Fietsen door Zuid-Oost Azië – Thailand deel 3

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 3 beschrijven we onze derde week fietsen door Thailand. Veel leesplezier!

Fietsen door Thailand – onze route

We fietsen dit deel door Thailand uiteindelijk als volgt:
Etappe 10 – Ban Phae Mai – Den Chai trein naar Lampang (overnachting 500 Baht)
Etappe 11 – 107km: Lampang naar Chiang Mai (overnachting 600 Baht)
Etappe 12 – 78km: Chiang Mai naar Chiang Dao (overnachting 960 Baht)

Vrijdag de 13de
geschreven door Nikki

Ik geloof nooit zo in het ongeluk op vrijdag de 13^de maar vandaag liep het allemaal niet zoals we het bedacht hadden. Eigenlijk liep het sinds gisteren al niet volgens ons plan.

Vannacht kon ik wéér de slaap niet vatten. Ik lag maar te woelen. Dekens weg, dekens weer terug. Op m’n zij, toch weer op m’n rug. En wanneer de wekker gaat, ben ik net in slaap gevallen.

Ik probeer een beetje wakker te worden maar m’n linker oog heeft er niet zoveel zin in vandaag. M’n wang voelt ook een beetje dik. O jee, toch geen oogontsteking zoals tijdens bijna iedere vakantie? In de spiegel zie ik twee muggenbeten, een bij mijn oog en een in mijn wang. Pff. Ik zie er niet uit en wanneer ik naar mezelf kijk begin ik mij steeds beroerder te voelen.

Na een muffin, een mueslireep en een beetje water stappen we op de fiets. Ik doe m’n zonnebril op om andere mensen niet te hoeven shockeren met mijn aanblik. Koud beginnen we al aan een flinke klim. Na een paar kilometer hijgen we uit bij de 7-Eleven en doen we onze inkopen voor de rest van de dag. Het gaat ons vandaag niet weer gebeuren dat we zonder eten en drinken komen te zitten.

We gaan verder met onze klim totdat iemand naar ons wijst en roept. Het blijkt een Zuid-Koreaanse cameraploeg te zijn. Ze zijn bezig een documentaire over Thailand te maken. Andy, de coördinator van het stel, vraagt of hij ons mocht filmen als wij een stukje komen aanfietsen. Leuk! Ik stemde in. Maar al snel vond er een heel interview plaats en stond meneer de cameraman ook meteen te draaien. Als bedankje kregen we twee flessen water en sap, heerlijk, je kunt ons echt blij maken met lekker koud drinkwater! Ze filmden en zwaaiden nog even toen we weg fietsten. We zijn echt benieuwd of het wordt uitgezonden op de Zuid-Koreaanse televisie.

We klimmen verder. Onze benen voelen als pap. En die hitte zijn we ook niet helemaal meer gewend. Ralph stapt al snel van zijn fiets af om zijn fiets de berg op te duwen. Normaal ben ik altijd de eerste die dat doet… De bergen zijn zo stijl dat het voor mij nu zwaarder is om mijn fiets omhoog te duwen dan als een slak omhoog te fietsen.

Na ruim twintig kilometer houden we even pauze wanneer we een bordje `railway station’ zien. We overleggen of de route van vandaag wel haalbaar is. Ruim honderd kilometer is het naar Lampang. We fietsen gemiddeld tien kilometer per uur. Ralph kan zijn shirt letterlijk uitwringen van het zweet.

Na 8km dalen komen we aan bij het station maar komen erachter dat vanaf hier helemaal geen trein naar Lampang vertrekt… Shit! Dan moeten we dat hele stuk weer terug omhoog 🙁 Ralph houdt een man in een pick-up truck aan die ons met alle liefde terug naar boven wilt brengen. Eenmaal boven aangekomen besluiten we naar het treinstation van Den Chai te fietsen, waar vandaan we vanmorgen zijn gestart en daar wordt ons verteld dat morgenochtend de eerste trein weer gaat.

5 uur opstaan is echt niks voor mij
geschreven door Ralph

Na gister een totale off day te hebben gehad, gaat vandaag om 5 uur de wekker omdat de Thaise NS het nodig vindt om de treinen zo belachelijk vroeg te laten vertrekken. Mensen die mij op het werk wel eens iets voor 10 uur hebben gevraagd weten dat ik niet op mijn best ben in de ochtend, en vandaag is dat niet anders… Ik probeer wat vieze plakkerige broodjes naar binnen te werken die we de dag ervoor hebben gekocht, en spoel ze weg met de heerlijke lang houdbare melk. Ach ja, het leven van een wereldfietser gaat niet over rozen denk ik bij mijzelf, terwijl ik ondertussen door Nikki word uitgelachen omdat m’n rechter oog nog in slaapmodus zit.

We arriveren bij het trein station, en onmiddellijk komt iemand ons helpen die een beetje Engels spreekt. Ik parkeer mijn fiets voor het loket, wijs nog naar die van Nikki en reken af. We tillen de fietsen over het spoor om bij perron 3 uit te komen, en na ongeveer 15 minuten wachten komt dezelfde man die ons eerder heeft geholpen terug en geeft aan dat ik met hem mee moet komen. Hij is erachter gekomen dat we met de fiets zijn, en hiervoor moeten ook nog kaartjes worden gekocht. Euh…. Ik parkeerde m’n fiets net toch bijna op het loket, dacht je soms dat ik die zou achterlaten? Eerst krijg ik het gevoel dat ze dubbel aan het rekenen zijn, dus weiger ik extra te betalen. Ik word op een gegeven moment zelfs een beetje boos op de beste man. Nooit doen in Azië! Helpt helemaal niks haha. Uiteindelijk ga ik toch nog maar eens op de tarieven borden kijken, en zie inderdaad dat de fietsen nog niet zijn betaald 🙁 Ik reken alsnog netjes af en ga snel terug naar het perron want de trein kan ieder moment vertrekken.

In de trein naar Lampang geniet ik 15 minuten van de mooie omgeving, en val daarna zoals altijd heerlijk in slaap. Ik word wakker van de zon die in mijn gezicht schijnt, en van de mensen die de ramen open zetten waardoor de wind volle bak door de coupé raast 😉 Eenmaal aangekomen in Lampang kijk ik op de navigatie hoe ver het fietsen is naar Chiang Mai. We kunnen kiezen uit een B weg door de bergen, of de super highway 1 die ook door de bergen gaat maar  wel een stuk minder lang. We besluiten ondanks het drukke verkeer voor de laatste optie te gaan en fietsen 110km naar Chiang Mai. Het klimmen is pittig vanwege de warmte, maar de weg gaat niet steil omhoog dus het is een kwestie van doortrappen en uitzitten. Als we op het hoogste punt aankomen treffen we een verzameling van de meest kitscherige beeldjes, tempeltjes, en andere pluraria waar de automobilisten druk naar toeteren als ze voorbij rijden. Zelfs de kippen die rondlopen zijn heilig op dit stukje Thailand.

Als we rond zes uur aankomen in Chiang Mai zitten we er behoorlijk doorheen, en gaan gelijk opzoek naar het Guesthouse dat we eerder hebben opgezocht. Bij aankomst blijkt er enkel nog een kamer zonder airco beschikbaar te zijn, en als ik bijna akkoord wil gaan zegt Nikki “kom op, er zijn hier zoveel toeristen we kunnen echt wel iets beters vinden”. We lopen de straat door en binnen 50 meter vinden we een kamer met airco voor een betere prijs 🙂 Helaas wel zo krap dat we over het bed moeten klimmen om bij de tassen te kunnen haha. Eigenlijk lijkt het meer op een opslagruimte met bed en douche, maar goed, we zijn moe en kijken morgen wel verder.

Lekker de tourist uithangen
geschreven door Ralph

De avond van aankomst in Chiang Mai gaan we als eerste bij een foute tent een patatje met een broodje hamburger eten. We vinden het beide niet echt leuk om zo veel toeristen te zien maar het is wel lekker om eens iets anders te eten dan noodles, rijst, en ei. Tijdens het eten besluiten we om de Mae Hong Son loop te gaan rijden. Nikki heeft dit al uitgezocht voordat we vertrokken, maar wilde het misschien met de fiets doen. De Mae Hong Son loop is een tocht van 680km met in totaal 1864 bochten met heel veel klimmen en dalen. Omdat we wel een beetje aan rust toe zijn, besluiten we om dit met de scooter te gaan doen. Nu alleen nog even regelen dat we onze fiets en bagage ergens veilig op kunnen slaan. We vragen aan de manager van de opslagruimte waar we in slapen wat hij met de prijs kan doen als we de kamer voor vier nachten boeken, en vertellen hem dat deze niet schoon gemaakt hoeft te worden omdat we er toch niet zijn. Als de manager zijn ‘special price’ precies gelijk is aan die voor één avond besluiten we om maar eens bij het iets luxere Guesthouse aan de overkant naar binnen te lopen. Daar is alles geen probleem, kunnen we onze fietsen en tassen kwijt, en kijken we nu al uit naar het heerlijke bed dat op ons staat te wachten voor over vier dagen 🙂

De volgende ochtend huren we de scooters voor nog geen vijf euro per dag, en zien op maps dat we ongeveer 200km af moeten leggen naar onze eerste bestemming. Omdat de brommers tot 100km per uur gaan, hebben we niet heel veel haast dus besluiten eerst nog de tempel op de Doi Suthep berg te bezoeken. 12km klimmen met de scooter, toeteren naar mensen op de fiets uiteraard, maar bij aankomst zijn er zoveel toeristen dat we besluiten niet naar binnen te gaan maar te beginnen aan de Mae Hong Son loop. Rond half 4 hebben we de eerste 100km afgelegd, dus we verwachten ruim voor het donker aan te komen in Mue Sariang. We gaan de hoofdweg af en beginnen aan een super mooie weg met allemaal bochten, overal waar je kijkt natuur, echt genieten! Het begint al wel een beetje fris te worden omdat de zonnestralen niet meer door de bladeren komen, en na een uur rijden hebben we pas 30km afgelegd… Eerder die ochtend tijdens het inpakken van onze spullen hebben we nog een discussie over hoeveel kleren we mee moeten nemen. Ik geef aan dat m’n regenjas mee gaat gewoon voor het geval dat, maar voor de rest een lange broek, een vest en een paar slippers voldoende moet zijn 🙂 Daar hebben we nu dus al spijt van haha. Het is rond half 5 en echt behoorlijk koud aan het worden. We moeten nog zo’n 70km en het wordt al schemerig. Uiteindelijk doen we nog 2 uur over de laatste 70km, en rijden daarvan het laatste half uur in het donker door de bergen. We vinden een hotel, na ja hotel, het lijkt meer op een soort oud schoolgebouw. We verlangen enorm naar een warme douche, maar helaas, dat zit bij deze prijs niet inbegrepen. Dan maar snel iets zoeken om te eten, en lekker naar bed om een beetje bij te komen van de dag. Het is ten slotte een rustdag 🙂

De volgende morgen staan we vroeg op en ontbijten wederom bij de 7 Eleven. Het is nog mistig, dus als we gaan rijden voelt de rijwind echt super koud aan. De regenjacks doen hun werk, maar de slippers en pothelmen beschermen niet zo heel erg tegen de kou. Gelukkig komt rond 10 uur de zon door, en wordt het aangenamer. Vandaag rijden we 270km naar Pai. Wederom een pittige dag maar we zitten lekker in ons ritme en vliegen over het asfalt. We komen langs enorm mooie uitzichtpunten vanwaar we zelfs Myanmar kunnen zien liggen, en komen eind van de dag moe maar voldaan aan in Pai. Daar vinden we een comfortabel hotel met een heerlijke warme douche. Tijdens het rijden eerder op de dag is pijnlijk duidelijk geworden dat Nikki kan motorrijden, en ik niet haha. Iedere bocht probeer ik goed aan te snijden, maar rijd ik weer te hard of te zacht in, met als resultaat dat ik de hele dag een knal roze regenjack in mijn spiegels zie met iemand die volle bak in de remmen moet omdat de coureur voor haar toch een klein inschattingsfoutje maakte bij het insturen van de bocht 🙂 Als we aan het eten zijn breng ik het ter sprake, en geeft Nikki heel tactvol aan dat het haar ook al was opgevallen…

Na een heerlijk nacht te hebben geslapen vertrekken we wederom vroeg vanuit Pai naar Chiang Mai. Vandaag maar 140km te gaan, dus we hebben lekker de tijd om rustig aan te toeren en ik kan mooi nog een beetje aan mijn scooter skills werken 😉 Wanneer we willen vertrekken merkt Nikki op dat mijn achterband wat slap is, en ja hoor, de eerste lekke band van deze vakantie is een feit! Een enorme scheur in de buitenband, wat gelukkig niet ergens is gebeurd terwijl we in de bergen reden. We zijn in Azië dus vinden binnen een straal van 500 meter een soort van garage waar ze voor 3 euro de band vervangen 🙂 We vertrekken een half uur later en genieten heerlijk van de dag. Eenmaal aangekomen in Chiang Mai rijden we naar het Guesthouse waar we onze fietsen en bagage hebben laten staan waar we wederom vriendelijk worden verwelkomt. We eten in de avond pizza, en gaan heerlijk voldaan naar ons veel te grote bed.

Een warm welkom
geschreven door Nikki

Ondanks dat ik van die enorme kriebels in mijn benen had toen ik naar bed ging, heb ik toch echt ontzettend lekker geslapen. Doe mij thuis ook maar zo’n extra groot kingsize bed! Geen getrek aan de dekens, geen keiharde knie in m’n zij en rondjes kunnen draaien tot je er duizelig van wordt.

Na weer een ontbijtje van de 7-Eleven op bed en vier keer van de derde verdieping naar beneden te zijn gelopen met al onze tassen stapten we op de fiets naar Mae Taeng.

Het is negen uur en al zo ontzettend warm, het is nu al zweten. Na drie dagen op de scooter te hebben gezeten is het sowieso al even wennen om weer te moeten ‘werken’. De wegen zijn druk, het verkeer raast vlak langs ons voorbij, er is bijna geen ruimte om te fietsen. Ik heb een zere kont, m’n benen moeten weer even wennen, het is mega warm en die auto’s die ons voorbij razen zorgen voor een gigantische hoofdpijn.

Rond het middaguur komen we al aan in Mae Taeng. In dit dorp is niks te doen, het dient slechts als tussenstop op onze route naar Chiang Dao. De navigatie geeft aan dat het vanaf Mae Tang het nog veertig kilometer naar Chiang Dao is, weliswaar door de bergen maar we gokken het er op.

Ik eet nog ergens een bordje rijst met kip en Ralph krijgt echt de meest ranzige noedel soep van de vakantie voorgeschoteld. Terwijl ik nog een botje uit kwat kijk ik vol afschuw hoe Ralph zijn soep wegwerkt.

De klim begint heel stijl. Ik ga kapot. Wat een hitte. En het verkeer gunt ons geen centimeter. Ik duw mijn fiets half door de berm naar boven en ondertussen help ik mezelf herinneren dat ik hier zelf voor heb gekozen en niet moet vergeten van elk moment te genieten.

Slechts een paar uur later komen we aan bij een resort. De Thai noemen alle hostel-achtig hotels tot de zeer luxueuze hotels een ‘resort’ of een ‘residence’ dus eerst zien en dan geloven. Overal hangen de luiken naar beneden en de receptioniste ligt op tuk aan haar bureau. Ik voel me niet echt welkom totdat ik voorbij de receptie kijk en allemaal prachtige houten bungalows en een zwembad zie. We krijgen meteen wat drinken aangeboden want volgens de receptioniste hebben we vast wel dorst gekregen van al dat fietsen. Ik krijg echt de lekkerste thee van deze vakantie! We krijgen ook nog een schaal met vers gesneden fruit. Wat een verwennerij! Heerlijk! Ralph reserveert voor twee nachten. Hoezo maar twee nachten denk ik meteen…

De pachter van dit resort is een Duitser. Hij vraagt aan ons of we Belgen zijn waarop hij vervolgens de grap maakt dat toeristen op de fiets meestal uit België of Nederland komen. De grap over Duitsers en fietsen laten wij maar achterwege 😉

Een echt resort
geschreven door Nikki

Wat een nacht, ik heb geen oog dicht gedaan. Dat komt gewoon omdat ik hier allemaal spinnen en gekko’s zie rondlopen, en dan heb ik het nog niet eens over de dierengeluiden en het geknaag en voetstapjes in het rieten plafond. Op de muggen na doen die beestjes en insecten ons niets maar toch krijg ik er de kriebels van.

We doen lekker rustig aan en gaan ontbijten op het resort. Wanneer we de menukaart krijgen en de prijzen voor het ontbijt zien staan twijfelen we of het ontbijt wel inbegrepen is. We hebben geen zin om ergens anders heen te gaan en menu 1 op de kaart bestaande uit een gebakken eitje met een thee en sapje doet ons besluiten om toch maar lekker aan te schuiven.

Het plan was om vroeg  te ontbijten en dan voor de hitte de Chiang Dao Cave te bezoeken. Van dat plan komt niks terecht. Het is half elf als we op de fiets stappen en het is echt al bloedheet. Vanaf het resort is het zo’n zeven kilometer naar de grot, het staat met grote borden langs de weg aangegeven. Toch weet Ralph na drie kilometer al de verkeerde weg in te gaan omdat hij ergens een pijl zag.  Het is een zandpad langs een paar houten hutjes. Vol overtuiging wil Ralph deze weg volgen. Tot drie keer aan toe zeg ik dat alle toeristenbusjes rechtdoor gaan en wij deze busjes moeten volgen maar Ralph is heel zeker van zijn zaak. Oké, prima denk ik, dan fietsen we toch een paar kilometer om, ik heb minder last van de hitte dan Ralph en hij komt er vast op terug. Uiteindelijk hebben we de toeristenbusjes gevolgd en waren we zo bij de grot.

In mijn korte broek en hemdje mag ik de grot niet in. Ik wikkel me in een enorm grote sjaal waar honderd andere toeristen ook lekker in hebben gezweet. Er zijn twee routes door de grot; de ene route is verlicht en mag je op eigen gelegenheid bewonderen en de andere route is onverlicht, handmatig zijn nisjes uitgehakt en volgepropt met kitscherige boeddha beeldjes. Bovendien mag je dit deel alleen met een gids bezoeken. We besluiten om de party verlichting te volgen wat een mooi effect heeft op de druipstenen.

Een medewerkster van het resort gaf ons de tip om naar de Wat Tham Pha Plong tempel te gaan, slechts twee kilometer bij de grot vandaan volgens haar. We kopen eerst een heerlijk ijsje voor nog geen drie cent per stuk om even lekker af te koelen. Als de Thai het hebben over afstanden of prijzen klopt er vaak niks van. De afstanden die ze noemen blijken uiteindelijk vaak het dubbele te zijn.

Bij de tempel aangekomen word ik in twee grote doeken gewikkeld. Ik kan m’n warmte niet meer kwijt in die super warme mega vieze doeken en ga helemaal kapot van het zweten. We moeten via de trap omhoog om bij de tempel te komen. Maar liefst 509 treden. Dat had de medewerkster van het resort niet verteld! De tempel is half in een grot verwerkt. Overal staan Boeddhabeeldjes en hangen portretten van monniken. Het uitzicht is echt prachtig! De tempel ligt verstopt in de bergen en mede door de pittige klim er naar toe zijn er slechts een paar Thaise bezoekers te vinden.

In het dorpje laat Ralph het manke pootje van zijn zonnebril fixen en eten we een bordje rijst met iets ondefinieerbaars. Ik dacht dat het iets van paddenstoelen waren maar Ralph zegt dat het iets van inktvis was…Het smaakte in ieder geval heerlijk.

We chillen nog wat bij het zwembad en bespreken de opties om eventueel een werkvisum voor Australië aan te vragen. Wat een heerlijke rustdag.

We stappen weer op de fiets om in het centrum iets te gaan eten. Naast het resort is een Thais eetstalletje. Gisteravond waren we dit eetstalletje voorbij gefietst omdat we in het centrum wilde kijken. Ik kijk eerst even op de menukaart. Er staan volgens mij wel smakelijke gerechten tussen voor een redelijke prijs. We bestellen twee porties Franse frieten en spareribs. De serveerster kijkt een beetje moeilijk wanneer we deze gerechten op de menukaart aanwijzen. Vervolgens lacht ze en loopt ze weg. Rare mensen, die Thai. We zien wel wat we voorgeschoteld krijgen denken we. Eerst krijgen we een groot bord Franse frietjes met ketchup en mayonaise. Vet lekker! Als we dat bijna op hebben worden de spareribs voorgeschoteld. Spareribs? Nee, dit is meer een soort van kebab met geroosterde knoflookteentjes inclusief de schilletjes. We krijgen er nog wat rijst bij en het smaakt allemaal hartstikke lekker. We twijfelen of we nog een bord kebab gaan bestellen totdat de serveerster met een hele grote kom soep komt aanzetten. Gratis zegt ze. Het smaakt heerlijk! Dat tweede bord kebab laten we voor wat het is. Na die soep zijn we hartstikke voldaan. De serveerster komt nog een keer langs met een bord vol met verschillende soorten meloen. Ik ben zo blij als een kind! Met een smile van oor tot oor begin ik aan de watermeloen hmmm en eindigt onze week waarin we heerlijk de toerist hebben uitgehangen.

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 12
Aantal kilometer gefietst: 1096
Aantal liter water genuttigd: 61,5
Aantal bananen genuttigd: 38
Kortste dagafstand: 52
Langste dagafstand: 134

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.