Fietsen door Zuid-Oost Azië – Cambodja deel 9

Welkom op ons blog over fietsen door Zuid-Oost Azië. In deel 9 beschrijven we hoe we 2 weken door Cambodja fietsen. Veel lees en kijkplezier!

We zijn ondertussen alweer bijna een week in Cambodja, maar hebben er nog maar 1 dag gefietst. Na een aantal rustdagen in Siem Reap is het nu tijd om door te reizen naar de hoofdstad Phnom Penh, en vanuit daar terug te fietsen naar de grens met Thailand.

Fietsen door Cambodja – onze route

We fietsen dit deel door Cambodja uiteindelijk als volgt:
Etappe 41 – 155km: Siem Reap naar Komtong Thom (overnachting $12)
Etappe 42 – 180km: Komtong Thom naar Phnom Penh (overnachting $21)
Etappe 43 – 95km: Phnom Penh naar Kampong Chhnang (overnachting $13)
Etappe 44 – 99km: Kampong Chhnang naar Pursat (overnachting $15)
Etappe 45 – 108km: Pursat naar Battambang (overnachting $16)
Etappe 46 – 71km: Battambang naar Banteay Meanchey (overnachting $15)

I love fruitshakes
geschreven door Nikki

De laatste dag in Siem Reap nemen we het er nog even van; we slapen lekker uit, genieten van de heerlijke fruitshakes en het uitgebreide aanbod aan Westers eten en chillen nog wat in het zwembad. In de namiddag gaan we opzoek naar een souvenirtje voor thuis maar we zien alleen maar leuke prullaria die we niet op de fiets kunnen meezeulen. Ook zien we tal van kraampjes waar je op een prikker geregen insecten kunt kopen. Ik kijk hoe Chinese toeristen wild aan de taaie spinnenpootjes staan te knagen en hoe ze met hun voortanden het lichaam van de krekel ontdoen van het hoofd. Snel gaan we opzoek naar iets wat we met bestek kunnen eten.

Op de terugweg naar het hotel vinden we op de markt een kraampje met allemaal schilderijtjes. De doeken kunnen opgerold vrij makkelijk op de fiets mee en vanuit Thailand zouden we ze met de post naar huis sturen. We kiezen drie doeken uit en vragen de verkoper om zijn beste prijs. Op internet hebben we gelezen dat je soms wel tot een derde van de vraagprijs kunt afdingen dus we zijn op het ergste voorbereid. Een half uur later en een tweede rondje over de markt te hebben gelopen gaan we toch akkoord met het laatste bod van de verkoper, wat natuurlijk lang geen derde van zijn eerste vraagprijs is. We weten dat we teveel betalen maar voor ons zijn de doeken veel meer waard. Nu maar hopen dat ze het gaan overleven in de fietstas de komende weken.

Luie monniken 
geschreven door Nikki

Gister hadden we de fietsen in de hotelkamer neergezet zodat we deze binnen al konden optuigen, het zit echt vol met muggen hierbuiten, zodra je de kamerdeur open doet krijg je al jeuk. Voor zes uur zitten we al op de fiets, in de hoop dat het in de stad en op de hoofdweg nog een beetje rustig zou zijn maar om zes uur staan hier de kinderen al klaar om naar school te gaan, marktlieden zijn druk met de verkoop van brood, vis en fruit, de tuk tuks racen naar Angkor Wat en het overige verkeer komt ook al aardig op gang. De vluchtstrook die we gebruiken als fietspad is erg smal en slecht geasfalteerd wat niet ten goede komt aan ons zitvlak 😉 Een stukje uitwijken naar links is geen optie. De autoweg is niet gemaakt voor fietsers, als fietser voel je je hier niet bepaald een verkeersdeelnemer. Het overige verkeer houdt totaal geen rekening met ons. We worden afgesneden, de berm ingedrukt en er wordt vaak heel lang en heel hard geclaxonneerd zodat we hier een chronische gehoorbeschadiging aan hebben overgehouden. Wat zeg je??

We zouden vandaag naar Kampong Kdei fietsen, een kleine 70 kilometer. Wanneer we daar om tien uur arriveren hebben we beide nog genoeg energie om door te fietsen naar het volgende dorp, Kampong Thum. Toch willen we liever niet fietsen in de hete middagzon dus Ralph informeert bij een guesthouse of ze nog een kamer beschikbaar hebben. Ik wacht buiten en sta al met de fietsen klaar om verder te gaan. Dat aftandse hok met open dak en buitentoilet…nee…ik fiets liever door. Wanneer Ralph terug komt lopen en niet weet hoe snel hij weer verder moet fietsen begrijp ik dat het echt een heeeel smerig guesthouse moet zijn.

Onderweg komen we nog monniken tegen die voedsel aan het verzamelen zijn. Volgens mij was het volgens hun leefwijze gebruikelijk om voor zonsopkomst weer met het ingezamelde voedsel terug in de tempel te zijn. Het is nu al bijna lunchtijd! Zullen ze door hun wekker hebben geslapen? Ik heb hier ook hele dikke monniken gezien, volgens mij kopen zij gewoon stiekem hun ontbijtjes bij de 7 eleven. En monniken die roken, of monniken die druk aan het bellen zijn met hun mobiel, of monniken die geen zin hebben om het ingezamelde voedsel te dragen – zij hebben een soort van hulp-monnik met een kar bij zich die dan al het ingezamelde eten voortduwt.

We fietsen door een dorp waar de inwoners heel druk bezig zijn met het maken van allerlei beelden in alle soorten en maten. Stuk voor stuk wordt alles uit een groot stuk steen gebikt, geslepen en vervolgens gevijld.

Uiteindelijk fietsen we de klok weer rond maar hebben we wel een heerlijk bed, warme douche en airco voor hetzelfde bedrag als het vieze guesthouse kostte.

Doet u mij maar een 2 persoons kamer
geschreven door Nikki

We zijn een dag onderweg vanuit Siem Reap en vandaag hebben we een korte fietsdag op de planning; een kleine negentig kilometer naar Skun. Het is wederom een erg warme dag. Het fietsen over de hoofdweg is ook echt geen pretje. We fietsen in de felle zon, krijgen hoofdpijn van het verkeer dat constant claxonneert en we moeten steeds op onze hoede zijn voor andere weggebruikers en goed oppassen dat we niet worden aangereden. Onderweg is er bijna geen eten of gekoeld drinken te vinden. Bovendien hebben we een stevige tegenwind dat alles extra zwaar maakt. Pff wat een dag. Wanneer we rond het middaguur vlakbij Skun eindelijk een restaurantje vinden waar we een bordje nasi kunnen kopen, begint Ralph weer wat kleur in zijn gezicht te krijgen. Hij zat er echt doorheen. Vanuit hier fiets ik liever door naar Phnom Penh omdat ik geen zin heb om nog een hele middag in een vies guesthouse te zitten. Ik bestel nog een tweede bord rijst en extra cola voor mezelf en stel voor om vandaag nog naar Phnom Penh te fietsen, mits Ralph dan wel achter me in het wiel blijft fietsen – anders heeft het geen zin als ik steeds moet wachten 😉 Hij stemt in en met onze blik op oneindig stappen we op de fiets voor de volgende negentig kilometer.

De weg wordt slechter en slechter. Het mooie asfalt verdwijnt af en toe in een grindweg zonder wegmarkeringen waardoor vrachtwagenchauffeurs zich de hele weg toe-eigenen. Als we ergens stoppen om iets te drinken en er even bij gaan zitten schuift de jongen van het winkeltje een stoel aan en komt er bij zitten. Op de universiteit heeft hij voor het laatst Engels gesproken, een jaar of acht geleden. Zijn moeder komt er ook gezellig bij zitten. We kletsen wat en laten foto’s van onze reis en van thuis zien wat ze maar al te leuk vinden. Wanneer we de foto’s van alle bruiloften die we onderweg zijn gepasseerd laten zien verteld de jongen dat dit het seizoen is van de bruiloften. Sommige bruiloften duren wel twee dagen, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. De bruid heeft wel tien jurken die allemaal geshowd moeten worden.

Het is inmiddels al bijna drie uur en we moeten nog zeventig kilometer. Ik heb zo’n vermoeden dat we dat niet gaan redden. Ik ga ook echt niet in het donker op deze gevaarlijke weg fietsen. Zeker niet nu die jongen ons heeft verteld dat er elke dag minimaal één ongeluk op deze weg plaatsvindt.

We hebben het tempo er goed in. De wind is gedraaid, we vliegen erover. De weg bestaat nu weer uit asfalt. Iedere tien kilometer stoppen we even om wat te drinken wat resulteert in dat we ieder uur snel even twee flessen water kopen. De schemering valt, we moeten nog zo’n twintig kilometer. We hebben het gewoon gehaald. Nu alleen nog het laatste stukje door de stad. Het wordt steeds donkerder maar zonder zonnebril krijg ik alleen maar zand in m’n ogen dus ik hou mijn bril op.

Het was vanmorgen niet ons plan om in één keer naar Phnom Penh door te fietsen dus we hebben ook niet naar een hotel gezocht op internet. Wanneer ik een veel te luxe hotel binnenloop met de vraag wat een kamer kost (aan de lobby kunnen we al zien dat dit hotel niet binnen ons budget past) vraag ik vervolgens of ik van het internet gebruik mag maken. Ze heeft alleen nog een driepersoonskamer beschikbaar, ook al viel de kamerprijs mee, in deze drukke straat wil ik niet slapen. Ralph spreekt buiten met een Noor, hij adviseert ons het hotel waar hij zelf overnacht. We fietsen er heen maar helaas, vol. Nogmaals vraag ik of we van de wifi gebruik mogen maken, opzoek naar een ander hotel. We fietsen weer door. Het is al een uur of acht. We zijn echt op, vies, stinken en hebben honger en dorst. Bij het derde hotel hebben ze ook alleen nog maar een driepersoonskamer beschikbaar. Wat is dit? Wat een oplichters hier! Ik ben het echt zat! K%!!#stad. We fietsen naar een laatste hotel. Chagrijnig loop ik naar de receptie, klaar om wanhopig toch maar voor een nacht een driepersoonskamer te accepteren, maar gelukkig… Ergens tien hoog achter hebben ze nog een tweepersoonskamer vrij 🙂

S21
geschreven door Nikki

Poehhh… Wat een stijve benen! Uiteindelijk hebben we gister 180 kilometer gefietst. Vandaag maar lekker de toerist uithangen en te voet de stad bezichtigen. Een beetje wandelen om de spieren wat los te maken kan echt geen kwaad.

We bezoeken de Wat Phnom, een tempel op een 27 meter hoge aangelegde heuvel. Achter de tempel staan een paar stoepa’s waar de resten van een aantal koningen liggen. Voor veel Cambodjanen is dit een heilige plek en daarom erg druk bezocht. Wij aanschouwen deze tempel van onderaan de heuvel, lekker in de schaduw. We lopen langs de Mekong richting het Koninklijk Paleis, de Zilveren Pagode, het vrijheidsbeeld om uiteindelijk bij het Tuol Sleng Genocide Museum uit te komen.

Bij de entree van het museum krijg je een koptelefoon met audiotour, zelfs in het Nederlands! Ook al lijken sommige stukken tekst wel ingesproken door een vertaalrobot, de gesproken teksten geven een veel beter beeld dan wanneer je de rondleiding van een uur doet.

Het Tuol Sleng museum, oftewel het Genocide Museum bevindt zich in een voormalige school die door de Rode Khmer werd omgebouwd tot de S21 gevangenis. In deze gevangenis zijn ongeveer 20.000 onschuldige mensen ondervraagd en gemarteld, net zolang tot ze een valse verklaring aflegden waarna ze alsnog werden vermoord. Of je nou man, vrouw of kind was, hoog opgeleid, uit de stad kwam, een bril droeg of zachte handen had; er was altijd een reden voor de Rode Khmer om mensen gevangen te nemen. In het museum zijn de martelkamers met daarin de bedden waar de gevangenen werden gemarteld en alle bijbehorende werktuigen te zien. De bloedspetters op de vloer en muren zijn ook nog zichtbaar. Buiten, op het schoolplein, werden de klimrekken gebruikt om de gevangenen aan op te hangen. Er zijn duizenden afschrikwekkende foto’s van slachtoffers tentoongesteld, levend en dood, te gruwelijk. Met een brok in onze keel lopen we langs de foto’s en menselijke overblijfselen. Echt bizar! Dat mensen dit elkaar kunnen aandoen, mensonwaardig!

Half in shock en vol verbazing en onbegrip lopen we terug naar ons hotel. Wat een dag…

Niet te bevatten
geschreven door Nikki

Ralph was gisteravond ziek naar bed gegaan. Gedurende de nacht heeft hij zijn hele maag binnenste buiten gekeerd op het toilet. Als een zielig vogeltje ligt hij in bed. Ik verveel me echt te pletter. Ik heb veel te veel energie en moet gewoon even naar buiten, iets doen. Bij het inchecken werd ons afgeraden om door de kleine straatjes rond het hotel te wandelen in verband met criminaliteit, ik ga toch maar een rondje lopen opzoek naar een café of restaurant met wifi. Een half uur later zit ik toch maar weer in de lobby van ons hotel, met airco en wifi 😉 De restaurantjes waren echt te ver weg en het is snikheet buiten.

In de middag voelt Ralph zich weer wat beter en besluiten we een tuk tuk naar de Killing Fields van Choeung Ek te nemen, zo’n 15 kilometer buiten de stad. De weg is zo druk en gevaarlijk dat we er niet eens over durven te fietsen. Om de tuk tuk zit een kooi bevestigd zodat voorbijgangers je niet zo snel kunnen bestelen. Wanneer ik mijn camera pak om vanuit de tuk tuk te filmen probeer ik alles om me heen angstvallig in de gaten te houden zodat mijn camera me niet ontnomen kan worden. Het is een chaos op de weg en zo ontzettend stoffig dat m’n ogen er zeer van doen. Langs de kant van de hoofdweg staan mensen kip te braden en groente te koken, de stofwolken vliegen voorbij en er hangt een walm van uitlaatgassen in de lucht. Eet smakelijk :s

We doen er bijna een uur over om bij de Killing Fields aan te komen en zijn heel blij dat we niet met de fiets zijn gegaan. We maken nogmaals gebruik van de audiotour. Best gek om al die toeristen met een koptelefoon op rond te zien lopen, dat maakt wel dat het één van de rustigste en stilste plekken in de omgeving van Phnom Penh is volgens mij.

De Killing Fields zijn gelegen in een oude boomgaard, een voormalige Chinese begraafplaats. De gevangenen van S21 werden hier naartoe gebracht en vermoord. In het begin werden de gevangenen neergeschoten maar toen er zoveel gevangenen naar de Killing Fields werden gebracht en er geen geld meer was om kogels te kopen, werden de gevangenen op hele andere gruwelijke manieren vermoord. Zo werden scherpe palmbladeren gebruikt om kelen door te snijden, met de achterkant van een geweer of met een schep werden schedels ingeslagen en kinderen werden doodgeknuppeld tegen een boom. Vervolgens werden de lichamen in massagraven gedumpt. Sommige gevangenen leefden zelfs nog toen ze begraven werden.

Je kunt sommige botten uit de grond zien steken, net als stukken kleding en losse tanden. Als eerbetoon zijn de schedels die hier zijn opgegraven in een stoepa tentoongesteld. Ik weet nou niet of ik het een eerbetoon vind of een commerciële aangelegenheid, het is toch een beetje luguber om al die op leeftijd gerangschikte schedels te zien liggen. Het is echt bizar wat hier allemaal is gebeurd. Het is niet te bevatten.

Frisse lucht!
geschreven door Ralph

Na 3 dagen verlaten we Phnom Penh. Erg onder de indruk van wat we hebben gezien, en blij om deze vieze stad achter ons te laten. Ik ben toe aan frisse lucht! Als we weg fietsen duurt het nog zo’n 50 kilometer voordat we de ergste drukte achter ons laten. Langzaam maar zeker neemt het aantal huizen dat langs de weg staat af, en uiteindelijk kan ik genieten van het saaie uitzicht wat mij onderweg naar de hoofdstad juist een beetje tegen viel. Ik neem een diepe teug adem door mijn neus, en zeg tegen Nik “ruik je dat?”. Ze kijkt me aan alsof er iets heel vies te ruiken moet zijn, ik begin te lachen en zeg “de frisse lucht!” met een grote smile op mijn gezicht fietsen we verder.

Ondertussen zijn we ook al een tijdje opzoek naar iets te eten, maar van wat we langs de weg zien aan eetgelegenheden krijgen we spontaan last van onze darmen. We besluiten daarom om onze laatste dagen in Cambodja op frisdrank en fruit te gaan fietsen. Helaas voor ons zijn veel winkels nog niet uitgerust met een koelkast, waardoor we voor een koude Cola, Fanta of gekoeld water afhankelijk zijn van de bakken met ijs waarin dit wordt bewaard. Vroeg in de ochtend is dat nog prima te doen, maar later op de dag moeten we toch vaak behoorlijke afstanden fietsen voordat we iets tegen komen zoals een tankstation waar ze vaak wel een koelkast hebben staan.

Een dubbel gevoel
geschreven door Ralph

Onze laatste week fietsen in Cambodja zullen we via highway 5 afleggen, met als voordeel dat er iedere 100 kilometer wel een grotere plaats op de route ligt met comfortabele guesthouses. We hebben geluk, want op het moment dat we de reis aan het voorbereiden zijn komen we enkel filmpjes tegen van de onverharde hoofdwegen in Cambodja die constant worden gerepareerd. Als wij er zijn ligt er alweer asfalt, en ondanks dat de weg vol zit met scheuren, kuilen en hobbels fiets je er toch een stuk gemakkelijker 100 kilometer over per dag dan wanneer je alleen maar onverhard hebt.

Toch geeft het ook een dubbel gevoel. Toen we ervoor kozen om door Cambodja te gaan fietsen waren er 3 dingen die ons enthousiast maakten; Angkor Wat, The Killing Fields én de onverharde wegen. We kunnen er nu voor kiezen om van de hoofdweg af te gaan, echter hebben we geen zin om in de kleine dorpjes te moeten overnachten. Daarbij leven we overdag op watermeloen, ananas en frisdrank waardoor we aan het einde van de dag een knappe douche en een goede maaltijd wel kunnen gebruiken.

Vrachtwagen chauffeur, Toet Toet…
geschreven door Ralph

De dagen fietsen over highway 5 duren lang. Niet wat betreft tijd, want we komen elke dag aan het begin van de middag aan op onze bestemming, maar de weg is saai en er valt weinig te zien. Waar we op de heenweg van Siem Reap naar Phnom Penh nog vaak een strook asfalt voor onszelf hadden, delen we de rijbaan nu met al het andere verkeer. Soms lees ik wel eens verhalen van fietsers die schrijven dat ze de berm in moesten duiken om niet aangereden te worden. Na te hebben gefietst in Thailand en Laos vond ik dit ietwat overdreven, maar nu kom ik er dan toch achter hoe het voelt. Je hoort achter je een vrachtwagen aankomen. Dat kan ook niet anders, want de beste chauffeur begint al op een paar honderd meter afstand volle bak op zijn toeter te rammen. In tegengestelde richting zie je ook een aantal auto’s, brommers, bussen en vrachtauto’s aan komen rijden, dus je hoopt dat de vrachtwagen achter je iets wat gas terug neemt voordat deze je in gaat halen. Dat gebeurt in Cambodja dus vaak niet, waardoor je schrikt van hoe dicht de vrachtauto op volle snelheid langs je raast, en je automatisch je fiets rechtsaf de berm in stuurt. Een andere variant die er voor zorgt dat de adrenaline ‘heerlijk’ door je lijf heen giert is wanneer een vrachtwagen je met behoorlijke snelheid inhaalt, en er nog een aanhanger aan vast blijkt te zitten. Net als je denkt dat je weer wat van de kant af kunt gaan fietsen, schrik je van de aanhanger en stuur je automatisch je fiets wederom richting de berm 🙁

Was het dan zo verschrikkelijk? 
geschreven door Ralph

Is er dan helemaal niets leuk aan fietsen door Cambodja? Ja zeker wel!! De mensen zijn echt super vriendelijk, en sommige spreken een woordje Engels waardoor ze graag een praatje met je willen maken. Vooral de kinderen zijn erg aandoenlijk wanneer ze “Hello & Goodbye” schreeuwen vanuit de golfplaten huizen. Soms hoor je ze wel, maar kun je niet zien waar ze vandaan roepen. Als je dan uiteindelijk toch 2 ukkies ergens bij een huisje ziet staan die helemaal uit hun dak gaan wanneer je terug zwaait begin ik toch te twijfelen of ik later geen hulp Sinterklaas wil worden 🙂

We hebben ook erg gelachen om de hyperinflatie die kennelijk is losgebarsten. Op de eerste dag fietsen vanuit Phnom Penh naar Kampong Chhnang betaalde we voor een kilo mango’s zo’n $0,75. Nog geen 2 dagen later en 200km verderop in Battambang kostte de mango’s ineens het dubbele. Uiteindelijk op onze laatste dag in Sisophon proberen we het nog 1 keer, maar nu moeten we $2,50 betalen. Die arme bevolking! Het geld is binnen een week tijd 3 keer zo weinig waard geworden. Of zou de eerste verkoopster ons een ‘eerlijke’ prijs hebben gegeven, en de 2 daarna gedacht hebben dat die ‘witneuzen’ toch geld genoeg hebben en daardoor met een stalen gezicht vol bleven houden dat hun prijs echt niet raar was voor een kilo mango’s 😉

Onderweg kijken we onze ogen uit naar de verschillende voertuigen, en vooral om hoe deze zijn beladen en in wat voor staat ze  soms verkeren. Ik weet nog toen ik voor het eerst naar China ging dat ik ook niet wist waar ik moest kijken met alle auto’s en brommers die helemaal afgeladen met dozen in de rondte reden, maar hier doen ze er letterlijk nog een schepje bovenop. Vaak zijn het gewoon brommers met daaraan een aanhanger gekoppeld met daarop zoveel mogelijk handel gestapeld. Soms vind je zelfs nog de rest van het gezin terug ergens tussen de bezems, vogelkooien en weet ik veel wat nog meer.

Ondanks dat we deze laatste week niet zullen herinneren als de meest interessante van onze reis en ik vaak al in gedachte aan de Thaise stranden lig, ben ik toch erg blij dat we naar Cambodja zijn gegaan. Uiteindelijk hebben we er bewust voor gekozen om de hoofdweg te volgen. Ik had Angkor Wat en het Tuol Sleng Genocide Museum echt niet willen missen, en de mensen al helemaal niet! Soms zijn het de kleine gebaren die het hem doen zoals het krijgen van een flesje water wanneer je helemaal bezweet bij een guesthouse aankomt. Of het zijn de momenten die je niet snel zult vergeten wanneer je bijvoorbeeld ergens iets te drinken koopt, je een stoel aangeboden krijgt, en de rest van het gezin er gewoon bij komt zitten en naar je gaat kijken en lachen terwijl ze geen woord Engels spreken. Het maakt het reizen per fiets echt heel speciaal!

Statistieken tot nu toe

Aantal fietsdagen: 46
Aantal kilometer gefietst: 4409
Aantal liter water genuttigd: 253
Aantal bananen genuttigd: 158
Kortste dagafstand: 52
Langste dagafstand: 180

Filmpje

Het kan zijn, i.v.m. de muziek, dat je deze niet via een mobiel apparaat kunt afspelen. Als dit het geval is, dan kun je het beste even de laptop / computer gebruiken – met dank aan Youtube 🙁 Veel kijkplezier!

Upload je eigen reisverhaal

Vind je het leuk om jouw reisverhaal via deze website met andere fietsers te delen? Klik dan op onderstaande link om direct naar de juiste pagina te worden doorverwezen.