! Het zeewater is hier echt te ranzig! Er drijft van alles in zoals plastic afval en visresten. We kunnen ons niet voorstellen dat het zeewater bij Koh Phayam schoon en helderblauw is.

Ook al is het ontzettend lawaaierig en duurt de overtocht maar een kleine drie uur, vallen we toch nog even in slaap! Dat reizen is ook zó vermoeiend 😉

Zodra we in de haven zijn aankomen moeten we met de fiets over smalle zandpaden om bij onze bungalow op een verlaten strandje te komen. Het heeft de afgelopen paar dagen hevig geregend dus het is allemaal een beetje blubberig. De eigenaar van het bungalow park lijkt wel geen haast en geen zin te hebben om ons te begroeten. Hij loopt met ons mee naar een bungalow, veegt nog even wat zand en blaadjes van de veranda en loopt weer weg. De bungalow is vies van het zand en insecten, de handdoeken lijken wel met wax gewassen zo vet als ze zijn en het is echt bloedheet in dat hok. We hebben geen airco en geen koelkast maar we hebben wel een ventilator en een buiten douche met koud water en uitzicht op zee. Oja, we hebben ook nog een hele gezellige hond, een kikker in het toilet, muggen all-over-the-place en allerlei ander ongedierte waar we zo’n beetje ons hele verblijf achteraan hebben gerend.

We besluiten om te gaan lunchen aan de andere kant van het eiland. Het wandelpad gaat steil op en neer en de zon staat inmiddels ook lekker op ons bolletje te fikken. Het eiland is maar 5 kilometer breed, maar halverwege moeten we toch echt even stoppen voor een lekker koud biertje…de andere kant van het eiland hebben we vandaag niet meer gezien 😉

Het eiland staat vol met cashewbomen. Zodra je op het eiland aankomt ruik je meteen het eigenaardige zoete luchtje van de cashewnoten. De schil om de cashewnoot is giftig en geeft irritaties aan je huid zodra je de vrucht oppakt of wanneer je er met je blote voetjes op gaat staan. Daarom zie je overal locals met handschoenen aan en prikkers om de cashewnoten op te rapen. De meeste noten worden weggegooid maar er zijn nog enkele locals die de vruchten bewerken om uiteindelijk de alom bekende cashewnoten kunnen verkopen.

De warmte put ons echt uit. We zijn ook nog wel moe van de afgelopen dagen en keken daarom uit naar even een paar dagen aan het strand en zwembad hangen en niks doen. Maar die vieze bungalow is zo warm dat we er niet van kunnen slapen.

Nog 1 nachtje proberen
geschreven door Nikki

Wat een nacht! Of beter gezegd géén nacht! Het was zo ontzettend warm in de bungalow, ruim over de dertig graden. En dan ook nog al die ritselende gekko’s die in de rondte lopen, en de insecten en muggen die door de gaten in onze klamboe lekker in ons bezweette lichaam zitten te prikken en te steken. We hebben geen oog dicht gedaan!

Eigenlijk willen we vandaag met de boot terug naar Ranong, terug naar het hotel. Dit eiland is niks voor ons en we vervelen ons dood. We hadden deze bungalow vooraf voor drie nachten gereserveerd, want er zijn niet heel veel accommodaties op dit eiland en we wilde er wel zeker van zijn dat we op dit eiland in een knappe bungalow konden overnachten :S dusss goed geregeld weer…

We spreken af dat we het nog 1 nachtje proberen en dan kijken we morgen opnieuw of we nog steeds eerder naar Ranong terug willen. In de middag gaan we lekker afkoelen in het zwembadje. In de ‘bibliotheek’ naast het zwembad vind ik nog twee Nederlandstalige boeken waar ik meteen in begin te lezen. Het betrekt, gaat steeds harder waaien en uiteindelijk begint  het te regenen. Heerlijk!! De weergoden hebben aan ons gedacht!! We blijven net zolang in het zwembad hangen tot ik er kippenvel van krijg 😛

‘S avonds eten we wat in het restaurant op het bungalowpark omdat we geen zin hebben om een half uur naar het dichtstbijzijnde restaurant te lopen. De paden op dit eiland zijn niet verlicht en we waren niet zo slim om onze zaklamp vanuit Ranong mee te nemen.  Er is namelijk geen elektra op dit eiland is, alles wordt met generators opgewekt en zo voorzien de bewoners zichtzelf met alleen het hoognodige.

Lekker ontspannen
geschreven door Nikki

Nadat ik gister de twee boeken had gevonden ben ik meteen begonnen te lezen in de thriller. Het was zo’n spannend verhaal dat ik de hele nacht heb gelezen en vanmorgen om een uur of tien, toen ik het boek van 275 pagina’s uit had, in slaap ben gevallen. De schrijvers van dit soort thrillers moeten volgens mij ook echt een steekje los hebben om zo’n ziekelijk verhaal zo gedetailleerd op te kunnen schrijven.

We besluiten om hier nog een nachtje te blijven en vandaag een rondje over het eiland te fietsen – daarom hadden we eigenlijk ook de fietsen meegenomen 😀 We fietsen via de kronkelweggetjes eerst naar het noorden, daar bekijken we een zelfgemaakt schip. Deze hippies hebben in de loop der jaren allemaal hout verzameld en er een boot van gemaakt. Even verderop drinken we een biertje en kijken we hoe de lucht steeds meer betrekt. Via een omweg fietsen we snel naar het westen van het eiland. Hier moet zich het mooiste strand van het eiland bevinden. De weg ernaartoe ligt bezaaid met kapotte bierflesjes en ander afval. Zonde! Zelfs op een eiland moeten we oppassen dat we niet lek rijden.

Solly! Small ploblem…
geschreven door Nikki

Ik sta vroeg op om vanaf ons strand een aantal foto’s te maken van de prachtige zonsopkomst. Ik struikel nog net niet over de telelenzen van de fotografen die hetzelfde hebben bedacht en het lukt me om een paar mooie foto’s te maken. Na het vroege ontbijt vertrekken we meteen naar de boot die ons terug brengt naar Ranong.

Als we bij een winkeltje een ticket voor de boot willen kopen krijgen we te horen dat we ook voor de fietsen moeten betalen. Wat een oplichters! Op de heenweg hoefde dat ook niet. Als ik bij de boot vraag wat een ticket kost worden al onze spullen al aan boord getild, niemand die hier Engels spreekt. Deze boot is wel iets minder krakkemikkig dan de boot van de heenweg, hij vaart ook wat sneller. Wanneer we bijna in de haven aankomen komt de vrouw van de schipper bij iedereen langs om het geld te incasseren en moeten we alsnog betalen voor onze fietsen 🙂

In Ranong fietsen we eerst langs het telefoonwinkeltje om Ralph z’n telefoon op te halen, die zou nu klaar moeten zijn maar als ik Ralph vervolgens met een sealbag met daarin zijn telefoon in vijf delen uit de winkel zie komen schiet ik in de lach.

Kip zoet zuur
geschreven door Nikki

Vanuit ranong vertrekken we in zuidelijke richting over de highway # 4. Van meerder mensen hebben we gehoord en gelezen dat dit een enorm drukke snelweg is, maar er is geen alternatieve route dus fingers crossed. De temperatuur is echt heerlijk, het is nog steeds bewolkt en regenachtig.

De drukte op de weg valt hartstikke mee, het is geen mooie route maar het is lekker rustig en helemaal niet gevaarlijk. Hoe zuidelijker we gaan hoe islamitischer het wordt – ondanks dat 95% van de Thaise bevolking boeddhistisch is. Het lijkt wel alsof alle noodle soep tentjes samen met de boeddhistische Thai zijn verdwenen en er zijn ook geen 7-Eleven winkels meer te bekennen. We stoppen bij wegrestaurantjes en marktkraampjes om te vragen of ze noodle soep verkopen maar we krijgen steeds een ‘nee’ op ons rekest.

Uiteindelijk vinden we een kraampje waar een vrouwtje helemaal blij wordt zodra we een noodle soep bestellen. En wanneer ik een paar foto’s van Ralph wil maken gaat ze er steeds bij staan met een smile van oor tot oor. Ze schenkt de schaaltjes helemaal vol met ondefinieerbare stukken vlees en bouillon en we krijgen nog een bordje met groene blaadjes en tauge dat steeds opnieuw wordt aangevuld. Inmiddels zit er meer taugé in mijn soep dan ik ooit in mijn hele leven heb gegeten.

In Kuraburi vinden we een oud vervallen bungalowparkje aan een riviertje. De eigenaar laat ons vol trots de bungalow zien die nog net niet op instorten staat. Zelf slaapt ie bij de receptie op een matje op de grond, met nog minder luxe dan wij in het huisje hebben. We zetten onze fietsen op het balkon en controleren de remblokken – die nog goed blijken te zijn, en vervangen het batterijtje van de kilometerteller.

In het dorpje vinden we een restaurantje en bestellen voor de vierde dag op rij kip met zoet zuur. Wanneer we voor de tweede ronde gaan en weer de kip zoet zuur bestellen raakt de serveerster helemaal in de war. We wachten, en wachten, en wachten, en vragen dan toch maar waar ons eten blijft. De serveerster kijkt ons schaapachtig aan en niet veel later verschijnt er een klein bordje rijst met een beetje zoet zuur. Ik ben het een beetje zat en te moe om nogmaals de bestelling te herhalen. We rekenen af en halen nog een rol koekjes en een zak chips 🙂

Een lekker fris opgemaakt bedje
geschreven door Nikki

We fietsen door naar Kao lak, een kustplaatsje dat in 2004 ook is getroffen door de tsunami. We komen aan bij een guesthouse en vragen of ze nog een kamer beschikbaar hebben. We krijgen geen antwoord op onze vraag en weten ook niet wat het kost maar er gaat meteen een schoonmaker druk in de weer. Ik zie dat er een kamer wordt leeggehaald en dat de spullen worden verhuisd, een backpack, sokken, oplader, tandenborstel… Het bed wordt nog even gladgestreken en vervolgens wordt er tegen ons gezegd dat onze kamer klaar is :S

Gadver… het bed is niet eens afgehaald en opnieuw opgemaakt, ze heeft alleen het dekbed even opgeklopt. De badkamer is niet schoongemaakt, net als de slaapkamer… En vervolgens willen ze er nog de hoofdprijs voor hebben ook! Ik wil alleen maar ff eten en slapen, ik heb geen zin om naar een ander hotel of guesthouse opzoek te gaan (die binnen ons budget past) … dat reizen maakt ons wel makkelijk 😉

We zijn er bijna! Maar nog niet helemaal…
geschreven door Ralph

De afgelopen paar dagen zijn vooral erg klam geweest. We hebben erg veel geluk gehad dat we tijdens het fietsen weinig regen hebben gehad, maar vaak als we ergens aankomen aan het begin van de middag duurt het niet lang voordat de hemel open breekt en dat houdt soms wel uren aan. Het begint tot ons door te dringen dat er niets anders op zit dan af en toe door de regen te fietsen, en we hebben tenslotte niet voor niks een extra luchtdoorlatende regenjas gekocht voordat we op reis gingen 🙂 als we eenmaal de eerste dag door de regen fietsen met onze regenjassen aan wordt gelijk duidelijk dat deze niet gemaakt zijn voor temperaturen van rond de 30 graden haha. Hartstikke leuk dat de regen er niet doorheen gaat, maar als je in je jasje zo erg zweet dat je alsnog drijf nat bent dan heeft het weinig nut natuurlijk 🙂

Na 8 dagen onderweg te zijn geweest vanuit Ranong is het nu dan eindelijk zover. We zijn nog maar zo’n 40km verwijderd van de grens met Maleisië. De hele dag zien we om ons heen regenbuien hangen, maar wonder boven wonder blijft het bij ons droog. Althans… totdat we nog zo’n 20km van de grens verwijderd zijn. De hemel breekt wederom open, en we fietsen door de stromende regen richting de grens met Maleisië. Dit houden we zo’n 10km vol maar besluiten dan toch maar in een bushokje te wachten totdat het iets beter wordt. Na anderhalf uur wachten is er nog niks veranderd, en omdat het al tegen 5 uur in de middag is besluiten we om toch nog maar 1 nacht in Thailand door te brengen en dan morgenochtend op ons gemak de grens met Maleisië te passeren.

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 65
Aantal kilometer gefietst: 6162
Aantal liter water genuttigd: 357
Aantal bananen genuttigd: 209
Kortste dagafstand: 25
Langste dagafstand: 180

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.